Hulle kon gaan perdry, vis van die rotse vang, op die motorboot uitgaan, later jare motorfiets ry en laatnagpartytjies bywoon, maar sy is altyd beskut en beskerm.
Sy het dit gelate aanvaar. Hulle is immers seuns en daarby ’n hele paar jaar ouer as sy. Selfs tot vandag toe loer een van haar gesinslede al om die ander dag by haar meenthuis in, en wanneer sy ver moet reis, vergesel een van hulle haar altyd.
Rochelle sit regop en frons. Hulle – haar pa, ma, Stefan en Johan – was woedend oor dié besoek aan Malawi. As dit nie was dat Xavier ’n ultimatum aan haar gestel het nie, sou sy nooit gekom het nie. Sy hou daarvan dat haar mense na haar omsien en haar beskerm; dit laat haar veilig voel. Nou is sy stoksielalleen hier in Malawi, sonder enige hulp, vriende of familie.
Wel, vanaand is haar aand – die begin van die einde van Costa se huidige lewe, en haar geleentheid om eens en vir altyd aan haarself te bewys dat sy sonder hulp kan funksioneer.
Sy het hierdie opdrag aanvaar, want sy het dit nodig. Sy is uitgehonger vir bevordering, vir ’n nuwe uitdaging. Haar loopbaan stagneer en sy is te bang om ’n verandering te maak. Xavier se beloofde bevordering beteken dus alles vir haar. Sy móét net slaag.
Costa het al die gaste genooi om ’n skemerkelkie saam met hom te kom geniet. Hoe ironies: van die een drankie ongeskik terugstuur na feitlik afhanklik wees van die volgende een, dink Rochelle met ’n wrang glimlag. Hy is so selfversekerd en ongenaakbaar.
Sy probeer om die onbekende opgewondenheid in haar te onderdruk. Dit gaan ’n wonderdaad neem om sy vertroue te wen, veral ná haar gruwelike belediging by die hotel in Blantyre.
Costa se blik gly oor die gaste soos hulle aan boord gaan. Jare reeds dwing hy homself om sy rol as gasheer bevredigend uit te voer, omdat hy glo dat so ’n gebaar minder aandag sal trek. Hy het altyd dieselfde doelwit: om sy gaste op die Lala te onthaal en vrae in verband met sy navorsing en Malawi breedvoerig te beantwoord. Verder hou hy hom op die agtergrond. Sy privaat lewe is verbode terrein en dis soos ’n ongeskrewe reël waarby die meeste toeriste en werknemers berus.
Hy is altyd op sy hoede, maar die groepie vanaand hinder hom meer as normaalweg, dink hy fronsend.
“Juffrou Fourie, welkom op die Lala,” groet hy die oomblik dat Rochelle aan boord stap. Hy probeer sy blik wegskeur van haar nousluitende aandrok. Sy lyk verruklik in groen, effens bleek, maar tog asemrowend.
“Dankie. Noem my asseblief Rochelle, juffrou Fourie klink so professioneel.”
“Natuurlik,” sê hy en voel dadelik vies vir homself omdat hy nie haar versoek van die hand gewys het nie. Hy beduie haar na waar die ander gaste reeds gesellig kuier en verskoon homself.
Wat is dit met hom? Hy ontmoet gereeld toeriste, van rylopers tot skatryk sosiale vlinders, maar om een of ander rede het Rochelle Fourie ’n ongewenste effek op hom. Sy hinder hom – só erg dat die bloed deur sy are pols en hy sy hartslag kan voel verander.
“Ag, hartjie, maar ek dog mos dis vir jou wat ek vanmôre op ’n afstand gesien het,” hoor Costa hoe een van die ouer dames Rochelle groet. “Ek sê vir oompie: Is daai nie die dametjie van die lughawe nie? Maar oompie se oë is so sleg en toe hy eindelik sy kykertjie ophet, daar’s jy toe skoonveld. Ek’s Rits en hierdie is nou oompie, of noem hom sommer Jantjie.”
“Hallo, tannie, hallo, oom,” groet Rochelle en hulle begin gesels.
Costa glimlag stilletjies en stap weg voor Rits hom in die hande kry. Hy geniet haar borrelende geselskap, maar vanaand verkies hy om op sy hoede te wees. Die laaste paar jaar is hierdie sy lewe – ’n nuwe groep vreemdelinge al om die ander dag. Hy vertrou niemand nie en het die gawe ontwikkel om onegtheid met die eerste oogopslag te herken.
Costa betrag sy gaste. Die meerderheid paartjies is op wittebrood en hulle is nooit ’n probleem nie. Hulle het belangriker dinge om in belang te stel as in ’n eensame man se verlede. ’n Handjie vol pensioenarisse – hulle kan soms lastige vrae vra, maar hulle kry gewoonlik gou die boodskap. ’n Paar rylopers wat deur Malawi of Afrika toer, absoluut vir die avontuur daarvan.
Hy som elke gas individueel op voor sy blik weer op die fraai gesiggie met die bruin oë vashaak. Rochelle Fourie – pragtig, keurig versorg, oplettend, analities … maar vreesbevange. Sy probeer hard, maar sy pas nêrens in nie, besef hy terwyl ’n bekommerde frons sy gelaat ontsier. Háár sal hy moet dophou.
Hy gee die teken en die plesierjag begin vaar. Skemerkelkies en versnaperinge word op die middelste dek bedien.
“Genade, die drankies lyk almal so heerlik,” hoor hy Rochelle sê toe ’n kelner by haar stop en ’n skinkbord met glase na haar uithou.
Costa stap nader, steek reg agter haar vas en fluister: “Ek sou ’n drankie vir u kon aanbeveel, maar dis ’n probleem, aangesien u nie drank van vreemde mans aanvaar nie.”
Stadig draai sy om. Haar borste skuur rakelings teen sy arm en Costa voel tot sy groot ergernis hoe sy hart ’n slag mis. Moedswillig besluit hy om nie agteruit te tree en spasie te maak nie.
Haar gesig is digby syne en hy sien hoe sy haar kop agteroor gooi om hom in die oë te kyk.
“Costa,” sê sy op haar berekende manier, maar die spanning in haar oë ontglip hom nie. “Aangesien ons reeds verskeie ontmoetings gehad het, en jy so gaaf was om jou oor my en my tringels te ontferm, beskou ek jou nie meer as ’n totale vreemdeling nie.”
Sy ruik goed – sag, soet en vroulik, flits dit deur sy brein. Hy weet hy moet loop, maar skielik word sy liggaam beset deur sy eie begeerte: om net nog een sekonde so naby haar te staan. Om haar te ruik, haar syagtige hare teen sy wang te voel kielie, haar tepels teen sy arm te voel druk. Hy wil met sy vingers oor haar wange streel, maar bedink hom betyds.
“Rochelle,” sê hy en besef dat sy stem dieper as normaalweg klink. Hy tree agtertoe. “Ek verkies om ’n vreemdeling vir jou te bly. Kies gerus jou eie drankie en geniet die aand.”
Toe hy wegstap, kan hy hoor hoe sy haar asem inruk en op haar hakke omtol.
Hy besluit om haar die res van die rit te probeer vermy en beweeg katvoet tussen die gaste deur.
Die aand verloop gesellig, afgesien van die enkele geval of twee wat sy blik hardnekkig op Rochelle vashaak waar sy met ander toeriste staan en gesels. Sy nekhare rys toe hy opmerk hoe Tom, ’n ryloper, haar aandag opeis. Hy hoor haar lag, sag en melodieus.
Doelbewus draai hy weg en begin met Andy, ook ’n ryloper-toeris, gesels. Sover hy kan onthou, is Andy die eerste vrou ooit wat hom amper reguit in die oë kan kyk. Hy ken haar reeds ’n maand of drie en vermoed dat sy in haar laat twintigs is. In teenstelling met Rochelle se golwende lang hare, bruin oë en vreesbevange liggaamshouding, het Andy kortgeknipte blonde hare wat haar Franse voorkoms, blou oë en ongewone lewenstyl beklemtoon.
Hy verstaan vir Andy, dink Costa, sy is net nog ’n toeris.
Die atmosfeer is ontspanne en soos gewoonlik is die gaste in vervoering oor wat hulle die dag tydens hul safari’s beleef het. Vir meer as ’n uur word Costa met die een vraag na die ander bestook.
“Die renosterreservaat vorm deel van jou projekte?” vra Rochelle en onderbreek sy gedagtes.
Costa kyk om. Hy het haar nie sien naderkom nie en kan kwalik nou hardloop, dink hy, maar voel hoe sy skouers gespanne saamtrek.
“Ja, dis ’n projek wat ek
