Enersyds was sy te moeg ná die uitmergelende dag, en andersyds het die walglike sosaties wat by elke dorpie teen haar motor se vensters vasgedruk is in haar brein bly spook. Sosaties met ’n keuse van paddas, veldmuise en die kleinste voëltjies wat sy al gesien het, sommerso met vere en kop gebraai. Net die gedagte aan die wrede dood van die voëltjies laat haar weer naar voel.
Sy spring uit die bed, stort en verklee. Godfrey, die bestuurder, is ’n ekstrovert en lief vir gesels. Hy het gisteraand behoorlik geklets oor als en nog wat. Sy kon aflei dat niemand hier bewus is van sir J.C. Auther se vorige lewe in Portugal nie – dat sy ánder lewe, soos sy vermoed het, ’n geslote boek is.
Doelbewus hang sy haar kamera oor haar skouer, gereed om die eerste gedeelte van haar opdrag uit te voer. Die môre ruik heerlik vars, dink sy terwyl sy met die wandelpad na die dek stap waar ontbyt voorgesit word. Die natuur lewe behoorlik: voëltjies kwetter, hier en daar skarrel ’n eekhoring of akkedis, en sy sien selfs twee sebras en ’n trop impalas.
Net soos die balkon van haar chalet hang die dek van die restaurant ook oor die Shire. Belangstellend bestudeer sy die landkaart wat agter op die spyskaart gedruk is. Die fyn skrif verduidelik dat die Shire-rivier die enigste bron is wat die derde diepste meer in die wêreld dreineer. Honderde kilometer ver word die massa water gedra tot waar dit met die welbekende Zambezi saamsmelt.
Dit kan ’n lieflike reservaat wees om te kom ontspan en ’n week of twee se verlof te geniet, dink sy en bekyk die netjiese opset. Maar sy is hier om te werk. Vandag wil sy J.C. Auther ontmoet en inligting begin inwin.
Xavier was reg, dink sy geamuseerd. Sy voel anders vanmôre: sterker, selfversekerd en opgewonde. J.C. Auther se situasie is kritiek, soos sy weet, maar met haar kennis en ervaring behoort dit een van haar aangenamer takies te wees.
“Dagsê, almal,” groet Godfrey die gaste agter haar.
Hy is ’n lenige Malawiër met ’n oop, vriendelike gesig en is baie trots op sy beroep en sy amp as bestuurder. Hy het haar gisteraand reeds beïndruk met sy bedagsaamheid en joviale gesindheid, dink Rochelle.
“Juffrou Fourie, goeiemôre,” hoor sy Godfrey agter haar sê. “Laat ek u voorstel aan die eienaar van Liwonde-natuurreservaat.”
Met ’n glimlag draai Rochelle weg van die rivier, maar meteens verstar haar glimlag. Dit voel of ’n vuishou haar reg in die maag tref. Iewers is ’n fout! Langs Godfrey staan niemand anders nie as kaptein Costa.
Die verdomde aantreklike kaptein volg haar soos ’n slegte gewete, dink sy vervaard. Wat maak hý hier? En waar is sir J.C. Auther?
“Juffrou Fourie, ontmoet kaptein Costa. Kaptein, juffrou Fourie is van Suid-Afrika.”
“Kaptein Costa?” sê-vra sy en steek haar hand uit om te groet.
“Kaptein Costa beteken ‘vader van menigte’ in ons taal, Chichewa,” vervolg Godfrey met ’n stem deurspek met respek en heldeverering.
“Vader van menigte?” sê sy en voel hoe haar wenkbroue lig. Sy’t mos geweet hy het ’n magdom vroue.
Costa hou steeds haar hand gevange en Rochelle voel hoe haar maag ruk en haar wange verkleur. Sy gesig is ’n gesonde goudbruin kleur en sy wange is glad geskeer.
“My gaste noem my J.C. of net Costa.”
Sy stem is besonder bot en onvriendelik, dink sy, maar sy voel meer bekommerd omdat sy besef dat hy haar gesigsuitdrukking stip dophou. Hy probeer haar lees … Hoekom? Of hou hy net nie van haar nie omdat sy dit gewaag het om sy drankie terug te stuur? Hoekom het sy hom nie van sy fotobeeld herken nie?
“Welkom by Liwonde, juffrou Fourie. Ek vertrou dat u sal vind waarna u op soek is,” sê hy.
Sonder om te wag dat sy antwoord, draai hy om en stap weg.
Sy sak bewend op haar stoel neer. Sy sien hoe hy by ’n blondekopvrou vassteek en gesels. Die vrou lag uitbundig en verbaas sien Rochelle dat Costa ook glimlag. Die grys wat langs sy slape deurslaan, blink in die son.
Die man het haar deurmekaar en dit gebeur nie maklik nie. Was sy opmerking sarkasties of dubbelsinnig? En hoe kan hy sy gelaat, oë en liggaamshouding só verskans dat sy nie ’n enkele leidraad kon opspoor nie? Is die blondine sy vrou?
Haar gedagtes warrel soos droë blare en bekommerd probeer sy op haar ontbyt konsentreer.
Die kalmte van haar gees keer eers lank ná ontbyt terug. Roerloos sit sy opgekrul in die hangstoel op haar balkon. Dis ’n halfmaanstoel wat aan bobbejaantoue uit die dakbalke hang en met groot kussings uitgevoer is. Die strelende effek van die swaaiende stoel tesame met die geklots van die magtige Shire hier reg onder haar teen die stutbalke is ’n absoluut natuurlike terapie. Iets wat sy baie dringend nodig het.
Waar het sy misluk? Hoe kon juis sý hom so verkeerd opgesom het? ’n Kreun wat haar frustrasie en ontnugtering beklemtoon, ontsnap oor haar lippe. Sy streel met haar vingers oor die lêer op haar skoot. Hoe kon sy hom nie herken het nie? Hoe kon sy so verwaand gewees het om te dink dat hierdie ’n aangename taak sal wees?
Tydsaam vou sy die lêer oop. Haar wysvinger gly oor ’n foto; sy’t gedink sy ken hom soos die palm van haar hand. Sy’t gedink sy weet hoe hy ná drie jaar van smart sal lyk, waar hy hom emosioneel sal bevind. En sy het geglo dat sir J.C. Auther haar nodiger het as wat hy besef.
Sy sug swaarmoedig. Hy het verander, gee sy toe. Die man wat nou Costa genoem word, het ’n gedaanteverwisseling ondergaan en haar hele berekening was foutief, maar sy móés hom herken het – reeds daardie eerste dag op die lughawe. Sy kyk weer aandagtig na die foto. Al was dit net aan sy onmiskenbare blou oë en die aristokratiese kyk daarin.
Die rustigheid dring tog ná vele ure tot haar gemoed deur, ofskoon sy haarself goed gekasty het. Vir ’n stadsjapie is die stilte te veel om op een slag in te neem; sy voel klein en verlore. Sy sluit haar oë en soos doudruppels wat van ’n dak afdrup, voel sy hoe die spanning, die nederlaag en die selfverwyt drup vir drup haar lyf verlaat.
Sy móét en sál haar taak suksesvol afhandel, besluit sy. Die feit dat hy ’n fees vir die oog is en dat sy houding haar geensins aanstaan nie, sal sy net opsy moet skuif en op haar werk konsentreer. Sy was nog altyd professioneel, van die bestes in haar beroep, en sy sal nié toelaat dat haar emosies haar opdrag verongeluk nie.
Rochelle ruk soos sy skrik toe drie seekoeie skielik uit die water oprys en begin speel. ’n Oomblik is sy vasgevang deur haar ou vrees: haar hart klop wild en die bloed pols deur haar are.
Die groot diere snork, blaas, rol en maak allerhande manewales hier vlak by haar balkon. Meteens ontspan sy en geniet die onverwagte. Dis asof die seekoeie ’n vertoning net vir haar lewer om haar op te beur. As sy vreesbevange teruggesnel het na die chalet, sou sy dit alles gemis het.
Dié besef laat sit Rochelle verslae regop. Sy is twee en dertig jaar oud. Wat het sy nie reeds in haar lewe gemis omdat sy toelaat dat hierdie vrees haar oorheers nie?
Sê nou sy aanvaar die onwaarskynlike – dat sy ’n onnatuurlike vrees het – waar kom dié vrees vandaan? Sy is ’n aanhanger van die teorie dat die meeste van elke individu op aarde se tekortkominge, vrese, ambisies, ensovoorts iewers tydens die kinderjare wortelgeskiet het.
Sy sug. Op die oog af is haar vrees ongegrond. Haar twee broers is onderskeidelik agt en nege jaar ouer as sy en sover sy kan onthou, het hulle haar altyd beskerm en op die hande gedra. Sy was hulle prinses. Sy wou altyd saam
