haar kamera. Sy is nie ’n toeris nie, daarvan is hy oortuig. Daar is spesifieke punte waar élke toeris wat al hier was tyd deurbring en foto’s neem – maar nie sy nie. Om soveel moontlik van haar ervaring terug te neem, is nie haar doelwit nie.
Wat ís dan hierdie verfynde dame se doelwit? wonder hy. Sy blik gly oor haar ringvinger. Tot baie onlangs het sy nog ’n ring gedra, verklap die wit merkie.
“Wat is die hoofdoel van die reservaat?” vra ’n gas.
“Ek, tesame met ’n span wildbewaarders, wil stelselmatig oor die volgende paar jaar swartrenosters terugplaas in die natuur. Hier is hoësekuriteit-aanteelkampe en die teelprogram verloop bo verwagting goed,” verduidelik Costa en sien hoe oom Jantjie ’n paar aantekeninge maak.
Oom Jantjie, onthou hy, is ’n ryk, afgetrede mielieboer uit die Vrystaat in Suid-Afrika. Hy en Rits is van die min afgetredenes wat dit kan bekostig om Afrika in luuksheid te besigtig, en sal ’n tyd lank by Liwonde vertoef. Akkommodasie hier is duur, en selde indien ooit kan gaste dit bekostig om langer as vier of ses dae te bly. Maar Costa het dit juis so beplan.
“Dit raak seker eensaam so alleen hier in die reservaat? Of het jy darem ’n vrou en kinders wat by die huis vir jou wag?”
Sy kop ruk op. Andy se vraag is onverwags en tog het hy geweet dit sal kom, want sy insinueer die vraag reeds dae lank.
Uit die hoek van sy oog sien hy hoe Rochelle vinnig opkyk van waar sy kwansuis in die water gestaar het. Hulle oë ontmoet ’n oomblik.
“Ek is nie eensaam nie. En ek sal dit ook waardeer as my privaatheid gerespekteer word. Dis tog hoekom ’n mens dit ‘privaat’ noem,” antwoord hy.
Hy gesels nog ’n rukkie, maar maak dan verskoning en stap na die veiligheid van sy kajuit.
Terwyl hy wegstap, voel Costa hoe die woede deur hom bruis. Dis onnodig om ontsteld te raak daaroor, dit was net ’n onskuldige, taktlose vraag, redeneer hy met homself. Hy sou graag vir Andy iets wou toesnou, maar dit sou meer aandag getrek het.
Hy háát dit wanneer mense in sy privaatheid en verlede begin krap. Dis die enigste ding op aarde wat hy nié sal duld nie.
Hy glimlag wrang. ’n Jaar of wat tevore het ’n fotograaf hom toevallig herken en begin krap in sy verlede. Hy wat Costa is, het ’n enkele oproep gemaak.
Hy ril effens, want dit het nie heeltemal uitgedraai soos hy beplan het nie. Nou kan hy net hoop en bid dit sal nooit weer nodig wees om daardie tipe oproep te maak nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
