soek die afdraaipad na die klipstapels en kry dit naderhand, maar ry deur ’n denne- en sparrebos wat baie nat is, sodat die motortjie vreeslik spring en slinger.
“Daar voor staan dit, in die ooptetjie,” roep Morag en wys met haar vinger.
Hulle ry tot naby. Sy lees in die brosjure. “Dié goed is veronderstel om drie duisend vyf honderd jaar oud te wees en hier is maar net twee regop klippe. Dis nie naastenby my idee van ’n Stonehenge nie.”
Hulle klim weer uit en loop rond, maar dit begin saggies reën en hulle klim terug in die motor.
“Ag nee, ek hoop die weer gaan ons nie in die steek laat nie,” kla Morag. “Dis so mooi hier, maar dit kan so miserabel raak as dit onweer is. Die plek sal die ene modder en mis wees.”
Hoe verder hulle ry, hoe harder reën dit. Marian klou aan die stuurwiel vas om die motor in die pad te hou. Die ruitveërs is nie baie doeltreffend nie en die deur aan Morag se kant lek, sodat sy haar voete vies uit die pad moet hou.
“Ek moet probeer voet in die hoek sit dat ons die kasteel gou bereik,” sê Marian. “Ons moet maar anderdag as die weer verbeter het na die Glengorm-kasteel gaan kyk. Ek het nie volle vertroue in dié karretjie nie. Hy laat ons dalk in die steek.”
“Asseblief, Katonkeltjie, moenie vir ons ou tweetjies in die steek laat nie,” bid Morag met haar hande bymekaar.
Marian lag, maar op daardie oomblik kom ’n rooi voertuig van voor af oor die bult en jaag op hulle af. Morag gil, en Marian probeer die motor uit die pad kry, maar dit gly.
“Padvark!” roep sy, en sien net hoe die rooi motor wegraak in die truspieël, asof hy nie eens gesien het dat hy hulle skoon van die pad af gery het nie.
Hulle het net ’n ent verder aangesukkel toe die Morris se enjin meteens vrek. Oor en oor probeer Marian dit aan die gang kry, maar dit huil net, en naderhand is dit stil.
“Liewe hemel, hier sit ons, en Donald se gegewe perd wil nie verder nie,” sê sy moedeloos.
Morag se oë is groot. “Moet ek probeer stoot?”
“Nee, dis koud en nat. Ek wil nie hê jy moet longontsteking kry nie. Ons is mense uit Afrika, onthou. Nie gewoond aan dié klimaat nie. Ons moet maar wag totdat iemand verbykom en ons hopelik help.”
“Ag ja, nou dink ek aan daardie lekker sop van gisteraand. Die enigste eetplek voor Glenbogan is die Calgary Hotel, maar daarvan kan ons vergeet.”
Sy hou ’n vinger in die lug. “Wag, ek het mos gedoen wat my pa my aangeraai het om te doen: hou altyd ’n heupflessie vol whisky by jou vir noodgevalle.” Sy lag en vroetel in haar sak, haal die silwer flessie te voorskyn en bied vir Marian aan.
“Dis bietjie vroeg in die dag vir suip, maar dit sal ons verwarm,” sê Marian. “Ek kry klaar vreeslik koud. Ons wou mos in die herfs kom, en nie in die somer toe ons nog die ceilidhs en die Hooglandspele kon gaan kyk het nie. Ek wil lankal sien hoe een van dié fris Hooglanders toss the caber.”
Sy neem ’n groot sluk en die weldadige hitte sprei deur haar. Morag neem die flessie en sluk ook.
“Moedersmelk, lewensredder – die naasbeste ding aan ’n St Bernard-hond met ’n kraffie brandewyn om sy nek wat jou in die sneeu kom red. Haai! Daar’s nog ’n voertuig.”
Sy gee vir Marian die flessie, spring uit en waai met albei arms. Die groot grys Land-Rover ry stadig verby, maar toe hou dit stil, ry agteruit en parkeer langs die pad.
Marian trek haar kappie oor haar kop en klim ook uit. Die bestuurder van die ander voertuig het uitgeklim en kom nader. Dis ’n baie groot man in ’n parka, met stewels aan sy voete. Hy het ook sy kappie oor sy kop.
“Hallo!” roep sy. “Dankie dat jy stilgehou het. Ons motor het gaan staan.”
Hy kom tot by haar en haar hele lyf word lam toe sy die gesig onder die kappie herken, die blougrys oë wat haar deurborend aankyk.
“Ek sien so. Nie juis ’n betroubare motor vir Mull se paaie nie. Waar kom vreemdelinge aan so ’n motor?” Sy stem is diep, en nie te vriendelik nie.
“Donald Fraser, die toergids, het dit vir ons geleen,” ruk sy haar op. “Ek is Marian Sinclair en hierdie is my niggie, Morag Fraser. Ons het –”
“MacLean,” sê hy bruusk. “Ek dag hierdie geel Morris lyk bekend. So dis Donald s’n. Hy moes van beter geweet het … die ding is stokoud. Ek sal julle moet sleep. By Glenbogan-kasteel, waar ek woon, het ons ’n motorwerktuigkundige.”
Die reën stroom oor hulle en Marian moet die water uit haar oë vee. Haar krulle vorm slierte op haar voorkop en sy is seker haar neus is rooi van die koue. Hy herken nie eens ons name nie, dink sy gebelg. En hy het nogal gesê hulle moet op Mull kom kuier!
“Dis natuurlik ’n fout om whisky te drink en dan op dié kronkelpaaie te probeer bestuur,” raas hy. “Vakansiegangers!”
Hemel, hy ruik natuurlik die whisky op my asem, dink Marian vervaard, maar sy lig haar ken en kyk hom uitdagend aan. “Ons het elkeen slegs een sluk whisky gedrink nadat ons gaan staan het en begin koudkry het. Ek het beslis nie onder die invloed bestuur nie.”
Hy kry ’n spottende glimlag om sy mond. “As jy so sê.”
Sy wil weer protesteer en voel dat haar gesig warm word van ergernis, maar hy beveel haar bruusk om terug te klim in die motor.
Dan kyk hy na Morag. “Jy ook, juffrou. Terug in die motor voordat julle koue vang. Ek sal julle haak en sleep.”
Marian klim weer in en Morag doen dit ook gedwee.
“Hy dink ons is gedrink, want hy het die whisky geruik,” sê Marian, wat brand van verontwaardiging.
“Oeps! Maar hy help ons darem. Om te dink dat Iain MacLean nou juis die een moet wees wat op ons afkom. Dis die noodlot wat hom na ons gestuur het.”
Marian skrik toe haar deur skielik oopgeruk word. Iain MacLean se kop verskyn en hy frons kwaai.
“Ek dink julle moet liewer julle goed vat en in my voertuig klim. Ek sal julle huis toe neem en my ghillie stuur om die Morris te kom haal. Ek vertrou nie ’n gedrinkte vrou agter die stuurwiel van ’n motor wat ek sleep nie. Jy sal dit nie kan beheer nie.”
“Ek is nie dronk nie!” roep Marian ergerlik uit.
“Nee, ek sien dit, maar whisky maak tog ’n mens se reflekse stadiger en die pad is smal. Daar sal ander voertuie verbykom. Toe, kom. Dit reën al harder en dis koud.”
Hulle het geen keuse nie, en gehoorsaam sy bevele.
“Klim jy voorin,” sê Marian terwyl hy hulle rugsakke agter in die Land-Rover laai. “Ek sit nie langs dié buffel nie.”
Sy skuif op die sitplek agter hom in en toe hy inklim en sy kappie afstoot, merk sy sy nat hare en sterk gesig. Hy gee haar een minagtende kyk in die truspieël en skakel die enjin aan.
“Moenie bekommerd wees nie, hier steel mense nie sommer voertuie nie,” verseker hy hulle.
Hulle ry eers in stilte, toe vra Morag: “Hoe
