uittrek. “Nina O’Neill?” Van haar kroontjie tot haar toontjie kan jy haar deur ’n ring trek, en Nina kan nie anders as om die yslike diamant aan haar ringvinger te bewonder nie. Dit is duidelik dat nie Cassidy óf haar verloofde ’n tekort aan fondse het nie.
“Dis reg.” Nina hou haar hand uit. “Jy is seker Cassidy.”
“Dit is reg. Jammer dat jy vir my moes wag, maar ek moes die rok gaan aanpas en daar is ’n hele paar goed waarmee ek nie tevrede is nie.” Sy haal ’n CD uit haar volstruisleerhandsak. “Hier is die agtergrondmusiek. Ek is jammer dat alles so op kort kennisgewing geskied, maar net toe ek met die reëlings vir die troue begin het, is jou broer oorlede, en ek wou jou en Amelia nie met so iets onbenulligs pla nie. Dit is egter dieselfde lied wat jy vir hulle gesing het.”
Cassidy wink die kelner met ’n kopknik nader. “Wat kan ek vir ons bestel?”
“Niks vir my nie, dankie, ek moet terugkom by die werk.”
“Natuurlik. Soos ek reeds gesê het, is die lied wat jy moet sing se musiek op die CD. Ek weet nog nie of ek dit gaan gebruik nie, of dalk net orrelbegeleiding. Die tweede vers moet nie gesing word nie.” Sy kyk verskonend na Nina. “ As jy nie omgee nie, wil ek daar net die viool se begeleiding hê.” Sy sit ’n kaartjie met haar naam en telefoonnommer in swierige goue letters gedruk, voor Nina neer. “ As jy enige vrae het, skakel my asseblief.” Sy bestel rooibostee toe die kelner langs hulle tafel tot stilstand kom. “Sal dit vir jou moontlik wees om Vrydagaand kerk toe te kom vir ’n repetisie? Ek sal darem net voor Saterdag wil hoor hoe klink die lied.”
“Ek sal eers moet hoor of ek nie daardie tyd werk nie. Ek sal jou laat weet.” Nina kyk op haar horlosie.
“Nogmaals jammer dat dit so op die nippertjie is, en duisend dankies dat jy bereid is om ten spyte daarvan vir my te sing. Ek het jou op Amelia en Damian se troue gehoor en het nog nooit weer iemand met so ’n suiwer stem hoor sing nie. Jy het ’n wonderlike talent gekry.”
“Dankie.” Nina tel die CD op.
“Wag!” Cassidy tel haar handsak van die grond af op. “Hier is ’n troukaartjie met die tyd en aanwysings vir Saterdag op. Jy is welkom om ’n metgesel saam te bring.” Sy frons toe Nina opstaan. “Wat gaan jy aantrek, as ek so voorbarig mag wees om te vra?”
Nina kyk vir ’n oomblik sprakeloos na haar en trek dan haar skouers op. Kleredrag, ingewikkelde haarstyle en grimering was nog nooit hoog op haar lys van prioriteite nie. Wanneer haar maats met sulke goed geëksperimenteer het, en in die winkels rondgehang het, het sy saam met haar broers en die ander seuns in die buurt krieket of touch rugby gespeel. Haar dik, krullerige blonde hare dra sy altyd in ’n vlegsel omdat dit die minste moeite is. As haar broers haar nie met die dood gedreig het indien sy ooit sou waag om dit af te sny nie, was haar hare seker al lankal kort. Sy het dus nog nie eens gedink aan wat sy na Cassidy se troue sal aantrek nie.
“Ek weet nie. Ek sal sommer iets by Amelia leen. My klerekas is nie juis ingerig vir sosiale funksies en fancy troues nie.”
“Ek sal vir jou ’n rok stuur.”
Quinn Chauncey se stelling dat hy haar ’n ding of twee omtrent kleredrag kan leer, is nog helder in Nina se geheue en haar rug verstyf geaffronteerd. Cassidy het seker ook met die eerste oogopslag gesien dat sy nie juis ’n stylikoon is nie. “Dankie, maar dit is glad nie nodig nie.”
Cassidy glimlag verskonend. “ Asseblief, ek wil baie graag hê dat jou rok by die tema van die troue moet inpas. Beskou dit as ’n dankie vir al die moeite wat ek jou op so ’n kort kennisgewing aandoen.” Sy kyk opsommend na Nina. “ As ek so moet skat, is ons omtrent dieselfde grootte, jy is net ’n bietjie langer as ek.”
Nina kyk met geligte wenkbroue af na haar borste. “En nie so wel bedeeld soos jy nie,” sê sy droog.
Cassidy lag. “Ek sal dit in gedagte hou wanneer ek jou mates netnou vir die ontwerper gee.”
3
Quinn trek sy baadjie aan en gaan staan voor die spieël om sy das reg te trek. Hy tree heeltemal buite sy aard op om vir die burgemeester se vrou hierdie guns te doen. Trouens, hy het nie ’n idee hoekom hy ingestem het nie. Die dringende gevoel dat hy vanaand eenvoudig daar móét wees, maak glad nie sin nie.
“Gaan jy uit?” Jack kom sy suite binne met ’n dokument in sy hande wat hy fronsend bestudeer.
“Die burgemeester het op my gevoel gespeel tot ek ja gesê het om by ’n troue iets te speel, met die uitdruklike versoek om sover moontlik incognito te bly. Vanaand wil hulle repeteer en kyk of alles reg is vir môre.”
Jack kyk geamuseerd op. “Van wanneer af kry iemand dit reg om op jou gevoel te speel, Quinn?”
Quinn rol sy oë. “Ek word oud, of ek is oorwerk.”
Jack lag. “Dit moet die oudwordding wees, want jy is nooit oorwerk nie. Jy sê dan altyd jou musiek gee jou al die energie wat nodig is om hierdie moordende pas vol te hou.”
“Dan word ek oud.” Quinn kyk op sy horlosie. “Waar is my lyfwag?” Hoewel hy intens van inspekteur Nina O’Neill se teenwoordigheid bewus was, het hy haar doelbewus die afgelope paar dae geïgnoreer. Haar duidelike verveling met die hele konsertopset en alles waarmee hulle besig is, is ooglopend en dit grief hom tot in sy siel, maar steeds het sy vir hom ’n bekoring wat hy nie kan verstaan of wil probeer verklaar nie.
Gelukkig was hy so besig met die finale voorbereidings en repetisies vir die volgende week se konserte dat hy hom nie veel aan haar gesteur het nie. Solank sy doen wat die burgemeester belowe het, is hy vir eers tevrede. ’n Paar bokkiebruin oë flits voor sy geestesoog verby en hy verwens homself dat hy haar, ten spyte van haar neerhalende opmerking die eerste dag toe hulle ontmoet het, steeds nie heeltemal uit sy gedagtes kan weer nie.
Van die eerste oomblik toe hy daardie middag in haar bruin bokkie-oë gekyk het, het iets in sy binneste geroer. Hy, wat die meeste van die tyd omring word deur beeldskone vroue in ontwerpersklere, word geraak deur ’n ongekunstelde meisie met dik blonde krulhare, geen grimering nie en die swakste kleresmaak wat hy nog ooit in sy lewe teëgekom het. Quinn dink met afsku aan die onvleiende grys baadjie waarvoor Nina klaarblyklik so ’n voorliefde het dat sy dit byna elke dag aanhet.
Dalk is dit omdat sy so neerhalend van hom gepraat het dat sy sy belangstelling geprikkel het. Hy is gewoond daaraan dat beeldskone, welgeklede vroue van regoor die wêreld voor hom swig en swymel, en as hy werklik eerlik met homself moet wees, is Nina se gebrek aan pretensie vir hom soos ’n vars briesie. Sy stel glad nie in hom of sy musiek belang nie. Hy kan haar sarkasme egter nie sonder die een of ander vorm van vergelding laat verbygaan nie. Hy moet nog net besluit wat die skone inspekteur O’Neill se straf gaan wees.
Jack se stem onderbreek sy gedagtegang: “Jammer, ek het haar die aand af gegee, sy het ’n afspraak en ek het nie gedink jy gaan juis vanaand vir die eerste keer die hotel verlaat nie.”
Quinn frons. ’n Afspraak? ’n Ontevrede gevoel wat geheel en al onsinnig is, kom sit dwars oor sy bors. Hy vergeet gerieflikheidshalwe dat hy van die begin af gekant was teen die idee van ’n lyfwag en polisiebeskerming. “Is sy nie veronderstel om tot my beskikking te wees wanneer ek haar nodig het nie? Jy is die een wat daarop aangedring het dat ons die polisie se hulp moet inroep, en noudat ek dit nodig het, is dit nie beskikbaar nie.”
Jack kyk verbaas na hom en Quinn weet dat hy onredelik is, maar hy kan die onsinnige gevoel in sy binneste nie verklaar
