by die hotel is, sodat ons kan repeteer. Ek gaan nie my reputasie op die spel plaas vir ’n leek wat niks van sing af weet nie.”
Nina verstik amper. Sy trek haar asem skerp in om hom iets gemeens toe te snou, maar hy het reeds die deur toegemaak en omgedraai en sy kan niks anders doen as om met ’n bewende been die koppelaar in te trap en die voertuig aan te sluit nie.
“’n Leek wat niks van sing af weet nie!” skel sy in die donker ruimte van die motor se kajuit. “Jy sal jou wat verbeel, mister Chauncey. En ek was reg oor jou ego – dit is groter as Tafelberg! Jy wil nie jou reputasie op die spel plaas nie, verbeel jou!”
4
Nina sit vervaard regop en vee haar hare uit haar oë. Wat het haar wakker gemaak? Sy gooi vererg die beddegoed van haar af toe sy weer die gehamer aan haar voordeur hoor.
“Wie op aarde soek na my op hierdie onmenslike tyd van die dag?” Sy moet eers haar oë knip voordat sy deur die sleutelgat kan loer. “ Amelia.” Sy sug. “Ek moes dit geweet het.” Sy sluit die deur oop en leun met haar wang teen die koel muur. “Hoekom kom soek jy my so vroeg? Normale mense slaap nog almal hierdie tyd.”
Amelia lag. “Noem jy tienuur in die oggend vroeg? Ek het vir jou ’n DVD gebring en vir Cassidy belowe dat ek jou rok vir jou sal bring. Die arme vrou kry nie al haar draaie –”
“Tienuur?” Skok laat Nina se asem in haar keel vassteek. “Tienuur!” Sy staan weg van die muur af asof dit haar gebrand het. “O vrek! Ek is in my kanon in laat! Ek kan net dink wat mister Chauncey hiervan te sê gaan hê. Hoe is dit moontlik dat ek so laat kon slaap?” Sy vlieg haar kamer binne en gryp die eerste paar jeans wat sy in die hande kry en pluk dit sommer bo-oor haar nagklere aan. “Dit kom daarvan as jy die hele nag lê en rondrol omdat ’n paar blou oë weier om jou met rus te laat.” Sy vleg haar hare terwyl sy badkamer toe hardloop om tande te borsel.
“Waarvan praat jy tog?” Amelia steek in die kamer se deur vas en kyk geamuseerd na Nina terwyl sy heen en weer skarrel om skoene aan te kry.
“Ek is vrek laat! Ek moes tienuur al by die hotel gewees het.” Nina gryp haar motor se sleutels. “Ek is weg. Sluit die deur agter jou, baai!”
“Nina, wag! Wat van jou rok?”
Nina hardloop terug na waar Amelia nog steeds in die kamerdeur staan en gryp die hangsak met die rok in by haar en haak dit onseremonieel aan die kas se deur.
“Ek sal dit later kom aantrek. Weet nie hoe lank mister Chauncey my vandag gaan besig hou nie – hopelik kry ek darem genoeg tyd om van my jeans ontslae te raak.”
“Maar ek wou jou help met jou grimering …”
“Daar’s nie tyd vir sulke goed nie, Amelia! In hemelsnaam, hou nou op praat sodat ek my ry kan kry!”
“Ek sit die DVD’s op jou bedkassie neer,” roep Amelia agter haar aan terwyl Nina die trappe drie-drie afhardloop.
“ As ek my nek vandag breek, is dit op die dirigent se gewete.” Met bewende vingers sluit sy haar motor oop. Sy druk die sleutel in die aansitter en draai dit terwyl sy ’n vurige skietgebedjie opstuur, en dan kreun sy hardop toe sy net ’n klikgeluid hoor.
“ Asseblief,” bid sy hardop, “moet my nie vandag in die steek laat nie.” Sy probeer weer, maar ná die derde probeerslag besef sy met ’n sinkende gevoel in haar binneste dat sy nie vanoggend haar skedonk aan die gang gaan kry nie.
Nina kry Amelia by haar woonsteldeur, net besig om toe te sluit. “My kar is in sy peetjie. Sal jy my asseblief by die Ardmere gaan aflaai?”
Amelia kyk na haar met geligte wenkbroue. “Ek het lankal vir jou gesê jy moet iets aan daardie kar laat doen.”
Nina is lus en trippel op en af van haas. “Ja, ja, asseblief, jy was reg en kan gerus maar sê: ‘Ek het jou gesê.’ Kan ons nou ry?”
Die verkeer is ’n riller en Nina wonder desperaat of sy nie vinniger daar sal kom as sy uitklim en hardloop nie. Dit is reeds ná elf toe Amelia eindelik voor die Ardmere stilhou.
“Nou ja, nou is ek kniediep in die moeilikheid, en mister Chauncey kan seker nie wag om my voor stok te kry nie. Dalk is hy so vies …” Nina glimlag skielik. “’n Mens weet nooit, dalk is dit vandag my gelukkige dag en sê hy dat hy my nooit weer wil sien nie omdat ek so onbetroubaar is!”
“Jou gelukkige dag was toe jy die opdrag gekry het om by Quinn Chauncey se span aan te sluit.” Amelia kyk kopskuddend na haar. “Ek wens net die skille wil van jou oë afval sodat jy dit kan besef. Doen jouself ’n guns en kyk na die DVD’s wat ek in jou woonstel gelos het!”
Nina snork onvroulik toe sy die deur oopmaak. “Dankie dat jy my gebring het.”
“En ek sal jou weer kom haal, laat weet my net hoe laat.” Amelia lig haar vinger waarskuwend toe Nina haar mond oopmaak. “Ek wil niks hoor nie. As ek jou weer kom haal, gee dit my die geleentheid om darem toe te sien dat jy iets anders as boerseep en brakwater op jou gesig kry voor die troue.”
Nina kyk geaffronteerd na haar skoonsus, maar Amelia ignoreer die kyk. “Toe, weg is jy voor jy nóg later is!”
Dieselfde ontvangsdame wat hulle die eerste dag by die hotel ontvang het, staan weer agter die toonbank. “Meneer Chauncey wag al van tienuur af vir jou in die saal waar hy gewoonlik repeteer.”
Nina kyk verbaas na die vrou, wat haar koel vanuit die hoogte betrag. “Dankie, jy kan maar ontspan – soos jy self kan sien, is ek eindelik ongedeerd hier.” Sy glimlag liefies voordat sy haar rug op die vrou draai en vinnig na die repeteersaal koers kry.
Nina huiwer voor die toe deur toe sy die weemoedige klanke van ’n viool binne hoor. Sy onthou hoe Quinn die vorige aand in die kerk gelyk het toe hy sy viool gespeel het en sy sluk droog. Sy draai die deur sag oop en steek in haar spore vas. Quinn se oë is toe en ’n frons huiwer tussen sy donker wenkbroue. Hy het ’n swart hemp by swart jeans aan en toe hy sy oë oopmaak en haar dadelik met sy blou blik vaspen, stok Nina se asem in haar keel.
Dit is hierdie paar blou oë se skuld dat sy laas nag tot vervelens toe slapeloos rondgerol het, dit is hierdie helderblou blik wat haar genadeloos in haar drome rondgejaag het nadat sy eindelik in ’n onrustige slaap verval het, en dit is hierdie kunstenaarshande wat die viool nou soos ’n minnaar met die strykstok liefkoos wat in haar geheue ingebrand is ná die vorige aand se repetisie by die kerk.
Wat sal daardie hande aan ’n vrou se liggaam doen? Sal hulle ook soos sy viool die suiwerste klanke denkbaar voortbring? Hoe sal daardie blou oë lyk as hulle met passie en hartstog na jou kyk?
O’Neill, wat is met jou aan die gang? skel Nina woordeloos op haarself.
“Jy is laat.” Quinn sit die viool ongeërg onder sy een arm en hou die strykstok tussen sy vingers toe hy sy hande voor hom vou.
Nina staar magteloos in sy blou oë op en besluit dan om die idee te toets wat sy netnou in die parkeerterrein gekry het.
“So? Steek my in die pad.” Sy kyk na Quinn met geligte wenkbroue. As hy self besluit dat hy nie meer van haar as sekuriteit gebruik wil maak nie, kan die burgemeester, die kommissaris en selfs Pat niks daarteen sê nie.
Quinn lag sag en die diep, rustige geluid daarvan stuur ’n rilling teen
