bewonderaars gaan hê nie.”
Quinn trek ’n hand deur sy hare. “Jy het natuurlik gelyk. Jammer, ek is geïrriteerd en nou haal ek dit op jou uit.”
Jack kyk ondersoekend na hom. “Hoekom is jy geïrriteerd, Quinn?”
“Hoekom het ons ingestem om Suid-Afrika deel van ons konserttoer te maak?” Quinn druk sy hande in sy broek se sakke en kyk vraend na sy jonger broer.
“Kan jy ons grootouers nog steeds nie vergewe dat hulle ons ma onteien het nie?”
Quinn gaan staan voor die venster en kyk uit oor die verligte stad. “Ek sal daardie laaste besoek van haar aan hierdie einste stad nooit vergeet nie.” Hy bêre daardie hartverskeurende herinneringe diep in sy binneste weg en kyk weer op sy horlosie. “Ek moet gaan.”
“Sal ek sorg dat inspekteur O’Neill môre hier is?”
Quinn skud sy kop. Hy kan dit nie bekostig dat sy aandag deur ’n paar bruin oë en ’n onvleiende vlegsel afgetrek word nie, hy moet fokus op sy konserte van die volgende week. “Dis nie nodig nie. Behalwe vir die troue vroegaand, beplan ek nie om môre weer uit te gaan nie.”
By die kerk is dit ’n miernes van bedrywigheid en iemand in die voorportaal beduie vir Quinn hoe om op die galery te kom – sonder om veel aandag aan hom te skenk, waaroor hy baie dankbaar is. Die galery word net deur die lampie bokant die orrel verlig, en hy staan ’n oomblik in die skemerdonker na die preekstoel en afkyk.
’n Paartjie staan daar onder. Die vrou beduie waar sy die ruiker van bloedrooi rose wil hê, en uit die beskrywing wat die burgemeester se vrou vir hom gegee het, neem hy aan dat dit die bruid moet wees. Sy kyk op na hom en hy knik vir haar en lig die tas waarin sy viool is effens.
Sy slaan haar hande oorstelp oor haar mond. “Meneer Chauncey, baie dankie!” Sy gryp die man wat langs haar staan se arm opgewonde vas. “Dis Quinn Chauncey,” fluister sy hard genoeg vir Quinn om te hoor voor sy weer na hom opkyk. “Ek sal probeer om nie jou tyd te mors nie, ons wag net vir die vrou wat vir ons gaan sing, dan kan ons daardie item heel eerste afhandel.”
Quinn knik en gaan sit eenkant in die skaduwees. Hy vryf oor sy nek. Hy moet gek gewees het die dag toe hy ingestem het om drie konserte in Suid-Afrika te kom hou. Hy is blind vir die land se skoonheid. Die blinkblou see, die majestueuse berge en lowergroen plantegroei maak geen indruk op hom nie. Al wat hy onthou as hy enigiets van hierdie land sien of hoor, is sy ma se gebrokenheid ná hulle laaste besoek hier, sy pa se geboë skouers.
Hy haal sy viool uit die tas en speel ingedagte met die strykstok. Dan verstar hy toe die deur van die galery oopgeruk word en inspekteur O’Neill windverwaaid en in haar kenmerkende uitgewaste jeans en afskuwelike grys baadjie die galery stormloop. Sou Jack haar tog gekontak het en laat weet het waar hy wat Quinn is, hom bevind?
Nina huiwer voor die orrel en loer oor die rand van die reling. Sy sien hom glad nie raak nie.
“Cassidy, ek is so jammer ek is laat. Ek het gesukkel om my skedonk aan die gang te kry,” roep sy na onder.
“Nina! Ek is so bly jy is hier. Het jy reggekom met die musiek wat ek vir jou gegee het? Ek was so bekommerd omdat ek jou so min tyd gegee het om te oefen.”
“Dis nie ’n probleem nie. Ek het die lied mos al gesing, en die agtergrondmusiek was voor die hand liggend.”
“Wonderlik, ek is so verlig! Ek het besluit om die agtergrondmusiek op die CD as begeleiding te gebruik eerder as die orrel. Ek het gedink dit sal vir jou makliker wees, aangesien jy alreeds daarmee geoefen het. Jy het onthou dat ek gesê het dat jy nie die tweede vers moet sing nie, nè? Ek het iemand gekry wat die viool gaan speel. Kan ons begin?”
Quinn luister verstom na die twee vrouens se gesprek. Nina O’Neill is die vrou wat die Ave Maria vir die bruidspaar gaan sing? Hy kyk skepties na haar. Was sy die laaste opsie omdat die bruid niemand anders kon kry nie?
“Wil jy nou meer,” praat hy sag met homself. Toe die strelende klanke van die inleiding die kerkgebou vul, mompel hy: “Nou ja, laat ons hoor of inspekteur O’Neill kan sing.”
Nina gaan staan voor die reling van die galery en toe sy begin sing, is Quinn so verstom dat hy vir ’n minuut of wat nie kan beweeg nie. Die suiwerste, soetste klanke kom by daardie twee soenbare lippe uit. Sy sing met die gemak van jare lange ondervinding en ’n ongelooflike, godgegewe talent. Geen geforseerde klanke of verkeerde asemhaling nie.
Toe sy byna klaar is met die eerste vers, staan hy op, druk sy viool onder sy ken in en stap nader aan haar.
Nina se kop ruk om toe sy die eerste klanke van die viool agter haar hoor, en sy moet aan die reling voor haar vasgryp om haar verraderlike lam bene te help regop bly toe sy in Quinn Chauncey se blou oë vaskyk. Hy hou haar oë terwyl hy speel en Nina staan magteloos in sy blou blik vasgevang. Sy bewe van kop tot tone en bid vuriglik dat dit nie in haar stem moet deurskemer wanneer sy die laaste stukkie ná die viool se tussenspel moet sing nie.
Quinn speel die laaste noot en Nina is dankbaar dat haar stem nie bewe toe sy weer begin sing nie, want hy laat haar steeds nie toe om weg te kyk nie.
Toe die laaste note wegsterf, bars ’n dawerende applous onder in die kerk los.
Cassidy huil openlik en selfs haar aanstaande bruidegom vee met sy sakdoek oor sy oë.
“Wat dink jy, meneer Chauncey?” Cassidy se stem is skor.
Quinn kyk vlugtig na Nina voordat hy afkyk na Cassidy. “Ek dink daar is ’n paar klein haakplekkies waaraan ons kan werk, maar moet jou oor niks bekommer nie – ek sal dit sommer met jou solis uitsorteer en reël dat ons môre nog ’n keer of wat repeteer.”
Nina snak hoorbaar na haar asem. “Klein haakplekkies?” Sy sis die woorde tussen haar tande deur en praat sag genoeg sodat Cassidy haar nie kan hoor nie. “Daar was absoluut niks fout met die stuk nie. Ek en jy weet dit albei.”
Quinn lig ’n wenkbrou en sy hand vou soos ’n staalklem om Nina se elmboog nadat hy sy viool gebêre het.
“Moenie met my stry nie, Nina O’Neill, ek is die een wat konsert hou, onthou. Ek behoort te weet.” Hy dwing haar na die deur toe iemand onder in die kerk sy naam noem. “Dit is tyd dat ek hier uitkom.” Hy glimlag koel vir haar. “Gelukkig het ek darem my lyfwag by my om die bewonderaars van my lyf af te hou.”
Nina snork onvroulik toe hy haar met verbasende spoed by die trappe af stuur. “Van jou lyf af hou, nogal. Jy’t ’n hoop! En vir jou inligting, ek is allesbehalwe ’n lyfwag! Ek is ’n inspekteur in die polisiediens. Daar is ’n baie groot verskil.”
As antwoord lig hy net ’n donker wenkbrou veelseggend. Onder in die straat kyk hy koel na haar. “Waar staan jou motor?”
Nina gaan staan by haar kar, wat sy onwettig op die sypaadjie geparkeer het. Sy diep die sleutel uit haar jeans se sak en kyk dan na Quinn wat met geligte wenkbroue na haar staan en kyk.
“Wat is dit?” Sy trek haar skouers op. “O … Ek was laat.”
Quinn haal die sleutel uit haar willose vingers, sluit die deur oop en hou dit vir haar oop. “Dan moes jy vroeër van die huis af gery het, inspekteur O’Neill van die polisiediens.”
Nina kners op haar tande. Hy is onuitstaanbaar! Wat weet hy van die stad se verkeer en haar onbetroubare
