leef jy nog? Hel, lyk my mos die mense is besig om heeltemal gek te raak. Ek en Petro is op pad na jou toe, maar ons het verby gery en sit ’n bietjie hoër op in die straat en wag. Ons kan nie naby julle huis kom nie.”
“Julle moet kom, asseblief! Ek gaan gek word hier binne. Ek moet hier uitkom sonder dat iemand agterkom. Hulle moet eers oor ’n week weet hulle sit en pas ’n leë huis op. Wag ’n bietjie, ek het ’n plan! Luister, wil julle nie twee pruike, sommer die rooi pruike wat ons vir Aspoestertjie se stiefsusters gebruik het, by die teater gaan kry nie?” skiet ’n wilde idee haar skielik te binne.
“Ek verstaan nie?” Albert lag onseker.
“Julle moet julleself vermom as julle hierheen kom,” begin sy verduidelik.
“Oukei, maar ek verstaan nog nie mooi –”
“Kyk,” val Sonja hom in die rede, “as julle nou met pruike, sonbrille en jasse hier aankom, kan ek hier uitglip in dieselfde vermomming en hulle sal dink dis net weer julle wat vertrek. Ek ry dan saam met Petro, en jy kom later uit die huis en ry eenvoudig met my motor weg. Al my pa se werksmense is met verlof, so dit sal heeltemal moontlik wees om ons plan deur te voer. Ek sal vir die sekuriteitsmense by die hek laat weet julle is op pad, en dan kan julle tot in die motorhuis ry en binne uitklim as die deure eers toe is. Waarmee ry jy?” Die skielike vlaag van opgewondenheid en afwagting laat haar beter voel. Dis tog immers iets anders as die afgelope paar dae se getob.
“Met my motor, natuurlik.”
“Nee, nee, dit sal beter wees as jy met die teater se kombi kan kom. Vat die bussie, nee, wag, liewer die paneelwa … Hulle moenie by die vensters kan inkyk nie. Petro het altyd ’n sleutel van die teater se sydeur in haar handsak. Vat die nuutste paneelwa, die een waarop nog niks geskryf is nie. Sy sleutels is in die boonste laai van my lessenaar. Asseblief, Albert, ek móét hier uit. Ek sit nou al meer as ’n week soos ’n gevangene in my eie huis.”
“Oukei, gee ons so ’n halfuur kans sodat ons eers by die teater kan kom en alles kan kry.”
Asof die oproep Sonja ná ’n baie lang, diep slaap wakker gemaak het, werk haar verstand in die hoogste versnelling. Sy draf teen die trap op na haar slaapkamer en begin om haar klere in te pak. Beddegoed? Slaapsak? Sy sal nie in hotelle kan tuisgaan nie. Sy wonder of die slaapsakke nog bo in haar pa se kas is.
Sy steek ’n oomblik voor haar pa se klerekas vas, maak dit dan oop en ruik aan die klere. Die bekendheid van sy reuk laat die trane ongevraag oor haar wange loop. Sy druk haar gesig tussen sy baadjies in en staan vir ’n oomblik so.
“Totsiens, Pa,” sê sy na ’n rukkie en maak die kasdeur beslis toe. Doelgerig gaan sy voort met haar pakkery.
Eers toe sy tevrede is dat die vier tasse alles bevat wat sy kan nodig kry, gaan sy op met die trappe na die studeerkamer. Uit die kluis agter Vader Claerhout se donkies in die sonneblomme haal sy ’n paar stukkies juwele wat vir haar besondere betekenis het. Ook haar paspoort, haar identiteitsdokument en al die kontant. Sy is verbaas om te sien hoeveel pakkies note daar wel is, maar sy tel nie nou nie. Dit pas haar dat daar genoeg geld sal wees en dat sy nie nou naby ’n bank of kitsbank sal hoef te kom nie.
Toe sy haar kredietkaarte agter in die kluis sit, stamp haar hand teen nog iets agterin die diep kluis wat haar pa na haar ma se dood met soveel omsigtigheid in die muur laat inbou het.
Haastig trek sy die plastieksak vorentoe.
Sy maak die knoop van die gewone inkopiesak los en kyk binne-in die sak. Nog geld? Maar dis verskriklik baie?
Sy sal dit ook saamvat, maar sy sal dit later tel. Haastig draf sy terug kamer toe, druk die dik pakke note oral tussen die klere in en maak dan die tasse sorgvuldig toe.
Waarom sou daar soveel kontant in die kluis wees? En dit sommer in ’n gewone, taamlik gehawende Checkers-sak? Sy het nie nou tyd om verder daaroor te wonder nie, sy sal moet klaarmaak met haar inpakkery en ander reëlings.
Die belangrikste is om genoeg geld na haar persoonlike rekeninge oor te plaas voordat mense dit in hul koppe kry om al die bankrekeninge te vries, of wat hulle ook al in sulke gevalle doen.
Sy skakel haar pa se skootrekenaar aan en terwyl sy wag dat dit deur al die stappe gaan om haar banksake te kan doen, skakel sy Die Deli op haar selfoon.
“Dagsê, Stephan, Sonja hier. Ai, man, ek weet dis kort kennisgewing, maar kan jy asseblief vir my ’n piekniekmandjie vir ses mense pak?”
“Of course, my darling. Vir hoe laat môre wil jy dit hê?”
“Ek het dit nou dadelik nodig.”
“Son! Hoe kan jy so iets van my vra? Dis so ordinêr om goed uit die rak te vat! Ek is nie Woolworths nie.”
Sy laat haar stem ’n aks sak. “Stephan, jy moenie nou vrae vra nie. Vat net die klaar broodjies, en van daardie heerlike kouevleis van jou, kaas en sulke dinge uit jou rak. Vakuumverpak dit alles vir my in kleinerige pakkies, en laat lewer dit asseblief so gou moontlik hier by die huis af, saam met twee groot sakke ys.”
Net soos sy gedink het, fluister hy terug, dadelik aangesteek deur die melodramatiese.
“Sonja, ek sal my bes probeer. Ek het lekker vars vrugte. Wat van water? Waarheen gaan julle? Maar ek sal dit nie voor namiddag kan stuur nie. My bakkie is uit, en my kouevleis is nog nie alles hier nie en ek weet jy is mal oor my pastrami …”
“Stephan, die hele land se koerant- en televisiemense staan hier voor ons hek. As hulle nou sien hoe lewer Die Deli ’n mandjie hier af en dit kom vanaand op die nuus …”
“Say no more, darling! Ek pak nou dadelik daardie mandjie en ek sal dit sommer self kom aflewer. As ek net so ’n bietjie meer tyd gehad het … Jy weet jy’s my favourite, en ek wil jou so graag spoil met een van my specialities wat jy altyd so geniet en –”
“Dankie, Stephan. Ek sien uit na daardie mandjie!”
Sonja kan nie help om te lag vir die twee mense wat voor haar staan nie. Hul roomkleurige reënjasse se krae is teen hul nekke opgeslaan en die yslike sonbrille maak omtrent hul gesigte heel toe. Maar dis die stiefsusters van Aspoestertjie se byna wortelrooi, woes gekrulde mossienespruike wat vir haar die snaaksste is.
“Kyk hierso, ek is baie bly om te sien dat jy nog kan lag, maar ek voel so belaglik soos wat ek sekerlik lyk.” Albert begin van sy mondering ontslae raak. “Om op die verhoog so aangetrek te wees is niks, maar om so deur die strate te ry is glad nie snaaks nie.”
“Sonja, hierdie mense by die hek is soos besetenes. Wat hoop hulle om te bereik deur sulke optrede?” vra Petro en kyk deur die groot eenrigtingruite na die klomp daar buite wat nou eers weer tot bedaring kom. “Daardie een man het byna die kombi se syspieël afgeruk voor die sekuriteitsman die hek kon oopkry.”
“Ek is nie seker nie, maar dit gaan daaroor dat hulle dink my pa en Barend was betrokke by korrupsie, en dat die skietery polities was en niks met ordinêre roof te doen gehad het nie,” sug Sonja.
“Waar kom hulle aan sulke snert?” wil Albert weet. “Oom Werner het hom nog nooit aan die politiek gesteur nie.”
“Een van gister se koerante het ’n berig geplaas wat baie fyn bewoord was. Hulle sê nie werklik iets in die berig nie, maar bespiegel op so ’n manier dat dit nou waarheid geword het.
