vervaard om en laat die waterkan omval, sodat dit teen die effense skuinste begin afrol.
Sonder dat sy hom hoor beweeg, is hy dadelik by en sit sy groot bruin stewel in die pad van die rollende 25 liter-kan.
“O, hoe laat jy my skrik! Ek het nie jou voertuig gehoor nie?”
“Ek het gestap. Kom daar,” beduie hy, “uit die veld uit. Lyndrade nagegaan toe ek jou sien stop het. Probleme?” vra hy weer.
“Nee, glad nie. Of ja, dalk kan jy my tog help. Ek soek ’n stil plek waar my honde toegelaat sal word. Ek meen, soos ’n vakansieplaas of iets.”
“Is jy dan alleen?” vra hy en kyk by die kombi se skuifdeur in.
“Ja … ja, ek is … ’n kunstenaar … ’n skilder. Ek wou ’n bietjie wegkom uit die stad.” Sy kan die man nie in die oë kyk nie en staan nader om die kan weer regop te sit.
“Los, ek sal.” Sy hand klamp om haar skouer. Sy kan nie anders as om effens ineen te krimp nie.
“Het ek jou nou seergemaak?”
“Net so effens …”
“Jammer, man! My suster sê altyd my hande is soos ysterkloue.”
Sy lag.
“Ek is besig om ’n vakansieplaas te ontwikkel. Alles is nog nie klaar nie, en ek neem eintlik nog nie gaste in nie, maar daar is al een van die hutte waarin alles werk.”
Sonja besef dat dit ideaal sal wees, juis omdat daar nog nie ander gaste sal kom nie.
“Is dit hier naby? Dis so mooi hier, en ek wil so graag tussen die koppe en klowe instap. Jy weet, foto’s neem vir latere skilderwerk. Sal ek kan?” vra sy opgewonde en is innig dankbaar dat sy ten minste haar kamera by haar het. “Saam met my honde?”
“Ja, ry net aan. Jy sal die afdraaipad vorentoe sien. Die bouers is besig om die hek se pilare van klip te bou. Wag vir my op die werf, ek kom.” Hy draai in sy spore om en stap die veld in.
Sonja steek haar duim en middelvinger in haar mond en gee ’n lang, harde fluit. Oomblikke later kom die twee honde oop en toe aangehardloop.
“Kom, julle twee, kom drink gou water en raak ’n bietjie rustig. So ’n lewe in die kombi is nie vir honde bedoel nie, ek weet. Ons gaan nog net ’n klein entjie ry en dan gaan ons afpak. As alles mooi uitwerk, kan julle twee na hartelus in die veld rondhardloop,” belowe sy terwyl die twee honde dorstig uit hul waterbakke drink.
“Nou toe, snuffel nou klaar en lig jul bene dat ons kan ry!” beveel sy terwyl sy alles weer op hul plekke in die kombi bêre.
Hulle ry werklik net ’n paar honderd meter voordat sy die plek sien waar ’n span werkers besig is met bouwerk.
Vollgraaffrus lees sy die naam op die splinternuwe naambord wat nog teen die draad staan en wag om geplant te word. ’n Vreemde naam, maar op hierdie oomblik is dit nie waaroor sy die meeste verwonderd is nie. Wat êrens in haar binneste krap, is dat die man met wie sy netnou daar langs die pad gepraat het soveel lyk na die een teen wie sy en Petro in die stad gebots het.
Hy is ook ’n groot man, maar nie heeltemal so groot soos daardie man nie. En sy oë is natuurlik nie so blou nie. Of is dit?
Nee, sy sou onthou het as dit só blou was.
Maar iets aan die man … Sy kan haar vinger nie daarop lê nie, maar tog voel dit vir haar asof sy weer met die man in die stad gepraat het.
Waarom het die man met die intense blou oë so ’n groot indruk op haar gemaak dat sy hom om elke hoek en draai raaksien? Of is hierdie swerwersbestaan soos ’n sigeuner van ouds besig om haar gesonde oordeel aan te tas?
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
