Sonja. Jy is mos nie so ’n siniese mens nie?” sê Petro en sit haar arm om haar vriendin se skouers.
“Die ondersoekbeampte wat hier was om my te ondervra, was so blatant beskuldigend en onprofessioneel dat ek verplig was om sy hoof te skakel. Ek glo nie ek is die gewildste mens by daardie speurders se kantoor nie. As ek die berigte oor die radio en televisie moet glo, sal die Skerpioene seker binnekort hier instorm en beslag lê op my en alles rondom my. Lyk my hulle dink ek is ook een van sy besittings …”
“Die pers blaas alles op, Sonja,” probeer Albert troos. “Dis nie so eenvoudig soos wat hulle dit maak nie.”
“Die lekkerste deel van die storie, en die éintlike rede vir die spul hier voor die hek, is die moontlikheid dat die twee vroue in die voertuig … dat hulle nie sakekennisse was nie. Hierdie mense sit en wag dat ek iets moet sê. Of … ag, ek weet nie wat hulle wil hê nie. Ek dink ook nie hulle weet nie. Solank daar maar net ’n lekker smeerstorie is.”
“Ons het almal vir oom Werner geken. Ons moet nou nie dat al die bespiegelinge ons denke ook vergiftig nie, Sonja. Wat my aanbetref, was hulle slagoffers van ’n roofpoging en niks meer nie. Tot die teendeel bewys is, wil ek niks anders hoor nie,” hou Albert vol.
“Ek voel ook so, Sonja. Dis net …”
Sonja sien hoe Albert vir Petro stil kyk. “Sê maar, Petro,” sug sy. “Niks wat ek nou nog hoor, sal my tog meer kan skok nie. Moenie haar stilmaak nie, Albert. Ons drie ken mekaar al te lank daarvoor.”
“Dis net dat nie een van ons eintlik van Barend gehou het nie. Ek weet jy ook nie, Sonja. Ek het hom net nooit vertrou nie,” sê Petro sag.
“Ja,” erken Albert. “En dit was nie net sy manier van besigheid doen wat my gepla het nie. Sy menseverhoudinge … die manier … sy oë lyk so …”
“Man, net die manier waarop hy met vroue gepraat het, het my die creeps gegee!” sê Petro sommer reguit. “Hy het ’n mens altyd so op en af gekyk asof jy te koop is. Ek het hom ’n paar keer betrap dat hy ’n leuen vertel of homself weerspreek. En met sy ewige wit skoene!”
“Wat maak die wit skoene?” kan Sonja nie anders as om te vra nie.
“My ouma het altyd gesê mans met wit skoene en oë wat te naby mekaar sit, is skelm.”
“Kyk, daar kom Stephan van Die Deli met my piekniekmandjie aangestap,” verander Sonja die onderwerp. “Hy stap tussen die kameras deur asof hy by die Oscars op die rooi tapyt is! Hy geniet elke oomblik daarvan.”
“Dit lyk my hy deel iets uit?” Petro gaan nader om beter deur die groot venster te kan sien.
“Ja, sowaar, sappies en seker sy pryslys en spyskaart. Maar waarvoor is daardie verskriklike stuk mandjie?” wil Albert weet.
“Padkos vir my. Ek wil hier uit, en ek kan dit nie waag om êrens te stop om kos te koop nie. Met die kombi en die klere waarmee julle gekom het, gaan ek uitglip en verdwyn. Ek gaan my honde in die kombi laai, en hierdie stad sien my nooit weer nie.”
“Maar Sonja …”
“Petro, niks wat jy sê, sal my van plan laat verander nie. Ek het klaar besluit dat ek nie een van die narre in hierdie sirkus wil wees nie. Daar is Stephan nou by die deur. Moenie dat hy iets agterkom nie. Ons is ses mense wat op ’n uitstappie gaan, niks meer nie.”
Sonja se twee swart labradors, Spook en Kabouter, druk hul neuse opgewonde deur die klein ruitjie van die kombi. Sonja en Petro knik vir mekaar: hulle is reg. Sonja druk die knoppie om eers die garagedeur en dan die swaar ysterhekke te laat oopskuif.
Petro ry stadig tot by die hek en hoewel Sonja eintlik weet niemand kan sien wie onder hierdie mondering skuil nie, slaan haar hart ’n slag mis toe Petro doodluiters by die hek stop en haar venster afdraai. Almal op die sypaadjie met kameras en mikrofone bestorm die paneelwa. Selfs toe die honde oor Petro se skouer vir die persmense grom, skrik dit hulle nie af nie.
“Ons vat net gou juffrou Britz se honne vir hulle weeklikse groom by die doggy parlour, en daarna vir hulle sit-and-stay-klasse. Julle weet mos hoe’s die ryk mense? Hulle kan nie eens hulle eie honde bad en train nie,” praat sy met dieselfde plat stem wat sy gebruik het toe sy ant Maraai van Gobabis gespeel het.
“En daai? Wie is dit?”
“O, dis natuurlik Sonja Britz. Sy wil gou gaan sigrets koop by die kêffie. Ma’ moenie sê ek het jou afgetip nie. Gee my nou honderd rand, dan kan jy saamry en haar gan kiek as sy uitklim.”
Sonja is seker dat haar hart ophou klop.
“Ag, sy lieg, man. Dis ’n man. Ek het netnou sy horlosie gesien.”
“Nou waarvoor dan die vermomming?” wil een skeptiese joernalis weet. Hy rek sy nek om binne-in die paneelwa te probeer sien.
“Dink jy ek wil hê my ma en al my pelle moet op teewee sien ek ry ryk mense se honne rond vir ’n income? Jy’s sieker nie lekke nie! Nou toe, staan nou opsy lat ek kan ry. Ek sien julle later weer.” Sonder seremonie draai sy die ruit weer toe en trek weg.
Petro skater toe hulle buite sig van die pers is.
“Jy sal dat my hart gaan staan,” blaas Sonja haar asem uit, maar moet ook saamlag.
“Ag wat, ons kan net sowel ’n bietjie pret ook hê. Jy lyk hoeka vir my bra af.”
“Sou jy nie ook gewees het nie? My pa is dood en …” begin Sonja om haarself te verdedig.
“Ek praat nie van jou hartseer nie. Daar is nog iets?” sê Petro sonder om weg te kyk van die woelige verkeer.
“Ja, jy’s reg … Ek het baie vrae. Dis asof ek skielik elke gebaar, elke woord van my pa wil ontleed en probeer verstaan. Ek wantrou elke mens wat ek saam met hom ontmoet het, alles wat hy vir almal en ook vir my gesê het. Ek is kwaad vir hom, en aan die ander kant voel dit asof ek besig is om hom te verraai,” verwoord sy die afgelope week se gevoelens.
“Hier blaker ek alles aan jou uit, en ek het nie eens presies geweet wat dit is wat my so omkrap nie,” sug sy na ’n rukkie. “Nou weet ek waarom my ouma altyd gesê het ’n mens moet die onsin in jou kop lug en lig gee voordat dit uitbroei. Deur daaroor te praat, kom sommer vanself meer per-spektief.”
“Jy weet tog ek sal nie met iemand anders as Albert daaroor praat nie,” stel Petro haar gerus.
“Ja, ek weet. Dis net dat ek nog self nie mooi kon peil wat met my aan die gang is nie. Ek weet net dat ek moet wegkom.”
“Waarheen wil jy gaan? Wat word van die teater? Sal weghol iets oplos?”
“Wat moet ek hier sit en doen? Elke dag wegkruip vir die pers? Soos ’n gevangene in my eie huis lewe en elke keer skrik as my telefoon of die deurklokkie lui? Nee, dankie, daarvoor sien ek nie kans nie. Ek wil nie elke keer weer herinner word aan dit wat my pa dalk alles verkeerd gedoen het nie. Ek kan tog nie een van hul derduisende vrae beantwoord nie. Ek sal bly wees as jy almal wat in diens is by die teater drie maande se salaris betaal en dan die plek toemaak, vir eers. Jy kan ook ’n stukkie opstel en in die koerant laat sit dat ons toe sal wees tot verdere kennisgewing.”
“Dit sal ek natuurlik alles kan doen, ja. Maar die toekoms van die teater en sy handjie vol personeel pla my
