Sonja wens sy was so sonder sorge soos Spook en Kabouter, wat nou draaie oor die strand hardloop en uitgelate vir die meeue blaf. Sy is weliswaar al baie meer ontspanne. Dit voel nie vir haar of sy die hele tyd oor haar skouer hoef te loer soos daardie eerste paar dae nie. Sy skrik ook nie meer elke keer as sy in die spieël kyk en die borselkop kyk terug na haar nie.
Sy het wel vir Petro gevra om haar hare met die nommertwee-kammetjie af te skeer, maar dit het nogtans lank geneem om aan dié vreemde gesig gewoond te raak. Vir so lank was haar hare die hoofbron van haar inkomste. Daar is steeds van die advertensies in die tydskrifte en sy het besef daar is geen manier hoe sy incognito kan reis met haar bos hare nie.
Sy kon skaars glo hoe ’n groot verskil haar kaalgeskeerde kop aan haar voorkoms maak. Selfs Albert, haar lewenslange vriend, het haar nie herken toe hy haar sien nie.
“Waar is Sonja?” het hy vir Petro gefluister-vra toe hy later daardie dag by die huis aankom, terwyl sy nie tien tree van hom af gestaan het nie.
“Sy’s net gou badkamer toe,” het Petro ewe soet geglimlag en vir Sonja ooggeknip. “Kom, ek stel jou gou voor aan Susan. Susan, dis my man, Albert. Albert, Susan, ons nuwe buurvrou.”
“Aangename kennis,” het Albert gesê en Sonja se hand in syne geneem. “Ek hoop julle bly net so lekker hier soos ons. Het julle die Versters se huis gekoop?”
Sonja het gesukkel om nie te lag nie, maar ewe sedig haar kop geknik
“Waar kom julle vandaan?” het Albert aangehou gesels met sy nuwe buurvrou.
Dis toe dat sy en Petro dit nie meer kon hou nie, en al twee het uitgebars van die lag. Dronkgeslaan het Albert van die een na die ander gekyk.
“Silly! Dis Sonja wat daar voor jou staan!” het Petro gelag.
“Sonja? Wragtag, dis jy!” Hy kon sy oë nie glo nie. “Jou hele gesig se vorm het verander. Jy lyk kleiner. Jonger. Heeltemal anders. Dis ongelooflik. Niemand, maar niemand sal jou só herken nie. As ék jou nie eens kon eien nie … Jy het mos nie altyd bril gedra nie, of hoe?”
“Nee, ek het kontaklense gedra, my bril was net vir wanneer ek tuis was. Maar ek sal nou eers weer ’n ruk bril dra, want saam met die hare maak dit ’n yslike verskil.”
“Dit kan jy weer sê!” het Albert gelag en sy kop nog ’n slag geskud.
Behalwe die gereelde sms’e na hom en Petro, het Sonja alle kontak met bekendes in die Kaap verbreek. In die eerste plek wil sy niemand betrek of die wêreld vir hulle ongemaklik maak nie. Dan is daar natuurlik nog altyd die vraag: wie kan ’n mens regtig vertrou? Onvoorwaardelik vertrou om nie per ongeluk iets te laat val nie. Of om te goeder trou iets vir iemand te vertel, wat dit dan oorvertel, en so neem die storie die loop en die verkeerde mense kom te hore waar sy is.
Vir die eerste keer in haar lewe is sy opreg dankbaar dat sy geen familie meer het nie. Afgesien van al sy sakekennisse, het haar pa hom ná haar ma se dood, toe Sonja nog in die kleuterskool was, baie min aan sy ou vriendekring gesteur. Sonja was tuis saam met die oppassers, en later is sy na een van die bekendste privaat skole in die land gestuur – sy was vanaf haar sewende jaar op kosskool.
Sy voel haar selfoon vibreer voordat dit begin lui. Sy wag om te hoor watter wysie die luitoon sal wees voordat sy dit uit haar sak haal. Met ’n glimlag onderbreek sy “Bobbejaan klim die berg”.
“Is jy al weer nie lus vir werk nie?” vra sy voordat Petro kan groet.
“Hoe’t jy geraai! Ek wens ek was jy wat êrens in die land kan rondloop sonder ’n baas wat in jou nek blaas en ’n man wat rasend honger is as hy van die werk af kom.”
“Ja, ek moet seker my seëninge tel, nè? Maar ek sal seker ook nie vir altyd so kan rondswerf en uit ’n koffer lewe nie. Die een of ander tyd wil ek tot ruste kom.”
“Jy sal maar nog ’n week of wat moet vasbyt, ou sussie. Almal gons nog oor jou verdwyning. Elkeen wat al met jou te doen gehad het, onthou nou skielik iets vreemds wat jy gesê het, of ’n rare karakter met wie jy gepraat het. Net soos met jou pa kan jy nou al kies watter soort misdadiger of politieke samesweerder jy graag wil wees en vir watter land jy spioeneer.”
“Weet jy, dit maak my so kwaad dat ek kan spoeg! Wat het ek ooit aan enigiemand gedoen?” vra Sonja en gaan sit sommer net daar op die sand. “Maar dis presies wat hulle met my pa ook doen. Daarom sal ek niks slegs van hom glo voordat ek nie die bewyse het nie.”
Petro antwoord nie.
“Aan die ander kant: ek moet dalk nie te verbaas wees nie. Jy weet, my pa was maar bra eksentriek. Die skrywers van die skinderkolomme skryf al so lank oor sy sosiale afsondering dat ek hulle seker nie kan verkwalik dat hulle nou heel bossies gaan nie. Sy dood moet vir hulle ’n bonus wees – net so raaiselagtig as sy lewe.”
Nog steeds geen reaksie van Petro nie.
“Petro? Is jy nog daar?”
Maar daar is geen antwoord aan die ander kant nie.
Seker die sein verloor? Of het daar iemand by haar kantoor ingestap sodat sy die gesprek moes kortknip?
Vir die soveelste maal die afgelope tyd kam Sonja deur haar en haar pa se lewens op soek na iets, die kleinste iets, wat sy dalk kon misgekyk het. Sy het haar pa dikwels vergesel na funksies en selfs op oorsese reise, maar hulle het nooit werklik sy sakebelange bespreek nie.
Haar pa en Barend het die hele wêreld platgereis en nuwe markte gesoek en ontgin, maar hoe anders sou ’n onderneming wat sy bestaan maak uit onder meer die uitvoer van sagtevrugte kon uitbrei en groei as hulle net agter hul lessenaars bly sit het?
Net so met al die buitelanders wat hulle so dikwels kom besoek het. Werner Britz het geglo dat sy gaste meer tuis by hulle aan huis sou wees as in ’n hotel, en Sonja het nie omgegee om gasvrou te speel nie. Hoeveel van daardie gaste het dan weer op hul beurt vir haar en haar pa genooi, en hoe lekker was dit nie om so deur die wêreld te reis nie.
Maar dan die boerpotvraag: Wat het die uitvoer van vrúgte te doen met die regering en korrupsie? Was dit net, soos een van die joernaliste beweer het, ’n frontmaatskappy?
Wie was die mense wat hulle geskiet het? Wie was die twee vroue wat saam met hulle dood is?
Of is Pappa net so onskuldig in hierdie sterk gekruide prutpot ingesleep soos syself? wonder Sonja.
“Bobbejaan klim die berg” onderbreek weer haar gedagtegang.
“Haai, wat het nou-nou van jou geword?” vra sy vir Petro.
“Ek het onverwags besoek gekry van ’n baie kortgebakerde ondersoekbeampte met ’n swaar Amerikaanse aksent wat nie wil glo dat ek nie weet waar jy is nie. Hy sê hulle wil maar net vir jou ’n paar vrae vra en dat jy nie, soos die pers beweer, van enige samewerking met ’n internasionale smokkelsindikaat verdink word nie. Hy sê dat jou wegkruipery jou laat skuldig lyk, en dat dit veel beter sal wees as jy terugkom,” verduidelik haar vriendin haastig.
“Waar is jy nou?” vra Sonja omdat dit klink asof Petro in ’n blik praat.
“Ek sit op die toilet,” giggel sy soos ’n skoolkind wat skelm rook.
“Glo jy die kastige Amerikaner?”
