toon nie. Hy het my navraag net eenvoudig geïgnoreer en uitgevra na watter strande of kusdorpe julle vir vakansie gegaan het, en of julle ’n strandhuis het. Ek dink hulle konsentreer op die kus. As jy dus by die see is, sorg dat jy wegkom binneland toe. Praat later weer!”
Die laaste deel van haar sin is ’n fluistering, en Sonja neem aan dat Petro nie meer alleen in die kleedkamer is nie.
Met haar duim en middelvinger fluit Sonja vir haar honde en stap vinnig terug na die woonwapark. Voordat sy ry, sal sy net nog ’n sak hondekos moet koop, en ook vir haar ’n bietjie kruideniersware. Sy is nogal jammer ou Stephan se mandjie is nou leeg. Die eerste week was dit nie vir haar nodig om naby ’n winkel te kom nie. Dit voel steeds vir haar asof almal na haar kyk as sy by ’n betaalpunt staan en wag.
Sy pak die goed in die kombi ’n bietjie reg en maak twee kanne vol water vir die honde. Toe sy die kanne vaspak met die ander bagasie, dink sy daaraan dat sy nie ’n benul het hoeveel geld sy het nie. Daar was weliswaar ’n hele klomp note, los en in pakkies gemaak, in die kluis. Sy het alles tussen haar klere ingeprop, maar tot nou toe het sy dit nog nie getel nie. Sy kan tog nie so in die kombi sit en geld tel nie. By die volgende staanplek sal sy probeer om ’n chalet of iets te huur. Daar sal dit meer privaat en beslis veiliger wees om die geld uit te skud en te tel.
En hierdie vuil wasgoed in die swart sak in die hoek?
Maar ’n dringendheid om weg te kom, jaag haar. Sodra sy op ’n stil, veilige plek kom, sal sy die geld tel, wasgoed was en haar dinge beter organiseer.
Sy rits die kant van een van haar reissakke oop, druk haar hand daarin en vat ’n bondeltjie note raak wat sy sonder om te kyk in haar broeksak druk.
“Spook en Kabouter, kom klim. Ons ry weer. Kom, Spook!”
Toe hulle in is, ry sy stadig tot by die kantoor by die hek.
“Goeiemiddag. Kan ek asseblief betaal? Die res van my geselskap is op pad, en ons toer teen die kus op begin nou in alle erns,” glimlag sy vir die ronde tante agter die lessenaar.
“O, ja, seker. Jy’s mos die enetjie wat sommer in jou kombi geslaap het?”
“Dis reg, ja.”
“Het jy toe gaan eet by daai nuwe plekkie waarvan ek jou vertel het?” wil die tante weet terwyl haar dik vingers vinnig oor die toetse van die sakrekenaar tokkel.
“Nee, dis te sleg met die honde. Ek kan hulle tog nie die hele tyd in die kombi laat sit nie.”
“Ai, dis jammer. Hulle het ook baie lekker wegneemetes. Kyk, hier is die verskillende pieknieks wat hulle pak, en die pryse is eintlik billik.” Sy haal ’n pamflet uit haar boonste laai en gee dit vir Sonja aan.
“Regtig? Dan gaan ek sommer nou daar aanry. Dis hoeka my beurt om vanaand vir almal kos te maak.” Sy kyk die vrou nie in die oë nie. Dit krap haar om dat sy so maklik staan en kluitjies bak.
“Bel haar solank, dan kan jy mos net gaan oplaai en jy hoef nie te staan en wag nie,” stel die vrou vriendelik voor. “Jy weet, dis mý meisiekind wat die plek begin het. Hulle doen so goed … die meeste vakansiegangers is tog nie lus vir ’n kosmakery nie, al bly hulle in die chalets.”
Maar Sonja luister nie meer regtig nie. Op die televisieskerm skuins agter die pratende vrou sien sy haarself deur die water hardloop met Spook en Spyker. Spyker was ’n goue labrador wat kort ná die maak van daardie advertensie dood is aan bosluiskoors. Sy sien haar lang blonde hare agter haar aanstroom en dan, net voordat die sjampoe se naam op die skerm kom, val die aanbieder in met: “En so ken en onthou ons land se mense almal vir Sonja Britz. Sonja het spoorloos verdwyn ná die moord op haar vader en sy vennoot …”
“Het jy niks kleiner nie?” vra die ronde tante toe Sonja haar met tweehonderdrandnote betaal.
“Ongelukkig nie. Maar hou gerus die kleingeld omdat julle so gaaf was om my honde so teen julle reëls toe te laat.”
“O, dankie. Ja, jou geluk dis buite seisoen, want in die seisoen sou ek nie die reëls so kon buig nie.”
“… dat die moontlikheid bestaan dat mejuffrou Britz dalk nie uit vrye wil haar huis verlaat het nie. Die moontlikheid dat sy êrens aangehou word, word…” koggel die stem oor die televisie.
“Aag, hulle soek verniet na daardie vroumens!” val die tante die uitsending in die rede. “Ek sê gisteraand vir my Japie: ek sweer sy het alles beplan. Sy’t natuurlik haar ryk pa en sy terte van kant laat maak, en teen dié tyd sit sy en haar lover lekker op ’n tropiese eiland en suig aan lang drankies deur gekrulde strooitjies. Sy sal mos nie so stupid wees om hier rond te flenter nie. Almal sal haar herken. En om te dink ek het altoos gedink sy is nie soos die ander nie. Sy was altyd so stil en op haar plek aan haar pa se sy … hulle was nooit in die limelight oor hulle affairs en sulke dinge nie. Wys jou nou net, die rykes bly maar almal eners. Ek lees in gister se Tydgenoot sy was haar lewe lank in koshuise en privaat skole. Dis by daai plekke waar die kinders sulke gruwelike dinge leer en –”
“Verskoon my, asseblief? Ek wil net skakel en ons kos bestel. Tot siens en baie dankie,” groet sy en kan nie gou genoeg in die kombi kom nie.
Sy sal hier moet wegkom – ver weg. En sy sal moet wegbly van die hoofroetes af.
Skielik wens sy met ’n intense verlange dat daar iemand naby was met wie sy haar kommer en angs kon deel. Iemand wat koelkop sal bly en die regte dinge sal doen. ’n Man wat nie sal skrik as iemand “Ba!” sê nie.
Iemand op wie se skoot sy nou sou kon klim, in sy arms kon kruip en haar oë toemaak totdat alles verby is …
Terwyl sy by die verkeerslig staan en wag, kom die beeld van ’n swartkopman met die blouste blou oë ongevraag by haar op. Sy vat aan haar ken waar sy vingers vir ’n oomblik gerus het.
Sonja skud haar kop en konsentreer onnodig hard om die kombi onder die groot boom voor die supermark te parkeer. Sy sal die wegneempiekniek gaan oplaai sodra sy die hondekos en ’n padkaart gekoop het. Dalk moet sy maar belê in ’n goeie koelkis en die kos sommer direk daarin laat verpak. As hulle van daardie tipe het wat by die sigaretaansteker van die motor inprop, kan sy vandag ’n groot voorraad kos en drinkgoed koop. Dan sal dit vir ’n hele paar dae nie nodig wees om in ’n winkel te kom nie.
Soos met Stephan se mandjie eet Sonja die mees bederfbare kos eerste. Sy vermy dorpe en winkels so ver as wat sy kan en bevind haar heel dikwels op smal plaaspaadjies tussen landerye en boorde totdat sy die Boland en Swartland verlaat. Soos sy verder noord ry, verander haar omgewing. Die veld kry die reuk van kruie, en dis asof die lig skerper en die lug varser is. Vir die eerste keer sien sy ’n deel van die land waaraan sy nog nooit eens gedink het nie.
Nou word dit dringend dat sy by ’n plek uitkom waar sy ’n slag kan wasgoed was en ordentlik kan bad. Sy ry stadig terwyl sy haar aan die omgewing verkyk en hou kort-kort stil sodat die honde kan uitklim. Op die derde dag eet sy die laaste kos uit die koelkis.
Haar motorradio bly aangeskakel, en dit voel al vir haar asof die stemme wat elke dag met haar praat ou bekendes is. Daar was lanklaas iets nuuts oor haar pa of Britzgroen oor die nuus. Dit lyk darem asof die nuwe nuus nou dié ou nuus uit die kalklig begin druk.
“Moenie te ver gaan nie!” roep sy die honde agterna wat veld-in hardloop. Sy glimlag terwyl sy wonder wat sy sal maak as een van die honde haar moet antwoord. Hulle is die enigste geselskap wat sy het, en sy praat al hoe meer met hulle asof hulle mense is.
Met
