Smittie, wil ek vir die drankie bedank. Kry jy nou lekker? wil ek sê, maar sê niks nie, want my woorde drywe en ek verloor my greep sonder om eers na vashouplek om my te kyk, en sonder om myself te veroordeel.
Ek sak dwarsdeur my lyf af totdat ek op my voete lê, dis moeilik om die lekkerte te beskryf. Weer val Smittie se oë oop en weer glimlag hy en dié keer weet ek waarna ek kyk: die grynslag van ’n pimp. Hy’s ’n handelaar sê maar, met sekerheid sou jy kan sê dat hy handel drywe met minderjarige meisietjies, niks ouer as so veertien, vyftien jaar nie, en dat hy hulle dan aan mans met behoeftes aanbied. Die pimp op pad na Lesotho om sy skatkis van meisieslawe aan te vul – dis geen geheim nie.
Hier sit hy langs my, Smittie op pad werk toe. Selfs as hy net ’n oomblik lank uit sy bedwelmende slaap kom, kom hy met die grynslag. In sy onmiddellike teenwoordigheid gee hy koejawel en whiskey en lyfwarm sykous af. Onmiskenbaar: die profiel van ’n pimp. Ek kan daarvan lag kry en wil my slaapdooie hand oplig om hand te skud en hom nogmaals bedank: Smittie het my ingelyf en ons twee bymekaargebring soos dit hoort. Die imposter en die pimp – gesellig saam.
Ek moet op my hoede wees, maar net tot op ’n punt. Anders mis ek die leidrade waarvan Smittie gepraat het. Leidrade wat my tot by Koert kan bring en my dalk selfs kan help om hom te verstaan. As ek maar soveel kan regkry, sal Koert na my luister en saam terugkom. Wat vang hy tog daar aan?
Toe ons land, is ek vas aan die slaap en kom by met die hand van my buurman op my arm.
Hier is ek nou, is die eerste gedagte wat by my opkom, en Smittie lewer my uit aan ’n volgende mens net soos hy. Ek gaan langs ’n rivier van mense afbeweeg, hulle bepaal my roete, stoot my stroomaf, vermoed miskien selfs waarvoor ek gekom het. Party mag dalk iets van Koert af weet. Natuurlik nie alles nie, maar net genoeg om my die pad verder vorentoe te wys. Party gaan my verfoei en my van die wal af in die sloot help. Ek moet wakker loop.
“Beste vir jou, my pel,” sê Smittie, skud hand, knipoog, glip ’n donkerbril met belaglik groot lense op en loop die paadjie af.
Daar is niks om te vrees nie, ek kan maar my goed vat, opstaan en die volgende skof van my reis aanpak. Hier is my handtas dan, hier my baadjie. My besittings, bekend en warm gebak van die vlug, laaste herinneringe uit die stad wat ek agtergelaat het. Ek kyk vir oulaas na die plek waar Smittie gesit het: ’n harem van heidense geure damp daaruit op.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
