dalk iemand wat sy drugs sonder geld probeer koop het. Die aandlug is koel op sy natgeswete gesig. Uit die woonstelle blêr ’n mengelmoes lawaaierige musiek. Iewers bulder ’n swaar manstem en ’n vrou gil skril.
Die reuk van gebraaide uie, kool en dagga hang in die lug. Rook hierdie mense dan nie meer gewone siegrets nie? Oh well, as hy hier gebly het, sou hy seker ook maar so gemaak het. Hy het nog nie vergeet hoe die groen blare die skerp kante kon afgrind as die lewe hom gesweis het nie. Maar hy onthou ook al die ander gemors wat die grinder elke keer laat trip het.
Miskien is dit wat hy nou nodig het, ’n lekker vet zol met baie pitte.
Hy wurm tussen die mense op die sypaadjie deur en hamer ’n paar keer met sy vuis teen die deur. Die luik word oopgeskuif deur ’n kaalkopvent met ’n stukkende gesig. Hel, dit lyk of hy ’n fight met ’n kettingsaag verloor het! “Yes?” grom die stukkende gesig vir hom.
“Ek … ek soek vir Frikkie,” sê Joe, hoes in sy vuis.
“Frikkie? There is no such a person here. Get lost!”
Die luik begin toeskuif. “Sorry, man!” skreeu Joe en klap teen die luik. “I means Freddy!” Fok! Engels was nog nooit sy taal nie.
Die luik skuif weer oop en die groot man bekyk hom agterdogtig met sy half toegeswelde oë. “Are you a cop?” vra hy.
“Ag, no, man!” sê Joe in sy swaar Vrystaatse aksent. “I’m his pa, man! Do I look like a fucking poot?”
“His dad? I didn’t know he ever had one,” brom die gesig in die opening. Maar iets aan Joe se voorkoms, dalk sy aksent oortuig die grote. “OK, come in,” sê hy.
Joe hoor hoe ’n grendel oopgetrek word voordat die deur oop-swaai.
“Stand where I can see you!” beveel die deurwag hom bars. Hy tel ’n telefoon op, skakel ’n nommer en praat gedemp. Joe staan oopmond na die kamer met die rooi mat en rooi meubels en kyk. Hoekom is alles in ’n hoerhuis altyd rooi?
Die man met die kaalkop en die pleisters gee ’n beskrywing van Joe voordat hy die gehoorstuk neersit. “Tony!” roep hy na agter. Joe kan in die dowwe lig iemand sien wat agter ’n tralievenster by ’n tafel sit en geld tel. Hierdie een het ’n poniestert en sy gesig is heel. “Take this guy to the boss,” sê die kaalkop. “He says he’s his dad. You better search him first.”
Poniestert sluit ’n staaldeur oop en toe hy by Joe kom, druk hy Joe se gesig hard teen ’n muur vas. “Spread it,” sê hy bars, klap en voel oor Joe se lyf. Hy ken dié soort ding, van sy tronkdae af. As dié bliksem in sy agterent ook oploer … Gou kry die man die negemillimeter onder sy hemp. “En dié?” vra hy, kyk dan geamuseerd oor Joe se skouer na sy makker en sê. “Check this out, Zoë.”
Joe haal net sy skouers op – hy kan nou wragtig nie sien dat dit iets met dié twee brekers te doen het nie. ’n Man mag mos maar ’n skietding dra in hierdie plek met al sy messtekers.
Tony bly vraend na Zoë kyk wat op sy beurt weer sy skouers ophaal. “Give it to the boss.”
“Kom, ou toppie,” sê Tony, “loop saam met my.”
Joe loop agter die uitsmyter aan deur nog ’n deur met ’n gordyn. Die lawaai klink soos dié van die groot kompressor by die myn. Tussen die rook deur sien hy ’n groot vertrek, meer soos ’n saal, met ’n lang kroegtoonbank teen die een muur. Daar is ’n vierkantige verhoog in die middel van die vertrek waar iemand met oorfone op agter ’n soort toonbank staan en sy kop op die ritme van die oorverdowende musiek knik.
Verder weg op die verhoog is twee vroumense besig om kaal-gatdinge met ’n blink paal te doen. Flitsende gekleurde ligte weerkaats in ’n bal met spieëls teen die dak.
’n Jong man met ’n pienk streep deur sy blonde kuif stamp teen Joe wanneer hy by ’n toilet uitbars, sukkel om sy nou broek se gulp toe te kry. “Fuck off!” snou hy Joe toe. Poniestert moet Joe aan die arm vasgryp om te keer dat hy val. “Kyk waar jy loop, oubaas, jy gaan jou nek breek,” sê hy sonder ’n sweem van ’n glimlag.
Hulle klim met ’n houttrap wat teen die muur oploop, na waar hy ’n deur op ’n soort balkon kan sien. Die harde musiek, die lawaai van die mense en die rook maak sy kop dronk. Hy hou aan die trapreling vas – die dag was te bleddie lank vir hom.
Die uitsmyter klop liggies aan die staaldeur en maak dit dan oop. Hy beduie Joe moet instap.
Joe en Frikkie kyk mekaar oomblikke lank sprakeloos aan. Joe kan nie glo dié Blinkstefaans is sy seun nie. Frikkie soek ewe hard na sy pa in die man met die oogklap, stoppelbaard en vuil boskaas. Waar is die blonde kuif waarop sy pa altyd so gesteld was? Sy hare hang nou ylerig en deurmekaar oor sy voorkop, en waar dit eens blink gebrylcreem agter sy ore ingekam was, hang dit nou in vuil slierte oor sy ore. Sy blou oog sit diep in ’n donker oogkas weggesteek.
Joe takseer sy seun se bleek gelaat, die blinkswart hare, die goue ketting om die pols. Hy hou nie van die manier waarop Frikkie stil en stip na hom kyk nie, van hoe hy sy mondhoeke na onder trek asof hy sooibrand het nie. Joe vee die hare van sy voorkop af en dié langs sy kop agter sy ore in. Hy boor onwillekeurig met sy duim onder die oogklap in – dit jeuk en brand van die sweet.
Frikkie staan agter die lessenaar op, waai Tony met ’n slap hand by die deur uit en druk sy sigaret dood. Die lyfwag kom sit koponderstebo Joe se pistool op die lessenaar neer en stap uit. Frikkie wag dat die deur agter hom toeklik voordat hy praat.
“Yes, Dad. Hoe lyk dit?” Hy gee ’n paar lang, lui treë vorentoe en slaan een arm met ’n wye gebaar om sy pa se skouers, asof daar ’n mantel aan die arm geheg is. Joe weet nie hoe om hierop te reageer nie. Hy kan nie onthou hoe hy sy seun altyd gegroet het nie. Met die hand dalk, maar mekaar omhels, het hulle nooit nie. Hy bring sy hand op, maar Frikkie het hom reeds weer gelos en omgedraai na sy lessenaar toe. “Ek aanvaar dit gaan maar kakkerig met jou, Dad.” Frikkie tel die pistool wat Tony neergesit het op en ruik aan die loop. Hy draai na sy pa toe en beduie na een van die stoele. “Hoekom sit jy nie, Dad?”
Joe sak dankbaar in ’n stoel neer. “Hel, Laaitie,” sug hy, “nou het ek genuine kak aangejaag.” Hy kyk van sy skurwe, knokkerige hande op na sy seun, maar kyk onmiddellik weer weg voor Frikkie se stil blik. En skielik weet hy dat Frikkie weet wat hy gedoen het. Hoe hy dit te hore gekom het, weet hy nie. Het die nuus so vinnig versprei? Het Sophie hom laat weet?
“Ek het die Mazda met sy Fastback netnou op die kassie gesien,” sê Frikkie asof hy Joe se gedagtes gelees het. “Die pote soek heavy na jou, Dad. Maar moenie worrie nie, jy’s nou oukei.”
“Frikkie, ek …”
“So, as ek dit reg het, Dad, is die ou lady amper in haar moer in en die ou wat haar gespyker het sonder sy tools Graceland toe. Cool, man, cool.”
“Fokkit, my laaitie, jy weet nie …”
Maar Frikkie maak hom met ’n opgehefte handpalm stil. Joe weet nie hoe om sy seun se koel reaksie te interpreteer nie.
“Stadig, stadig. First things first,” sê Frikkie. “Wat gehappen het, het gehappen.” Hy loop na die groot boekrak. Met Joe se pistool in sy een hand steek hy sy ander hand agter die Totius-werke in. ’n Klein gedeelte van die rak swaai met boeke en al oop en ’n kluis wat daaragter verskuil is, kan gesien word.
Terwyl Frikkie die slotmeganisme van die kluis draai, vra
