om. Haar gelaat flikker op. ’n Glimlag raak haar breë mond aan. Sy loop die Bonthuyse tegemoet en ant Sweetie se arms hou haar vas. Ant Sweetie is die ene geur van kos, van pampoenkoekies met kaneel. Soos uit ’n tyd lank gelede. Haar bors is sag en warm. En haar trane loop onbedaarlik. “Jitte, ons kan nie glo jy’s uit nie, kind,” snuif sy.
En dan is dit oom Bontie se beurt.
“Oom Bontie!” Leendra hou haar arms na hom uit.
Hy soengroet haar bewoë en sit sy bruingebrande, seningrige arms om haar. Sy stoppelbaard skuur oor haar wang.
“Hoe gaan dit met julle?” vra sy opgewonde.
Ant Sweetie haal ’n opgevoude sakdoek uit haar bors en vryf oor haar oë. “Nog op die ou patroon,” sê sy al snuiwend. “My twee bene staan nog bankvas agter die toonbank en oom Bontie sit nog steeds op die soutmyn. En Boeta het nou sy eie plek. Vir sy sweiswerk.” Sy swaai haar groot lyf om. “Nou waar bly Boeta? Kom nou, Boeta!”
Leendra staar na die groot man wat stadig naderkom en nie weet waar om te kyk nie. Sy groot postuur lyk onbeholpe. Sy kan nie glo dis Boeta nie! Hy was sestien toe sy hom laas gesien het. “Boeta?”
“Dag, Leentjies,” sê hy stadig. Sy stem is grof. “Ek is bly dat jy drie jaar afslag gekry het.”
Mara Marais hou nie daarvan om haar verhoog met ander te deel nie. Dit was nou sommer pure origheid van die Bonthuyse om nou hier te wil aankom. “Ek gaan solank die teewater opsit,” kom sy tussenbeide en kyk vir ant Sweetie misnoegd aan. “Julle sal seker nie nou wil saamdrink nie, nè?”
“Nee, dankie, Mara,” ken Sweetie haar plek, “ons wil nie in die pad wees op so ’n dag nie. Ons het net kom gesig wys.”
Mara gaan haastig die huis in met haar bont bloes wat agterna fladder.
Oom Bontie is dadelik haastig. “Kom nou, Sweetie. Jy’t gesê vyf minute.”
Ant Sweetie vryf oor Leendra se arm. “Ons sal jou later sien, kind. Jy lyk nog een en dieselle. Jitte, mens sal nie sê jy’s deur die dieptes nie.”
Oom Bontie begin al terugstap. Maar Boeta bly rondkyk. “Is Sielie dan nie hier nie?”
Waar is Sielie? wonder Leendra.
“Waar is Sielie?” vra Phil en antwoord hom self: “Sy’t seker weer die pad gevat.”
Leendra kyk die Bonthuyse agterna soos wat hulle terugloop oor die oop werf na die klein huisie aan die oorkant waar kleurryke potplante die stoep versier en oom Bontie se uitgekerfde naambord met die woorde Die Bont Huis steeds teen die stoepdak hang.
Vir die eerste maal voel dit tog vir haar asof sy regtig huis toe gekom het.
“Kom ons gaan in,” praat Lucia agter haar, “jy’s seker doodmoeg.”
Die huis het verander. ’n Deel van die stoep is toegebou en is nou ’n sonnige vertrek met rottangstoele en ’n tafel. Die muur tussen die sit- en eetkamer is uitgebreek en dis nou een groot vertrek. Daar is ander gordyne en matte en meubels. Dit voel nie meer soos die plek waar sy en Sielie grootgeword het nie. Sy ken nie die skilderye teen die mure nie. Wat het van die orrel geword?
Hulle loop die gang af na die kamer wat haar kamer was. Dit lyk vreemd. Die mure is roomkleurig. Die duvetoortreksel en gordyne is ’n sagte appelkooskleur. Die vertrek lyk soos ’n gastekamer met spierwit, opgevoude handdoeke wat op die bed lê en ’n potjie blomme op die spieëlkas.
Lucia kyk haar huiwerig aan. “Daar was van jou klere by die goed wat gestoor was. Ek het dit hier ingesit.” Sy maak die kasdeur oop.
Leendra staar na die inhoud van die klerekas. Is dit my goed? Is dit wat ek daardie tyd gedra het? Netjiese hopies onderklere, truie, T-hemde. Rokke, rompe, denims, langbroeke. Skoene, stewels. Die donkergroen romp. Haar gedagtes word wilde swart diere wat uit skaduwees loer en haar uit haar skuiling wil verdryf.
Die donkergroen romp. Ferdinand.
“Phil het gesê jy kan môre Dwarsmansdal toe gaan om toiletgoedjies te kry,” praat Lucia langs haar.
Sy kan nie antwoord nie. Sy is bang vir haar gejaagde asem.
En dan wals Mara die kamer binne. “Ek hoop jy hou van die kamer! Ons het vreeslik tekere gegaan om alles klaar te kry voor jy kom!”
“Ma …” probeer Lucia keer.
Maar Mara se armbande rinkel. “Nuwe gordyne ook gemaak. Jy ken nie vir Lucia nie – als moet altyd eksieperfeksie wees.”
Vir Leendra voel dit asof haar stem uit ’n ver plek kom. “Dankie, mevrou. Dit lyk baie mooi. Ek wil nie hê julle moet moeite doen nie.”
“En die handdoeke kom uit Lucia se trousseaukis. Voel die kwaliteit. Stuttafords. Ek sê vir Lucia ek weet nie van wit handdoeke vir een wat so pas …”
“Ma …”
“Maar ek sê vir Lucia ek verstaan niks van die amnestie-storie nie. Dat hulle iemand sommer skielik drie jaar afgee. I can’t believe! Dis wat die land so deurmekaar maak.”
Skielik kry Leendra groot lag vir die vrou se groen ooglede wat dramaties flikker. “Ek hoop nie ek gaan als nog meer deurmekaar maak nie, mevrou.”
Lucia kyk verleë na haar ma en dan verskonend na Leendra. “My ma … bedoel dit nie so nie. Die tee is reg … ons gaan op die stoep drink.”
Mara swaai op haar hakke om en kyk reguit na Leendra. “Ek is een wat ’n ding sê soos dit is. Jy sal dit nog agterkom. Ek is nie een vir hidden agendas nie. What you see, is what you get. Ek is reguit.”
“Ek ook, mevrou.”
Mara is onkant gevang. Sy maak haar mond oop en weer toe. Maar dan kyk sy skerp na die verkreukelde pakkie sigarette wat Leendra uit haar baadjiesak haal.
“Mag ek op die stoep rook, mevrou?”
“Op die stoep, ja,” sê Mara en gooi haar serp se punt met ’n lang haal om haar nek. “Maar jy sal moet oppas om nie vir Sielie verkeerde gewoontes aan te leer nie. Sy is baie vatbaar. Baie, baie vatbaar. Aan die ryp word, jy weet.”
“Waar is Sielie, Ma?” vra Lucia bekommerd.
“Ek het vir Phil gestuur om haar te gaan soek. Seker by die soutmyn.” Sy swaai om na Leendra toe: “Skoon verskrik vandat sy gehoor het jy is op pad.”
Die landskap is spierwit. Rye southope lê verblindend helder in die middagson. Dit lyk soos sneeubedekte heuwels. Ver aan die oorkant by die vleiland styg ’n klomp flaminke sierlik op en bly in die lug hang soos pienk langsteelblomme.
Waar Sielie hoog in die stuurkajuit van ’n stootskraper sit, is sy vasgevang in haar eie wêreld. Sy maak haar rugsak oop en pak haar lappopmense een vir een uit. Hulle is baie mooi. Sy het hulle almal self gemaak van al die oorskietlappies en knopies en wol wat ant Sweetie vir haar gee. Dis nie gewone poppe nie. Dis praat-poppe.
“Sussie het gekom,” sê Sielie-pop. Sy lyk baie bly. Haar swart wolhare is wild en staan in alle rigtings. Haar pikswart kraalogies blink. “Sussie kom van ver af. Van
