thinking noem, Pa!” sê Gilbert terwyl hy nog ys uithaal. “Ons kan dit probeer met Vlaktevlei. Ons kan solank die palmbome begin aanplant. Miskien sal Gouwsie en die Raad dan ernstig begin ronddans.”
“Volgroeide palms, wow!” Patricia gaan sit by die kroegtoonbank en trek die etikette van haar nuwe skoene af. “Dit sal soos ’n paradys lyk!”
“’n Paradys se prys ook,” sê Rudie gedemp.
Minette kyk na hom. “Is die naam toe geregistreer?”
Gilbert hou sy glas omhoog. “The West Coast Holiday Resort!”
“Kom ons drink daarop!” Minette klink haar glasie met Gilbert s’n.
“Julle moet liewers nie te gou te opgewonde word nie,” maan Rudie, “daar moet nog baie water in die see loop.”
“Pa meen uit die see uit … vir die marina,” lag Gilbert.
“Ons kan liewer op ons oer-oupa Roedolf se visie drink.” Patricia klink haar glasie met Gilbert.
“Watse visie?” Gilbert klink ontsteld. “Al visie wat hy hoegenaamd gehad het, was om ’n lokasie op hierdie stukkie hemel toe te laat.”
“En dit,” sê Rudie afgetrokke, “gaan ’n groot gespartel kos om hulle te laat verskuif.”
Terwyl oom Kêppies huis toe loop, dink hy skielik aan Die Groen Hokkie. Die Groen Hokkie! Natuurlik! Die Groen Hokkie is ’n sinkgeboutjie net oorkant die pastorie, wat hulle eers vir ’n ekstra klaskamer vir die skool gebruik het, nog voordat die twee opslaanklaskamers opgesit is. As Gerald-hulle weg is, kan hy in Die Groen Hokkie gaan bly. Hy kom by die meent en loop tussen die bloekombome deur tot by die geboutjie. Hy leun op sy wandelstok en druk sy neus teen die klein vuil venstertjie en loer na die leë vertrek binne. Daar lê ’n ou boekrak en twee skoolbanke onderstebo. Die wasbak is vuil. Die plek is onder stof. As Gerald net kan help om dit skoon te kry en sy bed oor te dra, sal dit ’n tuiste vir hom kan wees. ’n Plekkie van sy eie.
Leendra sit in die stoel regoor Phil se lessenaar. Sy kyk rond in die vertrek wat nou ingerig is as sy netjiese studeerkamer. Voorheen was dit haar ma se werkkamer waar sy naaldwerk gedoen het en waar sy en Sielie smiddae sit en huiswerk doen het.
Phil sit ’n skinkbord met koffiegoed op die lessenaar neer. “Suiker?”
“Nee, dankie, oom Phil. Net ’n bietjie melk.”
“Jy moet jou nie te veel aan Mara steur nie.”
“Sy’s eintlik reg, oom Phil. Dit sal nie maklik wees om ’n werk hier te kry nie.”
“Moenie vir jou bekommer nie. Ons sal iets uitwerk. Jy kan onbepaald hier by ons bly. Tot jy jouself weer gevind het.”
Sy kyk na hom. Hy glimlag gemoedelik. Sy neem ’n slukkie van die warm koffie en voel weer die wrewel wat in haar opstoot. Dieselfde gevoel soos in 1288 wanneer sy aan hom gedink het. Die woede. Dit het nie bedaar nie. Dat hy haar daar gelos het in die hel van ellende. En tog, sy weet dat hy nou sy bes probeer om dit so gemaklik moontlik vir haar te maak.
“Baie dankie, oom Phil.”
Hy steek sy hand uit oor die tafelblad en gee haar hand ’n drukkie, los dit gou weer.
Sy skraap moed bymekaar. “In die begin daar in Silwerkruis het ek gehoop dat daar eendag van Pa se geld sal wees om iewers ’n klein besigheid te begin. ’n Koffiewinkel of iets. Ek het nie geweet daar was so baie skuld nie.”
“Dit was die steengroef wat sy geld opgevreet het. Almal het hom gewaarsku. Ek ook. Maar Hendrik van Hellberg was nie bekend daarvoor dat hy ooit na iemand anders geluister het nie.”
Leendra glimlag wrang. “Ek weet hy was ’n hardekop.”
“Die dag toe ek sy aandeel van die soutmyn uitkoop, het ek hom nog weer gevra of hy seker is. Want jou ma was nie baie gelukkig met die trekkery Kloof toe nie. Ek het myself al dikwels daaroor verwyt dat ek … dit voel asof ek my ousus in die steek gelaat het.”
“Oom Phil moenie so dink nie. Ma was bly dat die soutmyn darem in die familie bly. En ek ook, want ek was nog altyd lief vir hierdie plek.”
Wanneer hy weer praat, is Phil se stem vaderlik sag. “Jy hoort hier, Leendra. Ek het gedink dit sal ’n goeie idee wees as jy miskien Lucia se werk in die soutmyn se kantoor kan oorneem.”
Aan so ’n moontlikheid het sy glad nie gedink nie. Sy kyk hom vraend aan. “Die kantoor?”
“Ek gun vir Lucia ’n bietjie vryheid. En ons almal is buitendien baie aan haar verskuldig ten opsigte van Sielie. Sy’t hier aangekom op ’n vreemde plek met ’n vreemde kind in die huis.”
“Ek … ken nie juis kantoorwerk nie.”
“Jy sal gou leer. Lucia sal jou alles wys.” Hy neem die laaste sluk van sy koffie en stoot die koppie terug. Sy stem is steeds sag wanneer hy weer praat. “Ek is dit aan jou ma verskuldig om jou weer op jou voete te help.”
“Dankie.” Sy staan op en begin die leë koppies op die skinkbord pak. Miskien is ek verkeerd oor hom, dink sy verward. Miskien het hy my al die tyd in Silwerkruis afgeskryf omdat hy maar net geglo het wat almal geglo het.
Sy draai met die skinkbord terug van die deur af. “Oom Phil, ek wou nog vra. Daar was van ons meubels wat gestoor was, voordat ons Kleinkloof toe getrek het.”
“Ek dog jy weet? Ons moes dit verkoop om van die skuld te delg. Ek het met die prokureur destyds gereël om die afskrifte van al die dokumentasie aan jou te stuur.”
“Daar het ’n paar maal goed gekom wat ek moes teken. Was … was dit al die meubels, oom Phil?”
Hy knik.
“En my ma se orrel?”
Hy haal sy skouers op. “Dis nou maar een van daardie dinge.”
Die woede is terug. Dis in haar keel. In haar stem. In haar blitsende groen oë. “Dis nie maar net ‘een van daardie dinge’ nie, oom Phil. Dit was ’n antieke erfstuk. Sy het dit hier in die huis laat staan. Sy wou dit nie na die Kleinkloof toe laat vervoer nie, want sy was bang dit kom iets oor. Wie het dit gekoop? Wie?”
Hy lyk verbouereerd. “’n Handelaar van die Kaap het die goed op ’n lorrie weggery.”
Sy kom plak die skinkbord hard terug op die lessenaar. Die koppies kantel in die pierings. “’n Vreemde blerrie fool van die Kaap af! Wat niks van my ma af weet nie. Wat niks van die orrel af weet nie! Op ’n blerrie vreemde lorrie!”
Haar skouers ruk van die ingehoue huil. Sy loop by die deur uit. Phil kyk haar magteloos agterna.
Sy loop die gang af, verby Mara wat skuldig daar staan soos een wat elke woord afgeluister het. Sy loop vinnig by die voordeur uit en klap die deur hard agter haar toe.
“Wat gaan nou aan?” vra Lucia.
“Sy’s opgeruk oor iets,” sê Mara en staar na die toe voordeur.
Phil kom by die studeerkamer uit.
“Wat
