kom Pappa-pop met sy dik stem ook by. “Jy moet luister wat jou suster sê. Sy is groter as jy.” Hy het rooi hare en ’n rooi snor. Al lyk hy kwaai, is hy baie lief vir Sielie-pop.
“Ja, Pappa,” sê Sielie-pop, “ek sal mooi vir haar luister.”
“Nou is ons almal weer bymekaar,” sug Mamma-pop tevrede.
“Ja, vrou,” sê Pappa-pop. “Laat ons God dank.”
“Prys die Heer met blye golwe,” begin die Mamma-pop sing. “O, my siel dit ruik na stof …”
Maar sy hou op sing wanneer oom Phil se stem skielik oor die soutwerf aankom: “Sie-lieeee!! Sie-lieeeee! Ce-cile!!”
Sielie prop die poppe haastig terug in die sak. Sy spring met ’n spoed van die stootskraper af.
Phil lyk ongeduldig wanneer hy haar sien. ”Waar’s jy al weer? Almal soek jou! Jou suster het gekom en ons gaan nou eet.”
Sy kyk hom skuldig aan. “Ek-k-k-k …” Die klank bly in haar keel vassit.
Hy draai om en begin in die rigting van die huis aanstap. Sy loop afkyk-afkyk agter hom aan oor die soutwerf.
Van waar Leendra op die stoep staan, sien sy die tenger figuurtjie van ver af aankom, kaalvoet met ’n verbleikte rok aan. Wilde swart krulle omraam die bleek gesiggie. Sy gaan nader en Sielie gaan staan.
“Sielie?”
Sielie se oë bly op haar voete.
“Ek is jou sussie … Leendra.”
Sielie bly snaarstyf staan. Ná lang sekondes kyk sy stadig op. Haar oë is onpeilbaar donker.
“Sielie … onthou jy my?”
Sielie kyk weg, ver weg. Sy kou aan haar onderlip. En toe hardloop sy skielik met haar rugsak by die oop voordeur in. Leendra kyk haar onseker agterna en gaan sit op die stoepmuurtjie. Sy steek ’n sigaret aan.
In Silwerkruis was ek so ver van Sielie af, dink sy wrang. En nou voel dit asof ek nog net so ver is.
Dis Lucia wat skielik sag agter haar praat. “Ons gaan nou eet.”
“Sielie … Sielie ken my nie.”
“Toemaar, sy sal jou nog gewoond word, jy sal sien. Ek dink sy’s eintlik baie bly dat jy gekom het. In die begin was dit vir my net so moeilik. Ek het gedink sy sal my nooit aanvaar nie, maar dit het binne ’n paar dae verander.”
Leendra kyk na Lucia se sagte bruin oë. Waar sou oom Phil haar ontmoet het?
Die lang tafel in die eetkamer is feestelik gedek met geel rose, groen lower en wit kerse. Sielie sit strak na haar bord en kyk wanneer Leendra langs haar plaasneem. Phil maak ’n bottel wyn oop en vul die glase, terwyl Lucia die skottels kos van die kombuis af indra. Daar is ’n gebraaide lamsboud, hoenderpastei, gebakte aartappels, gegeurde rys, soetpatats, broccoli met kaassous, wortelslaai.
Leendra staar na die klomp kos. Silwerkruis. Die geluide van die groot eetsaal spoel deur haar moeë brein. Luidrugtige vrouestemme in die lang ry. Joey met haar growwe stem en Claire met haar ronde rooi wange. Groot, stomende kastrolle vol kos en ’n opskeplepel wat ’n blerts pampoen op die blikbord laat plons. Langsaan ’n hopie groenboontjies wat saam met uie opgekook is. En dan die bleek frikkadel met die sous. Op ’n Sondagmiddag was daar poeding. Groen jellie en dun vla. Ek was verlede Sondag daar. En ek weet nie of ek nou hierdie kos sal kan eet nie, want ek is nie honger nie. Ek is moeg. Ek wil in die lang blink gang afstap na 1288 en op my bed gaan lê. Ek wil teen die vaal plafon staar. Ek wil nie praat nie. Ek wil na my gedagtes luister.
“Laat ons die seën vra,” sê Phil en hou sy hand na Lucia uit.
Leendra wonder of sy Sielie se hand moet neem. Maar Sielie klem haar twee hande onder haar ken bymekaar. Leendra maak haar oë toe. Phil se woorde is veel meer as ’n tafelgebed. Dis ’n gulhartige welkomsgroet vir ’n susterskind wat huis toe gekom het en nou weer deel van ’n familie is. Waar was hy die hele tyd? wonder sy. Was hy besig om te bid? So besig dat daar nooit tyd was vir ’n brief of foonoproep nie?
Die kos word ingeskep en Sielie begin vinnig en hongerig eet.
“Op jou tuiskoms!” klink Phil joviaal sy glasie met Leendra s’n. Hy glimlag innemend en sy voel skielik skuldig oor haar gedagtes.
“Dankie vir alles, oom Phil,” sê sy sag.
“Dis vir Lucia wat jy moet bedank …” en dan sien hy hoe Sielie haar kos inprop. “Stadig, Sielie! Daar val stukke kos op jou skoot,” vermaan hy.
Sielie buk onder die tafel in om ’n halwe aartappel wat uit haar bord gespring het op te tel. Aan die oorkant van die tafel rinkel Mara se armbande.
“Phil sê vir my dit was regter Van Houweling wat jou saak aangehoor het? My oorle’ Abrahaampie het vir Houwie goed geken. Hulle het ons een aand oorgenooi vir ’n braai. Hy het langs my kom sit en regter Joop van Murgel aan die ander kant. Sy vrou was destyds ’n lektrise. Ag, doodgewone mense, as jy hulle so kyk. Very down to earth. Ek wou nog vir jou vra hoe was die kos nou eintlik daar anderkant?”
Lucia lyk ongemaklik. “Is dit nou nodig, Ma?”
Mara kyk skerp na Lucia. “En jy’s dan die een wat self nog vanoggend toe ons kosmaak gesê het jy wonder wat hulle nou eintlik alles daar anderkant eet?”
Leendra sien hoe ’n gloed oor Lucia se wange sprei. Dan kyk sy na Mara. “Daar anderkant? Mevrou bedoel die Silwerkruis Gevangenis? Die kos was baie goed.”
“I can’t believe!” sê Mara. “Seker maar min vleis.”
“En nagereg ook, mevrou. Sondae ’n gebakte poeding met room of roomys.”
“Noem my tog Mara. Hierdie ge-mevrou raak erger as Engeland. My Abrahaampie was mos twee jaar lank in Oxford. Ek was saam met hom daar. Jy sê gebakte poeding? Well, what do you know?”
Sielie stamp haar halwe glas koeldrank om.
Phil klink omgekrap. “Asseblief, Cecile! Kyk wat jy doen!”
Die vloeistof sypel oor die wit tafeldoek en drup af in Sielie se skoot. Leendra begin dit met haar servet skoonvee.
Sielie lyk verskrik en sit versteend na Phil en luister. “Dis altyd net twee happe en ’n klap en dan’s jy klaar geëet. Die kos sal nie weghardloop nie!”
Dis Lucia wat die gesprek in ’n ander rigting probeer stuur. “Het jy al gedink aan wat jy gaan doen?” vra sy vir Leendra. “Ek meen … in watter rigting?”
Leendra vat nog ’n servet en vee die koeldrank langs Sielie se bord op. Sy voel hoe Sielie nou al haar bewegings dophou. “Ek sal seker iewers ’n werk moet kry.”
Mara se oë rek. “Hier? Op Soutmansdal? Almal weet jy’t ’n rekord!”
Phil kyk waarskuwend na Mara. “Moeder Mara se mond is gewoonlik vinniger as haar brein.”
“Nou beledig jy my, Phil.”
Phil
