erfstuk? Ek moes my kop daardie tyd breek om Hendrik se bankrotspul te beredder.”
Lucia kyk hom stil aan. “Daar is baie onverwerkte emosies.”
Phil klink ontsteld. “Wel, ek hoop net nie sy gaan ons lewe omkrap met hierdie tipe van gedrag nie. Ek sien nie kans daarvoor nie.”
Mara gooi haar serp se punt met mening agtertoe. “Maar dat sy darem wragtag vir haar kan opruk, nè? Good grief! Nadat ons so goed is vir haar!”
Buite op die werf staan Leendra en kyk na Die Bont Huis aan die oorkant. Oomblikke lank oorweeg sy dit om soontoe te gaan. Om weer in ant Sweetie se kombuis te kom waar die gekleurde vatlappies aan hakies bokant die stoof hang en flesse konfyt in lang rye op die rak uitgestal staan. Maar die malende, magtelose woede dryf haar voort oor die werf, dorp se kant toe.
Soutmansdal het nie veel verander nie, kom sy agter. Hier en daar is ’n nuwe huis, maar die paar grondstrate en sypaadjies is nog dieselfde. Die poskantoor, die winkel, die bank is soos wat sy dit onthou. Die sout lug van die see se kant af spoel deur haar hare. Die son is aan die sak en die oranje-en-pienk gloed oor die see dwing haar om af te stap na die rotse. Sy stap strandlangs tot waar Vlaktevlei se huisies begin, terwyl die kleur op die horison verdiep. Sy gaan sit op ’n rots. Dis hier waar sy en Sielie en Boeta so dikwels met hulle handlyne klipvissies gesit en vang het. Verder na die linkerkant waar die rivier by die see inloop, strek die vleilande oor kilometers heen. Massas flaminke bondel enkeldiep saam in die vlak water, wat nou die oker skakerings van die lug weerkaats. Dit is hierdie beeld wat sy so dikwels in Silwerkruis probeer oproep het. Sy kon nie. Al wat sy daar in die omheinde vierkant kon sien, was die betonmure met die rolle lemmetjiesdraad bo-op. En die reuk van urine. Baie van die vroue het hulle broeke gereeld daar buitekant afgetrek, selfs onder die wakende oë van die bewaarders.
Die sagte, diep stem wat skielik agter haar praat, laat haar skrik. “Dis ’n wonderskone gesig, nè?”
Die man dra ’n swart pak en wit das. Sy netjiese skoene hang aan die veters oor sy skouers. Sy donker oë is vol deernis. Hy hou ’n verkyker na haar uit. Sy neem dit en word bewus van die volkome rustigheid van sy bewegings.
Sy kyk ’n rukkie met die verkyker na die flaminke wat, asof op bevel, meteens grasieus opstyg.
Sy gee die verkyker terug en sien die Bybelsak onder sy arm. “U is Vlaktevlei se predikant?” raai sy.
Hy steek ’n warm hand na haar uit. “Gerald Killian. Jy’s reg. Ek is die pastoor hier.”
“Leendra van Hellberg.”
Die naam moes sy belangstelling geprik het, merk sy, want sy oë rus ondersoekend, vraend op haar.
“Van Hellberg … jy is nie miskien Sielie se suster nie?”
Sy kyk hom huiwerig aan. “Ek is. Ek is die een wat in die tronk was. Ek is gister ontslaan.”
Hy kyk nie meer na haar nie. Sy oë tuur oor die rotse waar die vlak brandertjies teen die klippe klop, klop, klop. “Prys die Here,” sê hy. “Die skepping juig oor jou vryheid.”
Die man het ’n stilte oor haar gebring. ’n Stilte wat gemaklik voel.
“Ek weet nie of ek regtig vry is nie,” sê sy ná ’n rukkie.
Die kerkklok begin naby lui. Miskien sal hy nou haastig raak, dink sy. Miskien is hy op pad om te gaan preek. Maar hy roer nie. ’n Vlak brandertjie spoel oor sy kaal voete. “Ek het kort ná jou hofsaak hier aangekom, of liewer hierheen teruggekom ná baie jare. En toe het die mense nog baie daarvan gepraat.”
“En hulle sal weer praat. Noudat ek terug is.”
“Hoekom voel jy nog nie vry nie?”
“Daar is dinge wat ek nie kan aanvaar nie.”
“My deur is oop vir jou.” Die uitnodiging is eenvoudig, opreg.
Sy voel trane wat diep agter haar oë begin brand. “Dankie, vader Gerald.”
Hy glimlag.
Sy draai om en begin terugstap. Sy gaan staan ’n ent verder en kyk terug. Hy sit op ’n rots en is besig om sy skoene aan te trek. Hy kyk op en wuif vir haar. Sy wuif terug, steeds bewus van die vredige stilte in haar.
Ek het so pas ’n engel ontmoet, dink sy. Een sonder skoene. En sonder skanse.
Sy loop terug tot in die dorp. Die skemer is stadig besig om toe te sak.
Wanneer sy voor Miss Sweetie se Kafee gaan staan, oorweldig die bekendheid van die plek haar met nostalgie. Is dit moontlik dat ek meer as duisend kilometer weg van Silwerkruis af is? Sy gaan sit op die stoeptrappie en steek ’n sigaret aan. Die geluide van die dorp kom asof van ver af aangesweef. ’n Hond wat blaf. Kinderstemme wat roep. ’n Motor wat bokant in die grootpad verbydreun.
“Vir wat sit jy hier, Leentjies?” dring Boeta se stem tot haar deur. En dan eers sien sy sy groot figuur aangestap kom. Sy kyk op na hom toe en kan steeds nie glo dat dit regtig dié Boeta is wat sy geken het nie. Hy kom sit by haar en strek sy lang bene voor hom uit.
“Ek het sommer kom kyk, Boeta. Of alles nog is soos wat ek dit kan onthou.”
“Dis maar soos dit was.”
“Onthou jy nog hoe’t ons blindemol hier op die stoep gespeel?”
“Ja. Dan abba ek vir Sielie terug huis toe. Dan skree sy oor Ma se sweets.”
Sy glimlag en voel hoedat hy na haar kyk. “Jislaaik, Leentjies, ek kan nie glo jy’s hierso nie.”
“Ek probeer dit nog self verwerk, Boeta.”
“Wil jy inkom? Ma het gesê ek moet kom check of die agtervenster op knip is.”
Hy sluit die kafee se deur oop, skakel ’n lig aan. Sy gaan binne en bly verwonderd staan, oorweldig deur honderde herinneringe uit die vorige lewe. Die stewige toonbank met die glasflesse vol lekkers, die oorvol, deurmekaar rakke, gepak met enige ding onder die son, van visgerei tot fietsbande tot suiker en koffie. Agter in die kafee is ’n klein tafel vol rekeninge en papiere en ant Sweetie se breiwerk en die ketel.
Boeta kom terug van die pakkamer af en haal twee blikkies Coke uit die yskas. Hy gee een vir haar aan en gaan sit op ’n koeldrankkis. Sy trek ’n bankie nader en kom sit by hom. Hy kyk haar afwagtend aan. “En wat het Sielie toe gesê toe sy jou sien? Ken sy vir jou?”
“Ek dink sy ken my.”
“Ek het haar baie vertel van jou. Van hoe ons saamgespeel het toe ons klein was.”
“Sy’t groot geword.”
Boeta is nie een wat baie praat nie. Sy stem kom stadig. Nou is sy verbaas dat hy tog soveel te sê het. “Nee, Leentjies.” Hy stoot lug oor sy lippe. “Sy’t nooit groot geword nie. Sy’t op elf jaar loop vassteek. Haar tong ook. Op daai dag. Ek wonder nog altyd …” Hy bly stil.
“Wat, Boeta?” moedig sy hom aan.
“Ma … Ma glo vas dat Sielie nooit weer gaan regkom nie.” Hy knak sy Cokeblikkie oop. “Die ontploffing … het haar hele lewe uitmekaar uit geruk …
