is nog nie klaar nie. Haar oë blits na Phil se kant toe. “Ek vra jou. Wie sal haar hier rond wil vat? Good grief! Hier waar almal weet dat sy haar minnaar vermoor het.”
Dis nie die skrynende woorde wat deur Leendra se liggaam skok nie. Dis die onverwagte aanraking van Sielie se vingers wat sag oor haar arm begin streel. Sy kyk in Sielie se donker oë. Dié oë wat in die aftik van twee sekondes die lang storie van die groot eensaamheid vertel. Sy neem Sielie se hand versigtig in hare.
’n Geluid stoot amper onhoorbaar oor Sielie se lippe: “S-sussie.”
En die enkele woord laat sewe jaar se tralies tuimel.
Daar het nog ’n ding op daai Sondag gebeur. Vaatjie wat barman innie hotel is, het met die storie gekom toe ek op Miss Sweetie se kêffie se steppie sit. Vaatjie werk al jare lank by die Redelinghuyse innie hotel. Hy’s nie ’n man wat moeilikheid soek nie en hy issie ’n man wat baie praat nie. Hy is die Redelinghuyse se regterhand. Jy sal nooit hoor dat hy van hulle skinner nie, al het die hele dorp altyd iets oor hulle te sê. Dis mos nou maar eenmaal so dat die hoogste branners die meeste skym maak. Maar hy wat Vaatjie is, het nooit baie van hulle gepraat nie. Al wat hy gesê het, is dat hulle se flêt op die boonste vloer so groot is soes ’n hele hys. Maar daai Sondag het hy geworrie gelyk. Hy’t van diens af gekom en hy was nog in sy maroon baadjie en swart strikdas. Hy’t daarso by my oppie steppie kom sit. Toe sê hy hy kannie gehelp het om te hoor wat die Redelinghuyse praat nie. Groot stories. Ek wou gewiet het watse stories dit nou eintlik is. Hy het net sy kop geskud en sy asem ytgeblaas. “Hier kom kak, oom Kêppies,” het hy gesê. “Groot kak.” Net soe. Ek wou hom gevra het watse soort k... dit kon wies, maar hy’t opgestaan en pad gevat.
Hierdie tyd van ’n Sondagmiddag is die hotel se privaat kroeg stil. Dis hier waar Rudie Redelinghuys nou vir hom ’n drankie meng. Hy gooi ’n paar blokkies ys by die whiskey en loop terug na die koffietafel waar die groot landskapkaart oopgesprei lê. Hy kyk lank daarna en word weer bewus van die knaende onrus in hom. Hierdie nuwe projek is eintlik sy seun, Gilbert, se visie. En Minette s’n. Minette wat altyd bankvas agter haar seun staan. Deur vele jare het hy al geleer dat ma en seun ’n front is waardeur hy nie so maklik kan dring nie. Hy sug, staan op en stap na die venster. Die uitsig oor die baai is mooi. Dis altyd mooi, maak nie saak watter uur van die dag dit is nie.
Ek is tog lief vir Minette, sê hy in sy gedagtes. Ek is lief vir my vrou. Hy skrik vir die refrein in sy kop. Hoekom moet ek dit altyd vir myself doelbewus uitspel? Hoekom kan dit nie maar net ’n spontane gevoel wees wat oor en oor opborrel nie? Hoekom het dit so moeilik geword om my arms om haar lyf te vou en haar vas te hou? Waar het die afstand werklik begin? Sewe jaar gelede met die hofsaak? Hoekom dink hy juis nou daaraan? Hy het tog al lank gelede vrede gemaak daarmee dat daar niks was wat hy kon doen om die verloop van gebeure te verander nie. Hy kon nie Minette of Gilbert se planne stuit nie. Hy kan dit nou ook nie doen nie. Hy sug diep. Minette sal alles in haar vermoë doen om Gilbert van ’n goeie toekoms te verseker. Die beplanning van The West Coast Holiday Resort het ’n voldonge feit geword.
Hy tuur ver uit oor die see. Aan sy linkerkant lê Soutmansdal se huise en geboue met die wit uitgestrektheid van die soutpanne ver in die agtergrond. Regs staan Vlaktevlei se nederige wit huisies in die stil middaguur en bak. Die bloekombome, die kerkie, die skool. En ook die ou skuur wat Gretel in ’n ateljee omgeskep het. Gretel Grossman, sy onpretensieuse skoonsuster, wat haar stadsbestaan verruil het om ’n tuiste in Vlaktevlei te kom vind. Die gedagte aan Gretel maak sy hart week. Ek weet nie. Ek weet nie wat ek moet doen nie, sug hy.
Hy skrik wanneer Gilbert skielik agter hom praat. “Is Ma-hulle al terug van die Kaap af?”
Rudie neem ’n sluk van sy whiskey en voel skuldig. Sê nou sy seun kan sy gedagtes sien? Sy stem klink nie heeltemal vas nie. “Sy’t ’n sms gestuur. Hulle behoort nou-nou hier te wees.”
Gilbert loop agter die kroegtoonbank in en begin vir hom ’n drankie meng. “Hoe lyk dit vir Pa?” Sy oë beduie na die kaart op die tafel.
Rudie kyk weer na die kaart. “Is jy doodseker hierdie grense is reg?”
Gilbert kom terug met sy drankie. “Dis soos Pienaar by die akteskantoor dit afgemerk het.” Hy trek sy vinger oor die kaart. “Die kanaal sal van hier af kom en die marina sal oor hierdie hele gedeelte strek. Met die wooneenhede aan die noordekant. En die gholfbaan wes.”
Rudie sluk swaar. “Vlaktevlei.”
“Soos Myburgh sê: Hulle het nou lank genoeg so ’n prime spot by die see opgefok met hulle krotte.”
“Dit gaan nie so maklik wees om hulle daar weg te kry nie.”
“Dis nie ons probleem nie, Pa! Die munisipaliteit weet al ’n jaar lank dat hulle met ’n taai tameletjie sit. Onthou Pa toe ons daardie eerste keer met Botes gepraat het? Toe’s hy grootbek en sê hulle sal voorsiening vir die mense maak op Dwarsmansdal. Nou’s hy weg.”
Rudie kyk lank na Gilbert. Op nege-en-twintig het sy seun ’n aantreklike man geword. Sy ma se blonde hare. Sy ma se mond. Sy ma se vasberadenheid. Hy laat klingel die ys in sy glas. “Ek wonder of die kwessie al ooit voor die Raad was? Wat daarvan as ons miskien self hoor hoe die Vlaktevleiers voel? Ons kan met die pastoor gaan praat.”
“Die pastoor? Come on, Pa! Hy sal net die hele spul teen ons opsweep. Pa weet hoe’s hulle. En by the way, dit gaan nie oor hoe die Vlaktevleiers voel nie. Dit gaan oor hoe ons voel. Magtag, Pa! Dis ons grond!”
Rudie sit ’n ruk lank stil. Gretel. Wat sal haar reaksie wees? Ná Dieter se dood was sy jare lank ontwrig, totdat sy uiteindelik aansoek gedoen het vir die vakante pos by Vlaktevlei Primêr. En dis hier waar sy haar heil tussen die Vlaktevleiers kom vind het. Die nuwe Engelse juffrou, wat ook die kuns-en-kultuurpos gevul het, het spoedig die jong talent onder die Vlaktevleiertjies uitgesnuffel en dit was nie lank nie of sy het begin om ekstra kunslesse in haar ateljee te gee.
Wanneer hy weer praat, is dit eintlik net omdat hy voel hoedat Gilbert na hom kyk. “Wie sê jy is die nuwe man in Botes se plek?”
“Gouws. En hy moet bietjie bykom. Ek wil hom weer gaan sien en al Botes se beloftes onder sy neus indruk.”
Minette Redelinghuys kom die privaat kroeg binne, oorlaai met inkopiesakke. “En wat is julle so ernstig?”
“Hi, Ma! Hoe was julle naweek?”
“Uitputtend, dankie.”
“Hallo,” soengroet Rudie haar. “Waar’s Patricia?”
“Sy’t dadelik boontoe gestorm om iets te gaan aanpas.”
Rudie kyk na sy vrou wat by die toonbank gaan plaasneem, waar Gilbert vir haar ’n drankie skink. Soos altyd is sy die toonbeeld van elegansie. Haar blonde hare is in ’n perfekte Franse rol gekam. Haar liggroen uitrusting beklemtoon haar lenige, slanke figuur. Dat sy en Gretel susters is, is amper ondenkbaar. Gretel, met haar los blonde hare en lang gekleurde rompe en plat sandale. Die gedagte aan haar laat hom nou soos ’n verraaier voel.
Patricia trippel die vertrek binne op rooi hoëhaksandale en ’n glinsterende rooi minirok wat haar bruingebrande bene vertoon.
“Hoe lyk dit, Pa?”
“Hmmm …” bekyk Rudie sy dogter. “Wat is die okkasie?”
“Vra liewer wie’s die man,” sê Gilbert.
Patricia draai al in die rondte. “Ek weet nie; ek wag nog. Maar as
