tannie sê altyd ’n mens moet werk, nie op ander se rykdom teer nie, want –”
“Ja, ja, ek onthou,” onderbreek Annie haar ongeduldig. “As jy besluit om Nicolette te versorg en ’n salaris ontvang, kan jy jou toelae spaar, maar ek wil jou nie dwing om ’n pos te aanvaar omdat jy in finansiële nood verkeer nie. Ek het Renate Brandenberg ’n leeftyd gelede gesien; ek ken nie haar weduwee-skoondogter Rentia of haar drie kleinkinders nie. Ek weet nog minder wat Nicolette se versorging sal behels. Dis waarom ek wil hê jy moet finansieel onafhanklik wees. As jy nie van die situasie op Flaminke-eiland hou nie, is jy vry om terug te kom huis toe en ander werk te soek.”
Annie kyk op haar polshorlosie, dan na die wysers van die staanhorlosie in die ontvangsportaal, en draai desperaat na Marné. “Al die horlosies in die huis is voor. Hoe laat is dit, Marné?”
“Op die kop nege en twintig minute en sewentien … agttien sekondes oor nege. As die taxi betyds …” Sy hou op met praat toe sy ’n motor voor die deur hoor stilhou en loop na die smal venster langs die voordeur. “Die taxibestuurder is darem stiptelik. Kom, ek sal tannie met die tasse help.”
“Los die tasse, dogter! Vincent Brandenberg moes al ’n uur gelede hier gewees het. Hoe kan ek op ’n vliegtuig klim en Kaap toe vlieg en jou aan die genade van ’n wildvreemde man oorlaat?” vra Annie onstuimig. Sy ruk haar swaarste tas uit Marné se hand en gil van pyn toe Marné die tas skielik los en dit op haar voet val. “Eina, deksels! Hoe kan jy so onbeholpe wees, Marné? Al die beentjies in my voet is gebreek.”
Voor die huis druk die taxibestuurder die toeter.
“As tannie hospitaal toe moet gaan …” Marné beduie betekenisvol met haar kop na die voordeur. “Ek sal die taxibestuurder vra om my te help om tannie na die taxi toe te dra.”
“Ek moet lughawe toe gaan, nie hospitaal toe nie, kind. Wat op aarde laat jou dink ek is op hospitaal toe?” vra Annie vies terwyl sy op ’n stoel plaasneem, haar regterskoen uittrek en haar tone vryf.
“Tannie se gebreekte voet,” antwoord Marné droog.
Annie gluur haar aan. “My voet is nie gebreek nie, dogter. Dit was net by wyse van spreke wat ek dit gesê het.”
“Wat ’n verligting! Kom ons dra dan die tasse na die taxi toe, anders is tannie laat vir die vlug Kaap toe.”
“Luister jy nie na my nie, Marné?” begin Annie driftig. “Hoe kan ek vertrek voordat ek Vincent Brandenberg persoonlik ontmoet en deeglik deurgekyk het? Dis ’n twee uur lange rit Twiswaters toe. As ek die man nie kan vertrou nie, laat ek jou nie toe om in sy motor te klim nie.”
Buite druk die taxibestuurder weer die toeter.
Annie trek haar skoen aan, hinkepink na die voordeur toe en ruk dit oop. “Dis nie nodig om ’n ouverture met die toeter te speel nie, meneer! Ek is nou daar!” roep sy boos.
Die taxibestuurder klim uit, skuif die vingers van sy regterhand onder sy pet in en krap bokant sy oor. “Die pad lughawe toe is besig. Ek wil nie ’n kaartjie vir jaag kry nie.”
“Ek sal die dekselse kaartjie betaal!” snou Annie en draai na Marné toe. “Marné, ek bly net hier. As Monica haar wil wip, laat sy dit doen! Ek sal nooit met my gewete kan saamleef as ek jou deur ’n wildvreemde man laat ontvoer nie.”
Marné hou haar gesig uitdrukkingloos en sê: “Ek is ’n baba. Ek moet elke vier uur ’n bottel kry. Ek het my tant Annie nodig om my windjies uit te vryf. Is dit reg, tannie?”
Kommer en ergernis vlug uit Annie se gelaat en word vervang deur ’n skuldige uitdrukking. “Is ek werklik so erg?”
“Erger. Ek het sedert my matriekjaar in talle wildvreemde mans se motor geklim en saam met hulle uitgegaan, en ek het nooit iets oorgekom nie. Ek kén mans, tant Annie. Tannie was nie altyd daar om my hand vas te hou nie.”
“Jy is al wat ek het, Marné.”
“Tannie bedoel tannie is lief vir my. Ek weet, en ek is lief vir tannie. Het tannie my lief genoeg om my oordeel te vertrou?”
Annie huiwer. “Hy is darem Renate se kleinseun …” Die frons glip terug tussen haar wenkbroue. “Maar laat die vent duidelik verstaan wat ek dink van sy onvermoë om stiptelik te wees, Marné. En hou jou gaspistool in jou handsak … vir ingeval. En as –”
“My taxi kan nie vlieg nie, mevrou,” praat die taxibestuurder agter haar en krap bokant sy ander oor.
Marné gee Annie ’n vinnige drukkie en ’n soen. “Tot siens, tannie. Ek het tant Monica se foonnommer. Ek sal bel om te sê ek is veilig.”
“Ja … Moet niks teen jou sin doen nie. Ek moes nooit ingestem het dat …” Sy sien die taxibestuurder tydsaam nader drentel en roep ongeduldig uit: “As jy haastig is, meneer, lyk dan haastig! Die tas is te swaar vir my dogter.”
“Jy gaan ekstra betaal vir die bagasie op die vliegtuig, mevrou,” waarsku die man terwyl hy die tas by Marné neem en dit na die taxi toe dra.
“Juffrou. Ek is ongetroud,” sê Annie kortaf.
Hy kyk beurtelings na Annie en Marné. “Maar jy het ’n dogter?” Hy glimlag geeltand. “Een van daardie tragiese gevalle, nè?”
“Pleegkind!” roep Marné uit by die voordeur. Annie gluur die taxibestuurder aan, klim in die motor en bly roerloos sit totdat hy verplig is om haar motordeur toe te maak.
Die taxibestuurder beduie met sy duim na Annie toe en knipoog vir Marné. “Ek sal sorg dat sy haar vliegtuig haal, juffroutjie. Sy lyk vir my na ’n handvol … ’n propperse koningin van die noordelike voorstede!”
Hy skuif agter die stuurwiel in en die taxi trek weg. Annie wuif een maal en laat sak dan haar kop terwyl Marné haar eie hand stadig laat sak.
Huil tant Annie, wonder sy, of voel tant Annie soos sy? Sy wil huil, maar haar verstand sê vir haar dat sy definitief te oud is om oor haar voog te huil. Tydens haar skooljare was sy twee maal na ’n veldskool toe – haar enigste twee vakansies sonder tant Annie. Sy het toe nie gehuil nie, maar dit was omdat sy skaam was om dalk deur haar klasmaats uitgelag te word. Tant Annie het gehuil, ongemerk en geluidloos, moontlik omdat tant Annie ook bang was om uitgelag te word.
Sy ruk van die skrik toe ’n hand vlak voor haar oë gewuif word.
“Verskoon my, juffrou, maar is jy dood, slaap jy of is jy gehipnotiseer?” vra ’n diep manstem wat by die hand hoort.
Haar kop ruk op en sy kyk in die gesig van ’n man met donkerbruin, krullerige hare, ’n songebruinde vel, sterk gelaatstrekke en liggrys, kristalhelder oë. Silwer oë, dink sy, en besef dan dat dit sy oë se kontras met sy digter, donker wimpers is wat hulle ligter laat lyk. Die vreemdeling troon oor haar. Sy skouers is breed en sy spiere bult in sy arms en onder die ligblou T-hemp wat oor sy bors span. Haar oë sak laer en sy merk dat hy ’n verbleikte denimbroek en ’n ouerige paar drafskoene dra.
Sy glo dit nie! Wie en wat dink Vincent Brandenberg is hy om soos ’n verslonste arbeider op hulle drumpel op te daag? Watter soort mense is die Brandenbergs? Hulle kan nie arm wees as hulle ’n eiland besit nie, maar ’n welvarende man kom haal nie ’n besoeker in die stad as hy geklee is asof hy braaivleis wil hou nie. Of het hy dit opsetlik gedoen om haar te wys wat hy van haar nuwe posisie as sy suster se oppasser dink?
