het net gesê ek moet jou vanoggend oplaai, maar hulle het nie gesê wanneer nie. Of dalk het hulle. Ek steur my nooit veel aan hulle geklets nie. Ek het in elk geval oorgenoeg van my eie probleme gehad om my oor te kwel,” antwoord hy ongeërg.
“My tant Annie was hewig ontsteld. Sy het uitgesien daarna om jou persoonlik te ontmoet voordat ek Flaminke-eiland toe vertrek,” verwyt Marné hom.
“Nou gaan roep haar. Waarsku haar dat ek haastig is. Ek het nie tyd vir koek en tee nie,” sê hy bruusk.
Marné staar hom onthuts aan. “Liewe land, het tant Renate jou niks vertel nie? Tant Annie moes ’n vliegtuig haal Kaapstad toe, daarom was dit so belangrik dat jy om halfnege hier moes wees sodat julle eers kon gesels het. Sy weet van jou, maar sy ken jou nie, daarom –”
“Die ou skinderbek!” val hy haar misnoeg in die rede.
“Sê jy my tant Annie is ’n skinderbek, jou …” vra sy onstuimig.
Hy maak ’n afwerende handgebaar. “Nee, nee, ek praat van ou Renate. Sy woon al jare lank soos ’n valk op ’n krans in Flaminke-huis, maar as iemand nies, wees sy watter kleur sakdoek hy gebruik. Dit sal my nie verbaas as sy ons almal op die eiland deur ’n verkyker dophou nie.”
En dis die man saam met wie sy na Flaminke-eiland toe moet ry, dink Marné en staar hom met weersin aan. Hy lyk nie net onverfynd nie, maar hy het opsigtelik geen respek vir sy eie ouma nie.
“En jou ma?” vra sy koel.
Hy frons onbegrypend. “Wat het my ma met ou Renate te doen?”
“Ek het net gewonder of jy darem ’n klein bietjie respek vir jou ma het aangesien jy met soveel minagting van tant Renate praat,” sê sy styf.
“My ma is dood,” antwoord hy kortaf.
Haar oë rek ontsteld. “O … Ek is verskriklik jammer. Wanneer vind die begrafnis plaas?”
“My ouers het meer as twintig jaar gelede in ’n motorongeluk gesterf, juffrou Jordaan. Ek neem aan hulle is destyds begrawe,” antwoord hy droog.
“Maar … maar …” Sy swyg verward. “Is dit moontlik dat tant Renate al die jare haar seun en skoondogter se dood teenoor my tant Annie sou verswyg het?”
“Tant Renate se seun is dood, maar haar skoondogter, Rentia, is springlewendig.”
“Tant Renate se …” Sy sluk hoorbaar. “Is jy nie Vincent Brandenberg nie?”
Hy lyk ’n oomblik onthuts, byna beledig, en lag toe humorloos. “Beslis nie, juffrou Jordaan. Vincent het by my oupa gehoor ek kom stad toe vir besigheid. Dit was gisteroggend. Hy het my gevra of ek hulle nuwe diensmeisie …” Hy swyg en Marné merk met genoegdoening hoe ’n donkerrooi gloed oor sy nek en gesig kruip. “Vincent het ander … verpligtinge gehad, daarom het hy my gevra om jou saam te bring Flaminke-eiland toe. Ek is met my bakkie hier, want ek moes ’n paar dinge terugneem na die eiland toe.” Hy kyk na die hoë ringmuur. “Ek het in die straat geparkeer. As jy vir my sê waar jou tasse is …”
“Wie is jy, meneer?” vra sy koel.
“Erik de Ridder.” Hy lyk onkant betrap. “Jammer, ek dag jy weet. Vincent het beloof om te bel en jou oor die verandering van die reëlings in te lig.” Hy steek ’n groot, vereelte werkershand na haar toe uit. “Sal ons sê: bly te kenne, juffrou Jordaan?” vra hy formeel.
Sy kyk na sy hand en vra gelykmatig: “Sal jy graag jou hande wil was, meneer De Ridder?”
“Ekskuus?” Hy staar na sy hande asof hy hulle lank laas gesien het. “Vervlaks, ek het vergeet ek was by die nuwe konstruksiewerke langs. Maar dis net sement.” Hy vryf sy hand aan sy broekspyp af en steek dit weer na haar toe uit.
Sy huiwer, kyk in sy besondere oë en glimlag onwillekeurig. “Ek glo nie ek het al ooit tevore ’n bouer se hand geskud nie. Bly te kenne, meneer De Ridder.”
“Erik. Formaliteit maak my kriewelrig, daarom hou ek van die platteland. Maar jy … jy is te fyntjies en vroulik … Marné. Wat kom soek jy op die platteland?”
“Werk. Jy het gehoor ek is ’n diensmeisie,” antwoord sy koud.
“Dis wat Vincent jou genoem het, maar noudat ek jou en julle huis gesien het … Nicolette is ’n handvol.”
“Ek is nie so onervare as wat ek lyk nie. Ek gaan in elk geval nie omdraai voordat ek probeer het nie,” sê sy beslis.
Hy haal sy skouers op. “In daardie geval, bring jou tasse.”
“Nie voordat ek die Brandenbergs gebel het nie. Jy sê jy ken hulle, maar tant Annie het nooit van jou gepraat nie. Ek kan jou nie sommer goedsmoeds vertrou nie.”
Sy regterhand skiet uit en sluit in ’n staalgreep om haar pols. “O nee, juffroutjie, jy bel niemand nie. Kom ons ry!”
2
Marné gluur na die groot hand wat om haar tenger gewrig sluit en daarna na die man wat haar met grimmige vasbeslotenheid aangluur. “As jy my gewrig klaar gebreek het, Erik de Ridder, klim in jou bakkie en ry,” sê sy kil.
Hy los haar gewrig vinnig. Hy lyk beurtelings besorg en skuldig. “Is jy ernstig? My ouma Kobie kla ook altyd dat ek meer krag het as wat ek besef. Pyn jou gewrig?”
Dan het hy tog ’n sagter sy, dink Marné goedkeurend, maar sy hou haar uitdrukking koel. “Vanselfsprekend, maar ek twyfel of dit gebreek is,” antwoord sy en vryf haar gewrig. “Gaan jy my nou toelaat om die Brandenbergs te bel, of slaan jy my dié keer oor die kop?”
Ergernis verdonker sy gelaat. “Genugtig, Marné, ek is nie ’n aanrander van hulpelose vroue nie. Ek is reeds gisteroggend by die huis weg, maar ek het gisteraand telefonies met my oupa gepraat … en dit het toe paddas en platannas gereën. Flaminke-eiland het ’n laagwaterbrug en as die spruite vol word, is ons gestrand op die dorp. Een van die redes waarom ek stad toe gekom het, was om sekere tablette vir oom Sebastiaan te kry, want die enkele apteek op die dorp het niks daarvan in voorraad gehad nie. Ek móét die medisyne by hom kry, anders …” Sy uitdrukking verstrak. “Ek mors tyd. Kom jy saam of bly jy?”
Wie is oom Sebastiaan, wonder sy. Vreemd, die naam klink bekend, maar sy kan nie onthou waar sy dit gehoor het nie. Ry sy of bly sy, vra sy haar af en besluit vinnig toe Erik haar oor sy skouer aangluur. “Albei tasse staan in die ontvangsportaal. Ek sal hulle kry.”
“Ek sal. Sluit jy die voordeur,” beveel hy, gaan die portaal binne en tel die tasse moeiteloos op.
Sy raap haar handsak en grimeertassie van ’n bank af op, sluit die voordeur en draf na die tuinhekkie toe. Sy sluit dit agter haar, draai om en sien Erik langs ’n liggrys bakkie staan. Sy arms is gekruis en daar is ’n uitdrukking van gedwonge geduld op sy gelaat.
“As jy my nog nie vertrou nie, kan jy agterop die bakkie ry. Besluit net vinnig.” Hy sien die skok op haar gesig en vervolg grimmig: “Die kap sal verhoed dat jy wegwaai. Jy behoort nie te vuil te word nie, want daar is net ’n paar sakkies sement, ’n klompie gereedskap en kruideniersware op die bak. Sal ek jou ophelp?”
“Ek is nie net nog ’n stukkie gereedskap nie, meneer De Ridder,”
