het.”
Sy bly roerloos staan, soekend na die regte woorde om hom eens en vir altyd te laat verstaan wat sy van sy onbeskoftheid dink. Hy tree vinnig nader, tel haar op asof sy net nog ’n sementsakkie is en sit haar op die sitplek neer. Dan klap die deur langs haar toe.
Sy kry eindelik haar asem terug toe hy die bakkie in beweging bring. “Jou … jou ongemanierde bullebak! Hoe durf jy my rondsmyt asof ek … asof ek …”
“ ’n Oorlas is?” voltooi hy haar sin vir haar, sy oë op die pad gerig. “Die antwoord is eenvoudig: jy is ’n oorlas, want as dit nie vir jou was nie, was ek nou al halfpad terug eiland toe.”
“Waarom het jy dan ingestem om my te kom haal?” vra sy geraak.
“Omdat ek ’n sagte hartjie het.”
Sy kyk vinnig na hom. Sy is seker dat hy gekskeer, maar sy gesigsuitdrukking bly stroef en sy oë afgewend.
“Sowaar?” vra sy sarkasties. “En wat het jou sagte hartjie met my te doen?”
“Alles. Dis beter dat jy uit die staanspoor weet dat ek en Vincent Brandenberg aartsvyande is en ek nie veel tyd vir tant Renate of haar skoondogter, tant Rentia, het nie. Vincent se suster, Ilze, is nie te sleg nie en Nicolette …” ’n Onverwagte warmte kruip in sy diep stem in. “Ek noem haar die vlinderkind, want sy is so sorgvry en sonder sonde soos ’n vlinder.” Hy kyk haar streng aan. “Ek kry die indruk dat jy ’n bedorwe stadsmeisie is, maar ek hoop ek misgis my, want Nicolette het warmte en begrip nodig.”
“Skep ek die indruk van ’n koue, selfsugtige mens?” vra Marné en steek haar neus in die lug.
“Snipperig, baasspelerig en te gewoond daaraan om jou sin te kry,” antwoord hy met ongenaakbare eerlikheid.
“En jy is voorbarig, buffelagtig, onbeskof en boonop vals,” sê sy bytend.
“Vals?” Sy regterwenkbrou klim in die rigting van sy haarlyn.
“Hoe anders? Jy en Vincent Brandenberg is kamtig aartsvyande, maar jy het ingestem om my te kom haal en hom die moeite te spaar. Of is jy in sy diens?”
Erik se lag is sag, minagtend. “Vincent is sewe en twintig, twee jaar jonger as ek, maar terwyl ek nog nooit ophou werk het nie, het die vent nog nooit begin nie.”
“Waarom doen jy dan gunsies vir hom?”
“Omdat jy ter wille van Nicolette na die eiland toe kom. Tant Mathilda Fourie, die Brandenbergs se huishoudster, het Nicolette versorg totdat Nicolette na ’n spesiale skool toe gestuur is. As iemand in Flaminke-huis werklik vir Nicolette omgee, is dit tant Mathilda, maar sy is ’n vrou van nege en sestig. Sy het hulp nodig en toe Vincent my vertel sy ouma het jou in diens geneem, het ek ingestem om jou op te laai.”
“Het hy gesê ek is ’n diensmeisie?” vra Marné. Sy probeer om haar stemtoon neutraal te hou, maar voel verneder.
“Enigiemand wat eerlike werk doen, is ’n kneg in Vincent se oë. Hy beskou homself as ’n skatryk, jong landheer wat oor sy eie koninkrykie, Flaminke-eiland, heers.”
“Maar wat dóén hy? Of is hy te ryk om te werk?”
“Hy dra graag rydrag en ry op sy perd rond, en hy glo sy ouma Renate is ryk genoeg om hom te onderhou. Hy is universiteit toe, maar wat hy daar gedoen het, sal niemand weet nie. Sy enigste belangstelling is die melkery, sy sportmotor en mooi meisies. Maar waarom sal ek jou vertel? Jy sal hom spoedig persoonlik leer ken.” Hy frons en kyk vinnig na haar. “Hoe ryk is jy, Marné?”
Die bekommerde uitdrukking in sy oë verras haar, maar sy antwoord uit die hoogte: “So ryk dat ek voortaan die Brandenbergs se diensmeisie gaan wees.”
“Ek is ernstig,” sê hy ongeduldig. “Ek het julle huis gesien. Jou ouers kan nie arm wees nie.”
“My ouers is dood. Die huis behoort aan my tant Annie Hofmeyr en sy het dit van haar ouers geërf. Tant Annie is ’n afgetrede onderwyseres en ek is ’n werklose arbeidsterapeut. Wat wil jy nog weet?” vra sy katterig.
“Kan jy glimlag?”
Sy gluur hom agterdogtig aan. “Hoekom? As jy hoop ek gaan skielik van jou onbeskoftheid vergeet en oorvriendelik raak …” Sy maak haar handsak oop. “Ek het my gaspistool saamgebring,” waarsku sy.
“Uiters verstandig,” spot hy, leun oor en maak die paneelkissie voor haar oop. “Kyk daarin. Dis ’n regte pistool en dis gelaai. Dalk sal jy heeltemal veilig voel as jy dit op jou skoot vashou.”
Sy staar hom verskrik aan. “Ek het nog nooit met ’n regte pistool geskiet nie. Ek … e … ek is bang vir vuurwapens,” erken sy teësinnig.
Hy klap die paneelkissie toe. “Dom kind. As ek werklik so ’n bedreiging vir jou is, moes jy dit nooit erken het nie. Mag ek aanvaar dat jy my vertrou ten spyte van my swak maniere?”
Die vonkeling in sy oë verander die grys kleur in vloeiende silwer. Sy hou van sy vreemde, hipnotiese oë, erken sy halfhartig teenoor haarself. Maar sy hou nie van hom nie – nie as hy haar as ’n oorlas beskou nie. Dis vreemd vernederend om ná al die bewondering wat sy van ander mans ontvang het, te besef dat Erik de Ridder haar slegs verdra omdat hy ’n swak het vir die ongelukkige Nicolette Brandenberg.
“Jy weet ek gaan na Flaminke-eiland toe om Nicolette te help, daarom sal jy niks doen om my te laat besluit om van plan te verander nie,” antwoord sy eindelik sy vraag.
“Dis reg: selfs arbeiders het siele,” spot hy.
Sy skuif ongemaklik op die sitplek rond. “Ek is jammer as ek jou … e … nie met ope arms verwelkom het nie, Erik, maar jy …” Sy laat haar blik oor sy songebruinde arms, sy T-hemp en sy verbleikte denimbroek dwaal en sluk hoorbaar. “Ek het Vincent Brandenberg verwag en … e …”
“Jy het ’n skoon seuntjie met skoon kleertjies verwag, nie ’n bouer met sement aan sy hande nie. Dit was darem droë sement. As ek nie so haastig was terug huis toe nie, het ek dalk die moeite gedoen om my kerkpak aan te trek.”
“Jy het gesê Vincent werk nie. Waarom kon hy my nie kom haal nie? Of het hy werklik ander verpligtinge gehad?” stuur sy die gesprek in ’n ander rigting, verleë omdat hy haar reaksie korrek opgesom het.
“Vincent het ’n sportmotor, maar dit gee hom deesdae meer las as ’n donkiekar. En sy motor se bande is seepglad. My goeie hartjie het my gewaarsku dat as ek jou lewendig op Flaminke-eiland wil besorg, ek die moeite sal moet doen om jou op te laai.”
“In daardie geval: dankie.”
“Dis my plesier. Ons dagloners moet saamstaan,” spot hy.
“Is jy skaam omdat jy ’n bouer is? Wil jy liewer ’n leeglêer soos Vincent wees en op jou ryk ouma teer?” vra sy afkeurend.
“Sou jy gewerk het as jy nie die geld nodig gehad het nie, Marné?”
Sy onthou van die toelae wat sy uit haar oupa Nico se boedel ontvang en glimlag onwillekeurig. “Sonder twyfel. Niks is so vervelig as om maande lank tuis te sit en te wonder wat om met jouself aan te vang nie. Ek weet, want totdat tant Renate die pos vir my aangebied het, het ek nou en dan vir ’n onderhoud gegaan en die
