’n verffabriek en –”
“Het jy al ooit van sy fabrieke besoek?” val sy hom vinnig in die rede. “Natuurlik nie, want hulle bestaan nie.” Haar oë vernou agterdogtig. “Of het jy gehoop as jy mooi broodjies by ou Sebastiaan gaan bak, sal hy besluit om jou die erfgenaam van sy fiktiewe fabrieke te maak?”
“Ouma weet ek sal nie. Oom Sebastiaan woon al tien jaar lank op die eiland, en ek het nog nooit met hom gepraat nie.”
Renate ontspan merkbaar. “En so moet dit bly. Ons kies ons vriende, Vincent. Sebastiaan is nie welkom in my huis nie. Verbeel jou, hy eet saam met die De Ridders aan tafel!”
“Nie meer nie. Tant Kobie de Ridder het vir tant Mathilda vertel oom Sebastiaan is deesdae bedlêend.”
“Ek is ook bedlêend. ’n Ongelukkige invalide, maar ek is nie van plan om dood te gaan nie.” Sy kyk hom streng aan. “Jy het my opdragte, Vincent. Behandel Marné Jordaan soos ’n prinses. Ek sal met Mathilda reël dat Marné oorgenoeg vrye tyd het om saam met jou uit te gaan.”
“Goed, Ouma,” antwoord hy oënskynlik gedweë en draai vinnig weg na die deur toe.
Laat sy ouma maar praat en dreig – hy sal hom nie in ’n huwelik laat dwing nie. Nie met ’n meisie wat soos iets uit ’n nagmerrie lyk nie. Hy sal Marné Jordaan met soveel minagting behandel dat sy binne ’n paar dae haar tasse sal pak en terugkeer Johannesburg toe, besluit hy. Hy glimlag ingenome, oortuig daarvan dat hy sy probleem opgelos het.
Marné leun vorentoe op die bakkie se passasiersitplek en kyk ontsteld deur die swiepende reënveërs na die water wat oor die laagwaterbrug spoel. Sy draai na Erik langs haar en sê gespanne: “Die bakkie gaan wegspoel, Erik. Draai liewer terug dorp toe.”
“Ons kan dit nog doen,” sê hy bruusk, sy oë effens geskreef, sy kneukels wit op die stuurwiel. Hy kyk nie na haar nie, maar asof hy haar vrees kan aanvoel, vervolg hy paaiend: “Die spruit loop nog nie sterk nie, Marné. Ek sal nie jou lewe in gevaar stel nie, maar sou iets gebeur, is ek ’n sterk swemmer.”
“En ek verdrink lag-lag,” sê sy skerp.
’n Glimlag vee oor sy mond. “Nie wanneer ek naby is nie. Toe, druk jou ore en oë toe. Ons is nou-nou veilig op die eiland.”
“Ek dink my ooglede is van skok gevries, want ek kan nie eens my oë knip nie.” Sy sluk droog met die geluid van die spattende water in haar ore. “Is dit werklik nodig dat ons so stadig ry?”
“Word die vonkproppe nat, bly ons net hier staan. Hoekom maak jy nie jou grimeertassie oop en borsel jou hare nie? En jy het ’n vuil streep op jou wang. Ons is byna tuis, maar soos jy nou lyk, gaan jy ’n baie swak indruk maak,” sê hy terwyl die bakkie stadig oor die laagwaterbrug kruip.
“Kyk wie praat! Jy daag vuil en verslons op ons deurdrumpel op, maar ek moet soos ’n skoonheidskoningin lyk ter wille van die spul Brandenbergs wat my klaar as ’n diensmeisie beskou. Ha!” bars sy gekrenk uit.
“Bouers is veronderstel om verslons te lyk,” spot hy, “maar die neusoptrekkerige Brandenbergs steek jou dalk in die pad as jou voorkoms hulle nie aanstaan nie. En dink net hoe teleurgesteld Nicolette gaan wees.”
“Weet sy ek kom hierheen?” vra Marné, onbewus daarvan dat sy haar nie langer oor die laagwaterbrug kwel nie.
“My ouma het haar vertel. A … ons is veilig deur!” hy kyk na haar en glimlag onnutsig. “Vergeet van jou grimeertassie, meisiekind. Ek het net gesorg dat jy jou vir my vervies sodat jy van die gevaar kon vergeet.”
Haar emosies huiwer tussen ergernis en dankbaarheid en toe glimlag sy oorwonne. “Dankie, Erik, maar miskien moet ek tog my hare borsel en my grimering opknap … en my hande was. Jy en jou bakkie is die ene sement.”
“Die reën het ons vertraag, want dit was al twaalfuur. Kom jy saam na my oupa-hulle toe? Ouma Kobie sal jou graag wil ontmoet en boonop moet ek by Eiland-huis verbyry.”
“Eiland-huis?” vra sy belangstellend.
“Dis wat ons dit noem, want almal het moeg geword om van ‘oom Sebastiaan se huis’ te praat. Ry ons daarheen?”
“Graag.” Sy glimlag spontaan, vreemd gelukkig oor sy uitnodiging. ’n Mens kan nie meer as twee uur lank saam met iemand in ’n motor ry sonder om te besluit of jy van hom hou nie. En sy het klaar besluit: sy hou van die ruwe Erik de Ridder.
Sy het altyd geglo bouers is aardse, minder intelligente mans, maar Erik kan oor enigiets gesels: van opera tot filosofie. Dis tog jammer dat hy nooit die geleentheid gehad het om universiteit toe te gaan nie, want hy is ’n belese man en opsigtelik intelligent.
“Hoekom het jy ’n bouer geword, Erik?” vra sy aarselend.
“Omdat dit skeppende werk is. Ek begin met ’n kaal stuk grond en ek skep iets wat hopelik nog sal staan lank nadat ek nie meer daar is nie. En ek maak mense gelukkig, want ek bou vir hulle ’n droom. Dit gee vir my ’n gevoel van bevrediging om hulle vreugde te sien wanneer ek daarin slaag om hulle drome werklik te maak,” antwoord hy, sy stem diep en warm.
“Dan bou jy net woonhuise?”
Hy huiwer. Daar is ’n frons tussen sy wenkbroue. “Die afgelope twee jaar vandat ek terug is op Flaminke-eiland, ja. Voorheen het ek in Johannesburg gewerk, maar daar … Ek geniet dit meer om huise te bou.”
Hy bring die bakkie tot stilstand en Marné tuur deur die vallende reën na die sandsteenwoning tussen die bome. Tant Kobie se fleurige blomtuin strek tot teen die groen geverfde tuinhekkie en skep die indruk van ’n kleurvolle laslappiekombers.
“Wag jy in die bakkie totdat ek ’n sambreel bring, of hardloop jy saam met my voordeur toe?” daag hy haar uit.
Sy lag sorgeloos. “Ons arbeiders skrik nie vir ’n bietjie reën nie. Kom ons hardloop.”
“Gryp jou handsak. Ek sal jou grimeertassie en my aktetas vat.”
Hy is eerste by die tuinhekkie, maak dit vir haar oop en klap dit agter hom toe. Sy groot hand sluk hare in en dan vlieg sy oor die kegelstene van die tuinpaadjie en bly hygend voor die toe voordeur staan. Hy skud die reëndruppels uit sy hare en lag in haar oë, en sy weet sy is bly; bly om hier te wees en bly om by hom te wees.
Die voordeur gaan langs hulle oop en Marné kyk vas in die goedige gesig van ’n bejaarde vrou met grysswart hare, sagte, groenbruin oë en ’n glimlag wat haar sonder woorde verwelkom.
“Skaam jou, Erik! Waarom het jy nie voor die agterdeur stilgehou nie? Die arme dogter is druipnat. Kom, liefie, kom binne. Dis heerlik warm in die kombuis voor die koolstoof en daar is sop en pannekoek vir middagete.” Die vrou plaas ’n beskermende arm om Marné se skouers en kyk verwytend op na Erik. “As die kind aan longontsteking sterf, rus dit op jou gewete, boet!”
“Ja, Ouma. Goed, Ouma. Dag, Ouma. Dis Marné Jordaan,” sê Erik tergend en maak die voordeur agter hulle toe.
“Asof ek nie weet nie!” reageer die vrou vies en sê gedemp aan Marné wat saam met haar in die lang gang afstap: “My kleinseun het die eienaardige geloof dat die ouderdom ’n mens dom maak. As hy Marné Jordaan in Johannesburg gaan haal het, sou hy tog nie met Susarah Peens hier opgedaag het nie.”
“Ouma skinder,”
