4
Dan is dít Rentia Brandenberg, Vincent se ma, dink Marné terwyl sy die vrou in die modieuse kamerjas opsommend aankyk. Rentia het vlamrooi hare, groot, groen oë en ’n hartvormige gesig. Haar neus is fyn en effens spits en haar mond sou mooi gewees het as dit nie deur ’n trek van onvergenoegdheid ontsier is nie. Sy skat Rentia in haar laat veertigerjare. Dit lyk of sy eenkeer ’n beeldskone meisie moes gewees het, maar dis duidelik dat Rentia haar stryd teen vet verloor het.
“Wat staan jy nog daar? Het jy nie gehoor wat ek sê nie, Mathilda? Die lila kamer was my skoonouers se wittebrood-suite en vandat skoonma Renate dit ná my skoonpa se dood ontruim het, het niemand dit nog gebruik nie. Selfs ek en wyle Martin het nooit die voorreg gehad om in die kamer te slaap nie. Nou wil jy dit ’n lêplek van ’n huishulp maak! Seniel – dis wat jy lankal is, maar tot vandag toe wil niemand my glo nie. Ons moes jou lankal vervang het deur ’n jonger huishoudster,” tier Rentia, loop op hulle af en gaan vlak voor Mathilda en Marné staan.
“Foei, Rentia, dis darem ’n groot jammerte dat Renate nie so maklik haar skoondogter kan vervang nie. Maar moenie dat ons rusie maak nie, mens. Dié liewe dogter is Marné Jordaan en die skellende vroumens is Rentia Brandenberg, Marné. Toe, Rentia, onthou nou jou maniere en heet Marné welkom in Flaminke-huis,” sê Mathilda liefies.
Woede slaan in warm vlekke op Rentia se gesig uit. “Hoe durf jy my gesag in die teenwoordigheid van ’n nuwe huishulp ondermyn, Mathilda? Jy lewe in ’n gekkeparadys as jy glo jy is onmisbaar vir ons Brandenbergs. Ek sal sorg dat jy vandag nog ontslaan word en jy kan hierdie meisiemens saam met jou neem,” bars Rentia kortasem van verontwaardiging uit.
Marné Jordaan is te mooi, veels te mooi om dag in en dag uit onder dieselfde dak as Vincent te woon, kwel Rentia haar. Sy is maar te bewus van Vincent se onvermoë om ’n mooi meisie met rus te laat. Hy sal ’n verhouding met Marné aanknoop en die arme dingetjie sal net te gretig wees om die kroonprins van Flaminke-eiland in haar kloue te kry. O, die vernedering, die onuitwisbare skandvlek op die Brandenbergs se trotse naam as haar enigste seun deur ’n slinkse diensmeisie in ’n huwelik gedwing sou word! Sy sal dit nooit oorleef nie.
“Aag, ou Rentia, jy maak my moeg. Dit was Rentia se uitdruklike bevel dat …” Mathilda swyg toe sy die haastige voetstappe op die trap hoor en Vincent vinnig naderkom.
“A, hier is julle!” sê hy uitasem en glimlag sjarmant. “Ek is jammer ek was nog nie tuis om jou persoonlik in Flaminke-huis welkom te heet nie, Marné, maar ek weet Mathilda sou jou met ope arms verwelkom het. My ouma het gevra –”
“Stil, Vincent!” snou Rentia, wat met ’n gevoel van afguns Vincent se vriendelikheid jeens Marné waargeneem het. “Ek het reeds besluit die meisie voldoen nie aan die nodige vereistes om Nicolette se oppasster te wees nie. Mathilda, bel Erik de Ridder. Sy kan by die De Ridders tuisgaan totdat hulle haar kan terugneem Johannesburg toe.”
Vincent staar haar verdwaas aan. “Maar, Ma! Ouma Renate het uitdruklik gesê …” Hy hou skielik op met praat toe ’n harde gestamp uit die rigting van die trap opklink.
Hulle kyk almal soontoe en Marné sien ’n uitgeteerde, bejaarde vrou met yl, sneeuwit hare wat staan aan die voet van die trap wat na die derde verdieping lei. Haar gerimpelde gesig is spierwit gepoeier en daar is twee rooi kolle op haar wange. Ten spyte van haar sirkusnar-grimering is haar houding trots en vorstelik, besef Marné. Sy is in ’n lang, swart syjapon geklee waarvan die kraag, die moue en die soom met pels versier is. In haar regterhand hou sy ’n kierie met ’n silwer knophandvatsel. Dit kan net Renate Brandenberg wees, besluit Marné en kyk haar afwagtend aan.
“Ma! Hoe kon Ma sonder hulp die trap afklim? Ma kon …” begin Rentia oorbesorg. Haar woorde klink vals in Marné se ore en die vorstelike vrou val haar in die rede.
“Hou op om skynheilig te wees, Rentia. Jy kan nie wag dat ek my nek moet breek nie, want jy hoop jy sal Vincent om jou pinkie kan draai,” sê Renate met ’n stem vol veragting en loop fier en regop nader. Sy bly voor Marné staan en staar haar in stilte aan. Toe knik sy ’n paar keer en glimlag. “Annie Hofmeyr kon jou ma in plaas van jou groottante gewees het. Ek is Renate Brandenberg, Marné. Jy mag my as tant Renate aanspreek. Bly te kenne, Marné.”
“Bly te kenne, tant Renate,” reageer Marné werktuiglik, verbaas oor haar gevoel van wantroue en ongemak. Sy vertrou Renate Brandenberg nie, besef sy. Daar is iets slinks, iets vals in haar stemtoon en haar glimlag.
“Ma, ons moet ernstig praat,” begin Rentia strydlustig. “Ek en wyle Martin is nooit toegelaat om die lila suite te gebruik nie, maar die verstandelose Mathilda het besluit om die suite aan hierdie … aan ons nuwe diensmeisie te gee. En daarvan gepraat: ek dink sy is veels te jonk om die verantwoordelikheid van Nicolette se versorging op haar skouers te neem. Dis beter dat sy intussen by die De Ridders tuisgaan totdat sy kan terugkeer Johannesburg toe.”
“Is jy heeltemal klaar, Rentia?” vra Renate ysig.
“Moenie my ma verkwalik nie, ouma,” begin Vincent taktvol. “Sy is onder die indruk dat Marné –”
“Niemand het jou opinie gevra nie, Vincent,” val Renate hom streng in die rede. Sy wend haar na Rentia. “Ek is die eienaar van Flaminke-huis en hier is my woord wet, Rentia. Ek het opdrag gegee dat die lila suite vir Marné in gereedheid gebring moet word.” Haar glimlag lyk soos die humorlose gryns van ’n skedel. “Het jy enige beswaar, my liewe skoondogter?” smaal sy.
Rentia kry kleur op kleur, vernedering en woede afwisselend op haar gesig. “Nee … nee, natuurlik nie, maar ek sal graag privaat met Ma wil praat.”
“Jy sal jou beurt moet afwag.” Sy kyk na Marné. “Ek hoop jy hou van die suite, Marné. As jy enigiets benodig, sal Mathilda sorg dat jy dit kry.”
Marné kyk Renate vreesloos aan. “Waar is Nicolette se slaapkamer, tant Renate?”
“Die kindersuite is aan die onderpunt van die westelike vleuel hier op die tweede verdieping. Vroeër jare was dit op die derde verdieping, maar ná my man se dood het ek besluit dat ek rus en afsondering nodig het. Daarom het ek die derde verdieping vir my laat inrig. My huismense weet hulle kom slegs daarheen op bevel.”
“Ek verstaan. Maar as Nicolette in my sorg is, verkies ek om ’n kamer naby haar kamer te hê … verkieslik die kamer langs hare. Sy sal veiliger voel as sy weet ek is altyd tot haar beskikking.”
“Die gastekamer langs Nicolette s’n staan leeg,” sê Rentia gretig.
“Dis ’n kinderkamer met feetjies en kabouters op die muurpapier,” kom dit misnoeg van Renate.
Marné glimlag sonnig. “Feetjies en kabouters sal my nie pla nie, tant Renate. Ek is nie ondankbaar oor jou voorstel dat ek die lila suite kry nie, maar aangesien ek ter wille van Nicolette hier is, verkies ek die kamer langs hare.”
“Ek stem heelhartig saam,” sê Mathilda goedkeurend. “Daar is ’n middeldeur tussen jou kamer en Nicolette s’n, liefie. As Nicolette een van haar gereelde nagmerries kry, sal jy byderhand wees. Wie weet, dalk hou haar nagmerries op noudat sy iemand in die kamer langs hare het. Ek het nog altyd gesê dis nie reg dat die arme kind na die verste punt van die wesvleuel verban is nie.”
“Dra dit jou goedkeuring weg, tant Renate?” vra Marné hoopvol.
Renate frons misnoeg, bedink haar en lig haar mondhoeke in ’n poging om te glimlag. “Ek is verheug om te sien jy beskou jou werk as Nicolette se oppasster in
