Nadat ons almal gesing het, het die beoordelaars omtrent ’n uur lank beraadslaag. Uiteindelik het ek gehoor ek het die top-40 gehaal, wat in Kaapstad sou meeding.
Die week in die Kaap was moordend, maar ek het dit reggekry om deur te dring en is aangewys as een van die top-18. Dit het beteken die oudisiefase was verby. Ons klompie sou deelneem aan die realiteitsprogram. Dit sou regstreeks opgeneem word voor ’n gehoor wat op die ou end sou bepaal waar elkeen van ons in die kompetisie eindig.
Afgesien daarvan dat daar ’n gehoor sou wees en dat dit oor situasies en mense gegaan het, het die realiteitsprogram ook in ander opsigte voldoen aan wat dit veronderstel was om te wees. My werklikheid is onder my uitgepluk, en ek het skielik met ’n stapel leë bladsye in my verhaal gesit wat vol geskryf moes word. Daar was ook die klomp verborge ideale in my – ideale waaroor ek gewonder of ek hulle ooit sou kon bereik – wat skielik almal in my hande gegee is. Die opwinding in my het verhoed dat die werklikheid van die situasie onmiddellik tot my kon deurdring. Die Here het egter gesorg dat ek nie te veel daaroor dink, begin twyfel en só die nuwe geleenthede wat oor my pad gekom het, verongeluk nie.
Een ideaal was dat ek kon uitvind hoe dit voel om onafhanklik te wees. Ek het al begin wonder op watter ouderdom ek dit sou ervaar. Ek het geweet as ek my ouerhuis verlaat, sal dit die begin van ’n nuwe fase in my lewe wees. Die opvallendste ideaal wat vervul is, was dat ek skielik elke dag kon sing – nie net by die huis nie, maar terwyl ek werk en groei na iets met vastigheid. Ek wou ook graag begin geld verdien om myself te onderhou en ’n slag my pa te help. Ek het werklik geglo dat ek deur daardie program – of ek nou sou wen of nie – ander geleenthede sou kry.
Die realiteitsprogram self het baie uitdagings gebied. My natuurlike liefde vir musiek en sang is gestimuleer deurdat ek vier jaar lank die lofsang in my pa se kerk gelei het. Dit is verder versterk deur sporadiese korporatiewe optredes en die restaurantkontrak saam met my sangafrigters, Cindy en Denise. Maar om van sing-onder-die-stort te vorder tot jou-hart-uit-sing voor vreemdelinge en TV-spanne is beslis nie so maklik soos ek gedink het dit sou wees terwyl ek na hierdie soort programme gekyk het nie. En tog, skielik kon ek elke week saam met professionele mense sing en dans en toneelspeel. Ek het elke oomblik daarvan geniet. Selfs al het ek voortdurend druk ervaar, was ek ten volle bewus van die ongelooflike ervaring wat ek opdoen en van die geleenthede wat daaruit sou kon voortvloei. Dit was dus nooit regtig vir my ’n probleem nie. Elke week het nuwe uitdagings gebring, en hoe langer ek vasgebyt het, hoe meer was daar week ná week op die spel. Maar ek het ook al hoe meer gewoond geraak aan die roetine. Al die TV-kameras het ’n mens later skoon laat tuis voel. Dit was anders as ’n paar maande vroeër, toe ons gevoel het of ons op ’n vreemde planeet beland het.
Dit het ses weke geduur om die top-18 na die top-6 te verminder. Terwyl ons besig was om nuwe liedjies en dansroetines aan te leer en voor gehore op te tree, het ek begin besef dit was die begin van groot dinge. Alles het so vinnig gebeur en steeds so onwerklik gevoel. Al wat ek geweet het, was dat ek my allerbes sou doen en werklik hard sou werk. Die res was in die hande van die beoordelaars en die publiek – en bowenal in die hande van die Here. Selfs op die laaste aand was ek nie seker wie sou wen nie. Ek het geweet daar sou beslis mense wees wat nie met die finale keuse sou saamstem nie. Dit was eers toe hulle op die punt was om die wenner aan te kondig dat ’n gevoel van vrede oor my gespoel het. Toe ek my naam hoor, was dit so onwerklik. Ek kon nie glo ek het die rol van Troy gekry nie! Ek dink nou nog terug aan hoe dankbaar ek oor hierdie rol was, en omdat my drome besig was om waar te word. Die Here het seker geglimlag, want Hy het geweet dit was nog maar net die begin vir my.
Ek en Carmen moes die week nadat ons gewen het in Johannesburg bly om beskikbaar te wees vir die pers en ander media. Stadig het dit tot my deurgedring wat met my gebeur het. Ons het ook ons nuwe agent ontmoet en ons laaste blog vir die High School Musical-webwerf geskryf. Ná daardie week is ek huis toe. ’n Plaaslike tydskrif, The Ridge, het ’n onderhoud met my gevoer. Toe ek die foto van my en my hond op die tydskrif se voorblad sien en al die koerantartikels lees, het dit my herinner aan alles wat ek beleef het. Die seepbel van my beskutte lewe tydens die realiteitsprogram het egter gebars. Ek sou binnekort my musiekteaterdebuut maak en elke aand op ’n reusagtige verhoog voor 2 000 mense optree. Daar was ek, klein David, besig om my in al hierdie nuwe avonture en opwindende daaglikse geleenthede te begewe.
Al wat ek kan sê, is dat die Here my toegelaat het om elke dag te geniet soos dit verloop het. Ek het geleef met die vaste wete dat ek maar kan ontspan omdat Hy my sou lei en voor my oë vir my nuwe geleenthede sou skep. My vertroue in die Here groei nou nog elke dag, en ek laat Hom toe om met my lewe te maak wat Hy wil. Nou, meer as twee jaar later, voel ek steeds nederig. Ek besef ek verdien nie die eer vir wat ek tot dusver bereik het nie. Dit is vir my duidelik dat die Here die pad berei het vir alles wat met my gebeur het. Geen geluk of toeval of bygelowe sou my so in verwondering kon laat staan het oor alles wat in my lewe gebeur het nie.
Ek is dankbaar dat ek sekere lesse vroeg in my lewe al geleer het. Een waarheid wat ek besef het, is dat die tyd vinnig verbygaan. As ons ons oor die toekoms bekommer, of ons verknies oor wat ons in die verlede misgeloop het, gaan ons die kans verbeur om die hede vas te gryp en elke oomblik van ons lewe so spesiaal moontlik te maak. Ek weet ek het nog baie om te leer, maar die Here hou aan om vir my te wys hoe getrou Hy is. Hy vervul my hartsbegeertes in soveel besonderhede. Die een oomblik het ek nog gedink ek sal nooit die kans kry om te sing nie, en toe het ek my skielik midde-in ’n lewe van musiek en dans bevind.
Soos baie van julle seker ook, het my begeerte om te reis van my geboorte af saam met my gegroei. Maar buiten ’n fantastiese sporttoer na Argentinië – wat aan my bevestig het hoe graag ek wil reis – het ek net binne die grense van Suid-Afrika gereis. Dit was egter op die punt om te verander. Terwyl ons High School Musical in Johannesburg opgevoer het, het die vervaardigers opwindende nuus met ons gedeel. China het belanggestel om die opvoering by hulle aan te bied. Daar was ’n span afgevaardigdes wat ’n vertoning sou bywoon. Nie lank nadat hulle ons gesien het nie, het ons aansoek gedoen vir visums om China te besoek.
In Junie 2009 het ek saam met die geselskap op my eerste avontuur na Asië vertrek – ’n wêreld so ver verwyderd van ons s’n en tog net ’n halwe dagreis ver. Ek was op pad na die plek wat ek dink het ek net sou kon sien deur ’n baie diep gat in my sandkas te grawe. Hoe ongelooflik! Ek is betaal om te doen waarvoor ek lief is én ek het die kans gekry om die wêreld te sien! Boonop het ek die geleentheid gekry om my liefde vir dans uit te leef, want terwyl ons nog met High School Musical besig was, het ek ’n oudisie vir die musiekblyspel Cats gedoen en ’n rol gekry. Dit het vir my die kans gegee om, omring van beroepsdansers, deel te wees van ’n dansgegronde musiekblyspel. Toe ek hoor hoe veeleisend die opvoering is, het ek geweet dit sou my net nog verder voorberei vir die vereistes van die bedryf.
Nadat ek die rol in Cats gekry het, was ek verseker van werk vir agt maande ná die speelvak van High School Musical tot ’n einde sou kom. In hierdie bedryf word jy as baie bevoorreg beskou wanneer jy werk kry vir ses maande nadat jou huidige kontrak verstryk. Maar daar het dit nie geëindig nie. Voordat Cats begin het, terwyl ons nog aan High School Musical gerepeteer het, en voordat ons na Sjanghai sou vertrek, het ’n produksiespan uit Londen daar opgedaag om oudisies vir Grease te hou. Dit sou vertonings in Kaapstad en Johannesburg insluit, asook toere na Nieu-Seeland en Hongkong. Omdat ek nog net die fliek gesien het, het ek nie juis geweet vir watter rol om ’n oudisie af te lê nie. Ek het ’n bietjie raad gevra, en is aangeraai om ’n oudisie vir die rol van Doody of Roger te doen.
Ná die uitputtendste oudisie ooit, kon ons maar net aangaan met ons lewe … en wag. Maar kort ná ons terugkeer uit Sjanghai het ek gehoor ek het die rol van Eugene in Grease gekry. Al was dit nie die rol waarvoor ek ’n oudisie gedoen het nie, was ek baie dankbaar dat ek deel van daardie ongelooflike musiekblyspel kon wees. Ek was tog ’n bietjie bekommerd dat dit dalk nie so ’n goeie besluit vir my loopbaan sou wees nie, maar nadat ek meer oor die rol uitgevind en met ’n paar betroubare vriende in die bedryf gesels het, het ek besef dit sou die perfekte geleentheid wees om my veelsydigheid te wys, ’n komiese rol te vertolk en my vermoë om toneel
