“Hallo, Johan. Ag, wat is daar tog vir ’n mens om te lees? Toe, gee vir my ’n mooi boek. Nie iets so swaar soos lood nie. Die lewe is swaar genoeg,” verklaar sy met ’n pruilmondjie.
Johan kyk haar geamuseerd aan.
“Wat weet jy van die lewe se swaar!” spot hy. “Laat ek sien watter boeke jy teruggebring het, hoe sal ek nou anders weet waarvan jy hou.”
Maar sy weier speels om haar boeke aan hom te oorhandig en sê: “Jy sal tog net sê dis kaf. Maar ek weet nie hoe julle mans die ou dik, dik boeke kan deurlees nie. My arms word moeg net om hulle vas te hou, wat nog te sê van hulle huis toe dra,” en die mooi blou oë loer so skuins onderlangs na Johan.
Laggend antwoord hy: “Nou toe, loop haal dan self gou jou boeke, dan sal ek hulle vir jou huis toe dra.”
Kobie laat haar ook nie twee maal nooi nie. Sy neem gou-gou haar boeke na die meisie toe en kom byna onmiddellik terug met die nuwes.
“Wat? Is jy al klaar?” vra hy verbaas. Met ’n streng gesig maar laggende oë sê hy: “Kobie, ek sweer jy het vandag jou boeke toe-oë uitgeneem. Kom, sê my wie is die skrywers.”
Kobie, wat letterlik met onsiende oë twee boeke gegryp en gou laat omruil het, kon om haar lewe te red nie sê wie hulle geskrywe het of eens waaroor hulle gaan nie. Op heterdaad betrap, giggel sy maar en sê: “Ek was bang jy sou vir my wegloop.”
Dit is op hierdie oomblik dat Annie ook by die biblioteek ingestap kom en die eerste mens op wie haar oe val, is Kobie, haar mooi, laggende gesig opgehou na Johan, wat ook breed glimlag terwyl hy laggend iets vir haar sê.
Vir ’n oomblik voel dit vir Annie asof sy wil omdraai en weghardloop van die toneel daar voor haar oë. Dit is meteens meer as wat sy kan verdra om Johan en die mooi Kobie so vertroulik saam te sien.
Kobie vorder vinnig, dink sy bitter. Sy laat nie gras onder haar voete groei nie.
En toe wonder sy waarom die toneeltjie haar so moet ontstel, waarom sy so onthuts moet voel. Wat gaan dit haar aan? As Johan de Kock regtig verlief raak op Kobie, wat gaan dit haar aan? Sy haat die man en sy haat skielik ook vir Kobie! Hulle pas by mekaar. Sy hoop hulle sal gelukkig wees!
Johan sien haar eerste en groet haar bedaard, geensins onthuts of van stryk gebring nie. Maar die laggende grys oë lag nie met haar nie. Koel, byna krities, kyk hy haar aan, en sy word bewus van ’n eienaardige gevoel. Dis asof die grys oë, so skerp, so deurtastend, die ongetwyfeld aantreklike uiterlike waarmee sy bedeeld is soos ’n gordyn opsygeskuif het en niks daar binne gevind het wat sy verdere belangstelling werd is nie. Annie ondervind ’n oomblik van vertwyfeling en onsekerheid, so groot soos sy in haar lewe nog nie gehad het nie.
“Kom, Kobie,” sê Johan, en met ’n gevoel dat sy uitgesluit is van ’n plek waar sy graag wou ingaan, bly Annie alleen in die biblioteek agter.
Op pad huis toe vra Johan vir Kobie dat hulle by die poskantoor moet aangaan. Hy wil kyk of daar briewe is. Kobie gee nie die minste om nie. Hoe langer die pad vanmiddag is, hoe genotvoller sal dit wees. Maar Johan is stil en afgetrokke. Sy gedagtes is nie by Kobie nie; hulle dwing om terug te gaan na die meisietjie wat hulle in die biblioteek agtergelaat het. Daar was iets byna weemoedigs in haar gesig toe hulle daar wegstap, ’n verslaentheid wat ’n mens nie gewoonlik by die koel, besliste Annie Celliers aantref nie, en wat hom hinder. Sy is nie gelukkig nie. Die stremming wat daar nog altyd tussen hulle was, oorspronklik geheel en al van haar afkomstig, die doelbewuste onverskilligheid wat hy van die aand dat hulle saam by die Pienaars was teenoor haar openbaar, begin haar raak. Nou ja, dink hy geïrriteerd, waarom maak sy nie ’n einde daaraan nie? Moet die toenadering dan van sy kant af kom?
“Johan!” klink Kobie se ongeduldige stem hier langs hom, en hy kyk af in haar beskuldigende blou oë. “Ek het al twee maal met jou gepraat en jy hoor nie eens wat ek sê nie.”
“Ek is jammer, Kobie,” sê hy verskonend, “my gedagtes het gedwaal. Wat het jy gesê?”
“Waar het jou gedagtes gedwaal?” wil sy weet.
“By die baie moeilikhede wat maar die daaglikse lot van ’n arme skoolhoof is. Maar ek is jammer,” sê hy nog eens. “Ek sal nou mooi luister. Wat het jy gesê?”
Daar is twee briewe in sy posbus. Johan kyk vinnig na hulle, glimlag tevrede en steek hulle, sonder om hulle oop te maak, in sy sak. Dit is te veel vir Kobie.
“Is jy dan nie nuuskierig om te sien wat sy skryf nie?” vra sy.
“Sy?” vra hy, en vervolg tergend, “en wat weet jy dan van haar af?”
“O … ’n voëltjie het my alles vertel.”
“Glo jy nog alles wat die voëltjies vir jou sê?”
“Wel, hierdie voëltjie behoort te weet waarvan sy praat.”
“So? En waarvan het sy nogal gesels?”
“Van jou nooientjie in die Boland.”
Maar Johan is al klaar moeg vir die speletjie. Sy gedagtes wil nog maar steeds dwaal.
“Kobie,” berispe hy haar, “’n mens suig nie dinge so uit jou duim nie.”
Diep verontwaardig sê sy: “Ek suig dit glad nie uit my duim uit nie. Annie het vir my gesê.”
Annie! Wat het Annie van hom te sê gehad! Hy sou wat gee. Maar wag, hy moet versigtig wees sodat Kobie nie agterkom nie. Kobie het egter klaar agtergekom, en hoe hy ook al probeer, hy kan niks meer uit Kobie kry nie. Oortuig dat sy Johan se belangstelling geprikkel het, is sy so ontwykend soos ’n vlinder op ’n lentemiddag en Johan probeer nie verder nie.
Toe Kobie en haar boeke veilig tuis besorg is, gaan hy huis toe, sy gedagtes nog altyd besig met Annie, haar gesiggie soos hy dit daar in die biblioteek gesien het nog steeds voor sy oë. Dit is haar verdiende loon, dink hy een oomblik, sy wil mos met hom kragte meet. En dan weer: Sy is nog so jonk, nie veel ouer as Maria of Poppie nie. Ek moes haar gehelp het, nie toegelaat het dat dinge so ver ontwikkel nie. Ek is tog ouer en verstandiger as sy.
Hy put ook geen werklike plesier uit die houding wat hy teenoor haar ingeneem het nie. Hy wou haar maar net ’n bietjie terugbetaal vir haar koel afsydigheid teenoor hom, maar dinge het nou ver genoeg gegaan.
Hy sal maar ’n plan moet beraam om ’n einde daaraan te maak.
Barry Retief kom ’n dag of wat later dorp toe vir sake en kom die middag laat ná tennis daar by Annie-hulle aan.
Annie het ook die middag tennis gespeel, maar nie so laat soos Barry en Johan-hulle nie. Klaar gebad en aangetrek in ’n koel groen linnerok, is sy in die roostuin aan die kant van die huis besig om die dooie roosknoppe uit te breek toe Barry daar by haar kom.
Andries Celliers se mooi huis staan in die middel van ’n paar groot erwe. Daar is ’n windpomp en ’n lekker groot dam in die een hoek van die tuin waar Andries en sy maats in die somer na hartelus baljaar, en Annie-hulle swem ook dikwels daar. Veral in die aand, ná so ’n snikhete somersdag, is dit ’n verkwikking vir siel en liggaam om in die koel damwater te ontspan. Dikwels het Annie en Andries ook eers weer in die dam gaan klim na hul werk vir die volgende dag klaar is en voor hulle bed toe gaan.
Die tuin getuig ook van vrugbare
