skep.
Daar is rose van alle kleure en geure en soorte, en soos ’n ware liefhebber ken Andries Celliers die laaste een by sy naam. Hy is meestal daar te vinde as hy smiddae uit die kantoor kom en die rose betaal die sorg en tyd wat aan hulle bestee is met rente terug. Vir Annie, wat in baie opsigte haar pa se dogter is, het die roostuin ook ’n onweerstaanbare aantrekkingskrag en as sy ’n vrye tydjie het, is sy ook maar daar te kry.
“Hallo, Barry,” groet Annie vriendelik. “Lekker tennis gespeel?”
“Ja, heerlik. Johan en Piet was albei op hul stukke en ek en Nico is na hoogtes meegesleep wat ons nie eens gedink het binne ons bereik is nie.”
“Bog. As jy net gereeld oefen, hoef jy vir niemand terug te staan nie. Maar ek het gesien julle speel so lekker. Saailaagte het vanjaar ’n kans om die Karoo-beker te verower, dink jy nie so nie?”
“Ongetwyfeld. Met Piet en Johan en mevrou Coetzee by is ons span myns insiens onoortreflik.”
“Het jy nog nie gehoor watter span hulle gekies het nie?” vra Annie.
“Ja. Ben Pienaar het daar by die bane aangekom net nadat jy weg is.”
Ben Pienaar is ook voorsitter van Saailaagte se tennisklub. “So? En wat het hulle besluit?”
“Johan en mevrou Coetzee speel saam en jy en Piet moet Woensdagmiddag teen hulle speel vir die eerste plek op die lys. Die komitee voel hulle kan nie besluit nie, alhoewel ek kan sien dat Ben Pienaar se geld op Johan-hulle is. Ek dink ook self jy en Piet sal moet speel soos nog nooit tevore nie as julle eerste op daardie lys wil wees.”
Annie reageer nie daarop nie, maar sy voel geneig om met Barry saam te stem.
“Ek en Letty kom derde en dan moet Nico du Plessis en Kobie teen Abie Greef en juffrou Marais uitspeel.”
“Abie-hulle behoort te wen. Kobie en Nico sal dit nooit uithou teen juffrou Marais se veilige spel nie.”
“Ja-a. Maar as Nico weer die dag op sy stukke is, sal juffrou Marais nooit die bal in die hande kry nie. In elk geval, dit behoort baie interessant te wees, en ek kom spesiaal Woensdagmiddag om te kyk hoe jy en Piet pak kry.”
“Skaam jou, Barry. ’n Mens staan gewoonlik by jou eie familie.”
“Nou toe, kyk dan wat julle kan doen. Annie, ek wil jou ’n guns vra.”
“Kyk, Barry, hier is die nuwe rooi roos waarvan Vader jou vertel het. Het jy al ooit in jou lewe mooier gesien?”
Annie pluk die roos af en wys dit vir Barry: ’n rooi roos, só donker fluweel dat dit amper swart lyk, ’n lang, perfek gepunte knop op ’n sterk, regop steel, met ’n geur soos alleen ’n roos kan hê.
“Ja, dis wonderlik. Oom Andries is ook altyd vir my een voor. Nes ek dink my roostuin is nou in alle opsigte syne se gelyke dan kom hy weer met ’n splinternuwe roos soos dié te voorskyn. Maar luister, Annie, ek wil hê jy moet Saterdagmiddag, oormôre, saam met Johan kom tennis speel op Wag ’n Bietjie.”
Sy oë is op haar gerig en hy sien hoe haar gesig onmiddellik verander by die noem van Johan se naam.
“Nee, Barry,” begin sy kopskuddend, maar hy val haar vasberade in die rede.
“Kyk, Annie,” sê hy streng aan haar, “ek is nou moeg vir die ding. Johan is ’n ordentlike, beskaafde mens en ’n baie goeie vriend van my, en ek hou niks van die manier waarop jy hom behandel nie. Wat het jy teen hom? Kom, sê nou vir my. Asseblief.”
Annie aarsel lank, haar oë op die rooi roosknop wat sy saggies tussen haar vingers draai, toe kyk sy ongelukkig op na hom.
“Ag, Barry, alles het sommer van die begin af skeef geloop. Johan de Kock het my met ons eerste ontmoeting kwaad gemaak en gevolglik het ek my sleg gedra teenoor hom en dit het natuurlik ’n gevoel tussen ons geskep … en die gevoel is nog altyd daar. En ek hou ook nie van die man nie. Hy’s te … te baasspelerig en … en, ag, ek hou sommer nie van hom nie. En dan kom julle nog almal met die bog van die man ‘vang’ …”
Barry se bruin oë, baie soos Annie s’n, tintel van plesier.
Saggies sê hy: “Ek dink jy opper te veel besware.”
Annie kyk hom vererg aan.
“Sien jy nou?” sê sy kwaad.
Barry plooi weer sy gesig ernstig.
“Annie, ek het nie gedink jy is so kinderagtig nie. ’n Mens maak mos maar heeldag sulke grappies en niemand vererg hom daaroor nie. Jyself het my al baie met meisies geterg, maar ek het hulle nie daaroor onhoflik behandel nie. Niemand wil hê jy moet vir Johan ‘vang’ nie, maar jy kan darem vriendelik wees teenoor hom. Die gevoel wat daar is, kom alles van jou kant af en ek dink dit het nou lank genoeg aangehou. Dis seker maar vir hom baie onaangenaam om heeldag teen so ’n suur gesig vas te kyk.”
Onwillig glimlag sy.
“Nou toe, sal jy kom?”
Maar Annie bly onwillig.
“Ek is seker hy sal liewer vir Kobie wil bring, Barry. Dit lyk my jy weet glad nie wat hier op die dorp aangaan nie.”
“Dankie, ek wil nie vir Kobie hê nie en ek wil ook nie vir Piet hê nie. Ek wil hê jy moet kom. Die Steyns en Letty kom ook. En Rita wil hê ons moet almal die aand op Swartkoppies kom eet. Toe, dis die laaste Saterdag wat julle kan kom. Volgende week begin die toernooie en dan is ons almal vir ’n lang ruk vas. Sal jy?”
“Goed,” sê sy, nog weifelend, maar nie bestand teen Barry se gepleit nie.
“Mooi so, Annie.” Hy neem haar hand, trek dit deur sy arm en hulle stap saam na die huis. Toe hulle die stoeptrappies oploop, sê hy: “Johan is ook hier. Oom Andries het ons genooi om ’n drankie te kom maak.”
Annie gaan staan botstil en kyk op in Barry se laggende oë, maar sonder om ’n woord te sê stap sy voor hom die huis in.
Johan en haar ouers is in die ruim, gesellige voorkamer. Johan, ook nog in sy tennisklere, sit luilekker in ’n gemakstoel, sy drankie langs hom, en terwyl hulle gesels, dwaal sy oë goedkeurend deur die mooi voorkamer. Die kamer laat hom aan sy eie ouerhuis dink. Stinkhoutstoele en -banke is ’n verfrissende afwisseling van die gewone rusbankstelle wat ’n mens oral aantref. Die skilderstukke teen die mure is almal oorspronklike werke van Suid-Afrikaanse skilders.
’n Rustige, gesellige kamer wat getuig van die goeie smaak van die huisvrou, maar terselfdertyd is dit ’n warm kamer wat die spore dra dat daarin geleef word. Meneer Celliers se ou pyp het op die stinkhouttafeltjie langs hom omgeval, maar blykbaar hinder dit niemand nie, een van Andries se skoolboeke lê op die rusbank se leuning en van Annie se musiekboeke lê bo-op die klavier.
Waarlik, dink Johan, dit is een van die strelendste kamers wat ek nog teëgekom het, en heimwee na sy ouerhuis, sy mense en sy wêreld oorval hom skielik. Hoe graag sou hy nie vanaand die son wou sien ondergaan het agter die berge nie; nog liewer sou hy op die rotse staan, die seeskuim verkwikkend teen sy gesig en arms en bene terwyl hy wag vir ’n grote om te kom kennis maak met die aas aan sy hoek; en hoe graag sou hy nie weer sy ma se gesig wou sien nie, vriendelik en bly en warm soos sy altyd is as hulle weer ’n keer terugkom
