Sy het net weer haar handsak toegemaak toe dokter Slabbert aan die deur klop en inkom.
“Mien sê jy wil my sien.”
Sy stem en houding is koel en saaklik en Karin antwoord op dieselfde toon: “Ek wou net weet wat die reëlings vir die naweek is. Dokter Roux is uitgeroep net nadat ons hier aangekom het en daar was nie tyd om dit met hom te bespreek nie …”
“Sondagoggend se spreekure word om die beurt deur een van ons waargeneem. Ek is dié naweek aan diens. Afgesien van persoonlike oproepe is jy die res van die naweek los.”
“Suster sê daar is nog ’n plaasbesoek wat vandag gedoen moet word. Kan ek dit nie doen nie?”
Hy aarsel, dan sê hy: “Ek het van Isak verstaan julle gaan vanmiddag saam tennis speel.”
Karin voel haar wange word warm.
“Ek het in die eerste instansie hierheen gekom om te werk en nie om tennis te speel nie, Dokter,” herinner sy hom beleef.
“Ons sien almal uit na Saterdagmiddae,” sê Hugo Slabbert droogweg. “Ek het self gehoop om vanmiddag gholf te gaan speel.”
Die blos op Karin se wange word dieper, maar sy staan haar man.
“Ek sal dit graag doen,” herhaal sy. “As jy so gaaf sal wees om my die besonderhede te gee …”
Maar Hugo skud sy kop.
“Ek dink tog ek moet liewer self ry,” sê hy en sy stem is weer koel. “Die plaas is baie afgesonder en jy ken nog nie die distrik nie. Van Maandag af sal jy ’n oorvloed plaasbesoeke hê – rus maar nog vandag.”
Karin antwoord nie, maar hy kan sien sy is teleurgesteld. Half ergerlik, half geamuseerd oor haar koppigheid kyk hy na haar, dan sê hy kortaf: “Nou goed, ek sal ’n kompromis met jou tref. Ek gaan speel gholf, jy kan gaan tennis speel as jy lus het, en vyfuur kom laai ek jou op, dan ry jy saam met my uit plaas toe.”
Karin se hart klop skielik in haar keel en sy weet nie wat om te sê nie.
“Dis nie ’n noodgeval nie,” vervolg hy, asof hy dink dat dit die rede is waarom sy aarsel. “Die kind is blykbaar al die hele week siek.”
Dit sal kinderagtig wees om nou beswaar te maak en Karin aanvaar die uitnodiging.
“Dis dan afgespreek,” sê hy. “Ek kry jou vyfuur by die hotel.” Waarskuwend vervolg hy: “As jy nie vyfuur reg is nie, ry ek sonder jou. Ek kan nie wag nie.”
“Ek sal reg wees,” sê sy koel.
Hy draai om om weg te stap, dan draai hy weer terug. “Ek is jammer jy moes die eerste oggend alleen hier regstaan. Ek moes ’n bloedoortapping gee en kon die pasiënt nie dadelik los nie.”
“Met Mien se hulp het dit heel voorspoedig gegaan,” sê sy styf.
“Ek wil ook om verskoning vra vir oom Japie. Ek hoop nie dit het jou ontstel nie.”
“Hoegenaamd nie,” sê sy en haar glimlag is heuningsoet. “Mans se vooroordele is nie ’n vreemde verskynsel vir ’n vrou wat die medisyne as beroep gekies het nie.” Hy kyk na haar, maar hy antwoord nie, en half vererg draai sy van hom af weg en sê: “Hy het vir my koorsig gelyk. Ek het gevoel ek kan hom nie net met ’n bottel medisyne huis toe stuur nie.”
Hy grinnik effens, maar haar rug is half na hom gekeer en sy sien dit nie.
“Hy was ’n bietjie koorsig,” erken hy. “Ek het hom gesê om dadelik bed toe te gaan of ek stuur hom hospitaal toe. Dis al dreigement wat enige uitwerking op hom het. Miskien kan jy dit in die toekoms onthou.”
Sy antwoord nie en hy groet en gaan terug na sy spreekkamer toe.
“Nog ’n rissie ook daarby,” mymer hy en dis allesbehalwe met genoeë dat hy aan die volgende drie maande dink.
In dokter Truter se spreekkamer het Karin haar handsak en voorskrifboekie opgetel en in haar handsak gesit.
“Ek sal hulle wys,” sê sy vir haarself toe sy uitstap. “Ek sal hulle wys.”
Hoofstuk 7
Hugo Slabbert se motor hou presies vyfuur voor die hotel stil. Karin wag reeds op die stoep en klim dadelik langs hom in.
In stilte ry hulle die hoofstraat af tot by die garage waar sy hom die eerste keer gesien het. Daar draai hy in ’n oostelike rigting en ná ’n rukkie ry hulle oor die treinspoor. ’n Paar minute later is hulle buite die dorp en dadelik trap hy die versneller dieper in.
Die herfsgras is goudgetint deur die namiddagson en die veld is vreedsaam. Selfs die stilte tussen hulle het iets van die landskap se vreedsaamheid en hoewel daar baie dinge is wat sy hom wil vra, is Karin onwillig om eerste die stilte te verbreek.
Ná ’n rukkie begin hy gesels. Hy vertel haar eers watter medisyne sy altyd op so ’n plaasrit moet saamry. As jy in die distrik uitgeroep word, moet jy op enigiets voorbereid wees.
“Die nedersetting by die dam is ook deel van ons gebied en daar kry ons selfs nog gevalle van malaria, hoewel die siekte die afgelope jare feitlik die nek ingeslaan is. As die mense net beter wil saamwerk en die eenvoudige voorsorgmaatreëls wil toepas wat ons voorskryf, kan malaria hier heeltemal uitgeroei word.”
Karin luister belangstellend. Dan dink sy meteens weer aan iets wat haar al die hele dag hinder.
“Daar is iets anders wat ek jou nog wou gevra het. Is daar ’n kliniek op Doringlaagte waar swanger vrouens voorgeboortesorg kan kry?”
“Daar is ’n hele paar jaar gelede met so ’n kliniek begin, maar dit het doodgeloop weens gebrek aan geld en ondersteuning deur die publiek.”
Karin is ’n rukkie stil, dan sê sy: “Ek dink aan die geval wat dokter Roux vandag gehad het.” Sy kyk na hom en vervolg effens verleë: “Moenie dink ek probeer fout vind nie. Dis bloot uit belangstelling dat ek vra. Daar is so baie wat ek nie weet nie en wat ek graag wil weet.”
“Watter geval was dit?” vra hy, maar sy stem klink nie baie aanmoedigend nie.
“Die pasiënt was agt maande swanger. Sy het eklampsia gekry en haar kind en byna ook haar eie lewe verloor.” Dokter Slabbert kyk voor hom in die pad en antwoord nie. Haar stem is koel en onpersoonlik toe sy vervolg: “Ek het geleer dat toksemie in swanger vrouens met behoorlike toesig heeltemal uitgeskakel kan word.”
“Dis waar. Maar jy sal ook gou leer dat die werk hier op Doringlaagte nie met jou werk in die stad vergelyk kan word nie. In die stede, in die groot hospitale, werk die dokters dikwels in ideale toestande. Hier is ons areas groot en die mense onder wie ons werk, is dikwels nie net onkundig nie, maar ook onwillig om te leer. Baie swanger vroue woon ver van dokters af en ons sien hulle dikwels vir die eerste maal as die bevalling reeds aan die gang is en komplikasies reeds ingetree het. Baie wat naby woon, sien ook nie die noodsaaklikheid van gereelde besoeke aan die dokter in nie. Dis eers as sake verkeerd loop dat ons hulp ingeroep word.”
“Ek verstaan,” sê Karin. Die eerste stap is natuurlik om so ’n vrou te laat besef dat sy nie net haar kind se lewe nie, maar ook haar eie lewe beveilig as sy met haar dokter
