rukkie fronsend voor haar en kyk, dan trek sy Sarie se kaart nader om ’n paar besonderhede daarop in te vul. Toe Mien ’n rukkie later met ’n koppie tee vir haar inkom, vra sy terloops: “Mien, vir hoe lank is dokter Truter weg?”
Mien kyk nuuskierig na haar, dan antwoord sy: “Nege maande of ’n jaar. Ek het gedink jy weet.”
Karin skud net haar kop. Sy begin nou opgewonde raak en neem haar voor om die saak so gou moontlik met Isak Roux te bespreek. Indien hulle reeds iemand anders gekry het om die res van die tyd waar te neem, is daar natuurlik niks wat sy daaraan kan doen nie. Maar daar is ’n kans dat hulle nog nie ’n ander locum gekry het nie. Dokter Truter het vir haar gesê hulle is op die tippie in die steek gelaat deur ’n dokter wat elders ’n meer lonende pos aanvaar het – daarom dat die reëlings so halsoorkop moes geskied.
En dan verdwyn die opwinding meteens as sy besef dat sy doelbewus net vir drie maande aangestel is.
Sy voel ’n bietjie teleurgesteld, maar eintlik kan sy dokter Truter-hulle nie kwalik neem nie. Met so ’n groot, steeds groeiende praktyk kon hulle seker nie te versigtig wees nie. Al wat sy kan doen om haar saak te bevorder, is om te wys dat sy bereid is om hard te werk en haar plek hier kan vol staan.
Toe Karin ná middagete weer by die spreekkamers kom, is Mien besig om ’n paar mooi dahlias in ’n vaas op haar lessenaar te rangskik.
Mien kyk glimlaggend op toe sy inkom.
“Ek het vir jou losies gekry,” sê sy.
“Jy het gou gespeel. Waar en hoe?”
Mien hoor die effense onsekerheid in haar stem en vervolg dadelik: “Jy moet natuurlik self besluit; ek het maar net die aanvoorwerk gedoen. Dis by tannie Rina Louw. Sy is ’n weduwee en woon saam met haar kleindogter in ’n lekker groot huis naby die kerk. Die huis is baie gerieflik geleë en ek is seker jy sal van tannie Rina en Susan hou.”
“Is daar nog ander loseerders?”
“Nee. Die Louws was vroeër welgestelde mense, maar oom Joachim is verlede jaar dood en ek dink tannie Rina het dit deesdae nie te breed nie. Dan het sy natuurlik ook nog Susan se toekoms om aan te dink.”
“Hoe oud is Susan?”
“Susan is so sewentien; sy skryf vanjaar matriek. Haar ma is dood met haar geboorte en haar pa is later weer getroud. Haar oupa en ouma het haar toe aangeneem en grootgemaak.”
“En is mevrou Louw bereid om ’n loseerder te neem?”
“Sy was eers bietjie huiwerig,” erken Mien. “Maar toe sy eers aan die gedagte gewoond raak, was sy heeltemal gretig. En jy is darem ook ’n baie spesiale loseerder,” vervolg Mien glimlaggend. “In elk geval, ek het gaan kyk en sy het twee heerlike ruim kamers, een met ’n stoepdeur sodat jy kan kom en gaan sonder om die huismense te steur. Daar is ook ’n mooi groot tuin – die dahlias kom juis van haar af.”
“Dit klink perfek. Baie dankie vir die moeite, Mien. Ek sal probeer om vanmiddag nog daar aan te ry – sal jy sommer nou vir my die adres gee?” Terwyl Mien die adres neerskryf, vra sy: “Hoeveel plaasbesoeke is daar?”
“Drie. Wat dit betref, is vandag ’n regte blou Maandag. Daar was ’n bakleiery op een van die plase en die een werker is glo taamlik ernstig beseer.”
“En ons hoor nou eers daarvan?” vra Karin effens verbaas.
“Die boer was die naweek weg en het eers vanoggend teruggekom.”
“Ek sien. Is die plase naby mekaar?”
“Twee is taamlik naby mekaar. Dis op een van hulle wat die bakleiery plaasgevind het. Die ander een is heeltemal in die teenoorgestelde rigting naby die nedersetting. Maar dokter Slabbert het al die besonderhede.”
“Wag daar nog pasiënte vir my? So nie kan ek maar dadelik ry.”
“Daar is niemand nie,” sê Mien en gaan uit.
Karin maak dadelik gereed om te gaan.
Sy kry Hugo in sy spreekkamer besig om vorms in te vul en te onderteken.
“Sit asseblief net so ’n oomblikkie,” sê hy toe sy op sy uitnodiging inkom. “Ek is nou klaar.”
Gehoorsaam gaan sit sy op die punt van die stoel en wag dat hy klaarmaak. Haar blik rus ’n oomblik op die sterk gesig van die man voor haar. Sy merk weer die ferm mond, die reguit swart wenkbroue en die donker hare wat so netjies gekam is. Ondanks sy koel, ongenaakbare houding lyk hy besonder aantreklik in sy wit oorjas. Of is sy houding deel van sy aantreklikheid? wonder sy nou.
Ná ’n rukkie stoot hy die dokumente opsy, skroef sy vulpen se doppie vas en kyk na haar.
“Ja, Dokter?”
Die bruusk stem waarsku haar dat sy tyd beperk is, en koel antwoord sy: “Ek het nie vanmiddag pasiënte of huisbesoek nie en het gedink ek kan maar dadelik met die plaasritte begin.”
Hugo antwoord nie dadelik nie en ongemaklik wonder sy wat die fronsie op sy gesig beteken. Dan sê hy: “Dokter Roux het die een besoek geneem – hy is reeds weg. Oom Joppie van Zyl se seun het vanoggend van die perd afgeval en hy is nog steeds bewusteloos. Ek het gedink ek sal self die ander twee besoeke doen – die plase is nie ver van mekaar af nie – maar ek het nou net gehoor ek moet dalk nog vanmiddag ’n galblaasoperasie doen. Die pasiënt kom met die drieuurtrein en ek kan nie nou weggaan nie.”
Karin se oë glinster.
“’n Galblaas! Ek sal dit graag wil sien.”
“Ongelukkig is daar die plaasbesoeke,” herinner hy haar droogweg.
“Natuurlik.” Haar stem is weer koel en saaklik. Net ’n klein rukkie in sy geselskap is gewoonlik genoeg om alle warmte en spontaneïteit by haar te laat verdwyn. “As jy my die nodige inligting sal gee, kan ek dadelik gaan.”
“Ek het gedink ek sal self gaan,” herhaal hy tot haar verbasing. “Daar was verlede nag ’n bakleiery op een plaas en dit klink nie na ’n lekker storie nie.”
Sy staar hom koel aan.
“Ek gaan soontoe as dokter, ek lê nie ’n sosiale besoek af nie.”
Hy glimlag effens en sê: “Ek vra om verskoning, dokter De Wet.”
Kortliks verduidelik hy die pad en sy maak ’n paar haastige aantekeninge. Dan vervolg hy: “Daar sal seker ’n paar wonde wees wat toegewerk moet word – sorg maar dat jy alles byderhand het. En as een van die pasiënte hospitaal toe moet kom en jy nie reëlings kan tref vir iemand om hom dorp toe te bring nie, is ek bevrees jy sal hom maar self moet inbring.”
“Natuurlik,” antwoord sy weer, asof dit die natuurlikste ding in die wêreld vir haar is om ’n manspasiënt saam met haar rond te ry.
Toe sy opstaan om te gaan, sê sy: “Daar is nog iets wat ek vanmiddag met dokter Roux wou bespreek het, maar aangesien hy nie hier is nie, kan jy my miskien raad gee.”
Stilswyend wag hy dat sy aangaan. Hy is heeltemal bewus van die feit dat sy gereeld met haar probleme na Isak Roux toe gaan. Dis slegs wanneer Isak nie beskikbaar is of haar nie kan help
