gerusstellend, dan draai sy na haar ma toe.
“Elsie het rumatiekkoors, Mevrou,” sê sy sag. En vir Hugo Slabbert, wat stilswyend toekyk, sê sy: “Ek wil graag ’n bloedmonster neem om die diagnose te bevestig. En ’n penisillieninspuiting gee vir haar ontsteekte keel.”
“Rumatiekkoors!” herhaal die vrou effens verslae. “Is jy seker, Dokter?”
“Ek is seker,” sê Karin simpatiek. “Maar die bloedmonster is om dubbel seker te maak.”
Hugo help haar om die nodige bloed te trek en die pasiënt ’n inspuiting te gee, en dis hy wat die dogtertjie paai toe die groot blou oë skielik vol trane skiet en sy bang aan die komberse vasklou.
“Ek kom weer vir jou kuier,” belowe Karin glimlaggend toe sy vir Elsie groet. Skamerig groet Elsie terug, duidelik verlig dat die besoek nou verby is. Buite herhaal Karin haar instruksies aan Elsie se ma en sy beklemtoon dat Elsie se toekomstige gesondheid grotendeels afhang van die sorg wat sy die volgende paar weke kry. Met rumatiekkoors is daar nog geen kortpad na herstel nie. Die pasiënt moet minstens ses weke in die bed bly en so stil moontlik gehou word.
Dit is duidelik ’n ontstellende vooruitsig vir die vrou. Karin kan raai dat sy wonder hoe sy tussen al haar ander werk deur nog haar dogter ook moet versorg en hoe sy haar ses weke lank stil en tevrede in die bed moet hou.
As sy tog maar net vir klein Elsie in haar arms kon optel en haar in een van die skoon wit hospitaalbeddens kan neerlê waar sy weet sy die nodige sorg en behandeling sal ontvang en waar sy altyd naby is om ’n wakende ogie oor haar vordering te hou, sal haar hart veel ligter voel.
Hoe sou ’n man soos Hugo Slabbert oor die saak voel? wonder sy toe sy weer langs hom in die motor sit. Kom hy ook nog in opstand teen die onregverdigheid en wreedheid van die lewe wat aan die een so min gee en aan die ander so baie?
Ná ’n rukkie sê sy: “Ek begin reeds die waarheid van jou woorde besef – dat ek sal uitvind dat die werk hier op Doringlaagte nie met my werk in die hospitaal vergelyk kan word nie.”
“Jy dink aan Elsie?” sê-vra hy.
“Ja. Ek dink hoeveel gunstiger die toestande vir haar herstel, haar algehele herstel, in die hospitaal waar ek gewerk het, sou wees.”
“Dis maar ’n klein persentasie van siekes wat hospitaalbehandeling kan kry. Met die beperkte getal beddens wat beskikbaar is en die tekort aan opgeleide verpleegsters kan slegs die dringendste gevalle hier opgeneem word.”
“Natuurlik, dieselfde toestande heers vandag oral. Maar dit verbeter nie die saak nie.”
“Glo jy nog dat ideale toestande in die wêreld verkry kan word?” vra hy effens spottend.
“Ek glo dat baie van hulle nog verbeter kan word.”
Hy haal sy skouers op.
“Idealisme is ’n mooi eienskap, maar kenmerkend van die jeug. Realisme is van baie meer praktiese waarde.”
“Is realisme dieselfde as verbittering en ontnugtering?” vra sy koel.
Hy antwoord haar nie dadelik nie. Ná ’n rukkie sê hy: “Miskien is daar ’n verwantskap, hoewel ek dit nie vroeër so ingesien het nie.” Sy stem is koel en gelyk en sy weet nie wat om te antwoord nie. Sy sal liewer stilbly, besluit sy, as om die gevaar te loop om as naïef en onvolwasse bestempel te word.
Elandsdrif se opstal lê nou aan die regterkant van die pad en sy dink weer aan die verhaal wat Hugo Slabbert haar ’n uur of wat gelede vertel het. Dis swaar om te glo dat daar in daardie mooi huis ook hartseer is.
Sy kyk verbaas na hom toe Hugo onverwags uitdraai en na die huis toe ry.
“Ek wil net gou hier aanry,” sê hy. “Ek sal net ’n paar oomblikke vertoef. Ek hoop nie jy gee om nie.”
“Ek is nie haastig nie,” sê sy. Eintlik verwelkom sy die kans om vandag met die boer en sy vrou kennis te maak. Een van die dae moet sy dalk op eie houtjie plaas toe kom, dan sal dit darem nie heeltemal as ’n vreemdeling wees nie.
’n Lang, skraal man kom uit die huis te voorskyn toe hulle voor die deur stilhou en stap nader om hulle te groet. Die skraal, streng gesig lyk of dit uit klip gebeitel is en wek dadelik Karin se belangstelling. Dis die gesig van ’n man wat selfdissipline ken en met ’n streng hand toepas – ’n man wat miskien ’n getroue vriend is, maar ook ’n onversetlike vyand. Hy het ’n grys ferweelbroek en groengrys sportbaadjie aan en met sy kortgeknipte grys baard en ruie wenkbroue waaronder ’n paar helderblou oë jou koel en deurdringend aankyk, is hy ’n indrukwekkende figuur.
Hugo stel haar aan Bêrend Jordaan voor en die man buig hoflik oor haar hand terwyl die deurdringende blou oë ’n vlugtige oomblik in hare kyk.
“Ek het al baie gehoor en gelees van vrouedokters,” sê hy. “Dis ’n voorreg om een in lewende lywe te ontmoet.”
“Hulle is vandag glad nie meer so ’n rare verskynsel nie,” glimlag sy. “Dit vereis net nog moed en durf om die ou, erkende vestings van die mansgeslag binne te dring.”
Hy glimlag ook, ’n vreemde glimlaggie wat sy lippe aanraak, maar nie sy oë bereik nie.
“Moed en durf – dis twee eienskappe wat ons almal bewonder. Maar kom nader, my vrou sal bly wees om julle te sien.”
“Ons kan nie versuim nie, oom Bêrend,” sê Hugo. “Ek wil net vir tannie Annie ’n gunsie vra.”
“Kom in, man. Julle dorpenaars het al heeltemal die gawe om ’n bietjie rustig te kuier, verleer.”
Hulle stap saam met hom na binne en met genoeë kyk Karin na die ruim vertrekke met die blink gepoleerde vloere, sagte tapyte, swaar, glimmende tambotiehoutmeubels en ou koperware. Dieselfde eenvoud en grasie wat die wit gewelhuis van buite kenmerk, word ook binnenshuis weerspieël. En tog lyk die vertrekke koud en leeg. Karin wonder of dit is omdat daar nie blomme in die huis is nie. Dit lyk soos vertoonkamers vol mooi meubels en tapyte, nie soos vertrekke waarin daar gelewe word nie.
Annie Jordaan is ’n klein, tengerige vroutjie met mooi, donker oë en spierwit hare. Haar gesig is bleek en byna deurskynend en sy lyk soos iemand wat pas ná ’n lang siekbed opgestaan het.
Sy groet hulle vriendelik.
“Dis ’n lekker verrassing,” sê sy vir Hugo. “Ek is bly Dokter het haar so gou na ons toe gebring.”
“Dokter De Wet het vanmiddag haar eerste plaasbesoek gedoen,” verduidelik Hugo. “En ons het tannie Annie se hulp kom vra.”
Verbaas luister Karin terwyl hy haar kortliks van Elsie vertel.
“Ek sal graag help,” sê Annie Jordaan dadelik. “Ek verstaan die mense kry bitter swaar. Hulle het maar onlangs hier ingetrek en ons het nog net een maal daar aangegaan, want ek het die afgelope maande nie so lekker gevoel nie. Oom Bêrend stuur af en toe ’n mandjie groente of vrugte oor, maar die mense is eergevoelig en jy wil hulle nie seermaak nie. As daar siekte in die huis is, is dit natuurlik heeltemal ’n ander saak.”
Toe hulle vertrek, was die son reeds onder en dit het vinnig skemer geword. Verbaas dink Karin daaraan dat sy Doringlaagte skaars vier-en-twintig uur vantevore vir die eerste keer binnegery
