het ek weer begin eet. Die Here het my in verband met my tweede vraag nooit direk in woorde geantwoord nie. Hy het my nooit gewys waar Johann was of wat sy omstandighede was nie, maar Hy het my wel ’n visioen gegee waar Johann gekniel staan met sy kop ver vorentoe uitgestrek. Dit is die posisie wat hulle jou laat inneem voordat hulle jou kop afkap. Ek kon egter nie in my menswees daarna kyk nie. Ek het net geskree. Op daardie selfde oomblik het die Here my vier mans gewys wat in wit geklee is. Die vier mans was op die rand van ’n steil afgrond met hul rûe na my toe gedraai. Hulle het gestaan en wag vir die son om op te kom.
Somtyds is dit vir ons baie moeilik om te aanvaar dat God se wil soewerein is. Dat Hy in wat was, wat is en wat sal wees vir ons elkeen ’n goeie plan het – al kan ons dit nie sien nie. En dat in hierdie tye van swaarkry, hetsy dit ’n geliefde is wat gevange geneem word of kanker kry, of ’n kind is wat die pad byster raak of ’n geliefde wat verslaaf raak aan drank en dwelms, dit net menslik is om na elke bietjie hoop en eie menslike verwagting te gryp. Die moeilikste is om te aanvaar wanneer God “nee” sê vir al ons gebede oor ’n betrokke saak. Dit is nie maklik om Hom te vertrou as die uitslag nie is wat ons sou wou gehad het nie. Omdat Hy God is en omdat Hy die toekoms ken, sê Hy “nee” omdat Hy beter weet en ons liefhet.
In 2010 is ek vir die tweede keer in Israel, saam met Julius Magan. Ons is besig met lofprysing by die tabernakel. Ons stap deur die hele tabernakel en doen buitekant lofprysing. Terwyl ek staan en sing onder die tabernakel se materiaalflappe, vat God my en plaas my voor ’n goue muur. Dis ’n muur wat lyk of dit deel is van ’n berg, want ’n mens kan die voue en groewe sien. Tog weet ek terselfdertyd dat dit sag onder my vingers sou beweeg as ek daaraan raak. Die muur is gemaak van suiwer goud en terwyl ek in verwondering voor hierdie muur staan, sê God kliphard vir my: “Marie, jy is vry en my genade beskerm jou.” Te midde van die versengende hitte in die woestyn loop trane van dankbaarheid en lewe oor my wange. Ek besef die Here het die sirkel met my voltooi. Hy het my gewaarsku dat ek gelouter gaan word; dat Hy my gaan louter soos goud en silwer gelouter word. Hy het die vuur gebruik om die “dros” uit my lewe te haal; om elke selfsugtige begeerte, elke faset van my lewe wat nie tot sy eer en plesier was nie, van my af weg te neem. Hy moes Johann neem om mý lewe en die lewens van vele ander te verander.
Here, U het al die gemors in my lewe met u houtspaan afgeskep.
Ek weet, Here, dat U my gereinig het.
U het my deur hierdie geweldig moeilike periode gebring waar die vuur soms so fel was dat ek wou sterf.
Here, U het my gebring na die plek waar my grootste behoefte is om te leef volgens die wil van God die Vader.
U sê dan ook dat ek vry is: vry van gister, vry van my verlede, vry van my vrese en Here, ook vry van my verwyte rondom Johann se ontvoering. Maar meer nog, Here, vry om môre aan te pak, om my toekoms vas te gryp in die vertroue dat U ook vir my ’n unieke toekoms het.
Ek kan beweeg terwyl U my bedek met u guns. Wat meer kan ek vra? Ek weet, Here, dat U my elke dag bystaan, dat U my nooit verlaat nie.
U het my na die plek gebring waar dit nie meer saak maak wat presies met Johann gebeur het nie. Ek vra nie meer waarom nie. Ek wil nie meer weet wie verantwoordelik was nie, want U het my vrede gegee: daardie vrede waarvan die Skrif ons vertel dat dit so groot en so kragtig is, dit gaan alle menslike verstand te bowe.
Ek het vrede en vreugde.
U belofte in Jesaja 62 het waar geword. Ek het die vreugde van die Heilige Gees in my en ek is versorg na liggaam en gees.
Alle eer aan God die Vader.
So stap ek aan, opgewonde oor wat môre inhou in die vaste wete dat dit in sy wil is.
Verhaal 5: Negentien jaar van vergifnis
5
Negentien jaar van vergifnis
Jeanette (Ginn) Fourie
Letlapa Mphahlele is in 1960 gebore as die gesin se eerste kind. Hy was van kleins af ’n ywerige Christen. Op sewentienjarige ouderdom het hy keelvol daarvan geraak dat God nie sy vurige gebede verhoor het om sy mense in die Limpopo-provinsie in Suid-Afrika te bevry van die onderdrukkende apartheidstelsel en die knaende armoede wat ’n swart mens knel wat in Manaleng gebore is nie. Hy het sy huis verlaat en in die geheim die grens na Botswana oorgesteek. Ná ’n langdurige stryd om te besluit by watter politieke organisasie hy hom moet aansluit, het hy in die pad geval noorde toe, om in Tanzanië en Guinee-Bissau as ’n vryheidsvegter en terroris opgelei te word.
Ons oudste kind, Lyndi, is in 1970 gebore. Letlapa was toe ’n seuntjie van tien wat sy gesin se bokke opgepas het naby Rozenkrants in Limpopo.
Lyndi is in die kraaminrigting in Mowbray gebore. Toe sy ses maande oud was, het ons na die voormalige Rhodesië verhuis en toe sy 20 maande oud was en haar boetie, Ant, vier maande, is ons na Michigan in die VSA. Omdat die Amerikaanse skole volgens ons indruk vrysinnig was met ’n gebrek aan dissipline, en ook omdat dwelms skynbaar vrylik beskikbaar was in die skole, het ons na Suid-Afrika teruggekeer vir ons kinders se skoolopvoeding.
Lyndi se skoolloopbaan het begin op die dorpie, Marquard in die Vrystaat. Sy was nege jaar oud en kon al lees, skryf en tel, al het sy toe nog nie enige formele skoolopleiding gehad nie. Teen die tyd dat sy elf geword het, het sy haar ouderdomsgroep ingehaal en regdeur haar skoolloopbaan het sy geen probleme ondervind nie.
Ons het teruggekeer na die Wes-Kaap en Lyndi het haar matriekeksamen geslaag aan die Hoërskool Helderberg naby Somerset-Wes. Ek het aan die Universiteit van Kaapstad klasgegee en Johann het die Helderbergkollege se plaas bestuur. Lyndi kon haar perd, Rocket, op die plaas aanhou en het talle gelukkige uurtjies daar deurgebring met perdry en Rocket se versorging. Sy het besluit om siviele ingenieurswese te gaan studeer aan die Universiteit van Kaapstad. Dit was veral die vooruitsig om veldwerk te doen wat haar aangetrek het, want sy was baie lief vir die buitelewe. In 1993, minder as ses maande voordat sy haar B.Sc.-graad sou verwerf, word sy doodgeskiet tydens die aanval op die Heidelberg Tavern in Observatory. Dis die voorstad net langs Mowbray, waar sy gebore is.
Letlapa, toe 33, het vinnig opgang gemaak en die Azanian People’s Liberation Army (Apla) se direkteur van operasies geword. Hy het die bevel gegee dat ’n aantal aanvalle, insluitend die een op die Heidelberg Taverne, uitgevoer moet word. Agterna het hy in ’n verklaring aan die pers gesê dit het hom plesier verskaf om “wittes soos vlieë te sien val” ná al die lyding wat sy mense onder hulle moes verduur tydens 350 jaar van wit regering.
Toe ons die tyding van Lyndi se dood ontvang, het ons wêreld in duie gestort. Die pyn was so erg dat dit gevoel het of my hart uit my liggaam geskeur word. Die hartseer en gevoel van verlies het my sonder asem gelaat. Ek het aanvanklik teen God uitgevaar oor die onbillikheid dat ons ons prinses van die heelal verloor het. Sy het op die punt gestaan om ’n betekenisvolle bydrae te maak tot hierdie land wat sy so liefgehad het.
By haar begrafnis het ek gebid:
Genadige Vader, Groot Gees
U het u enigste Seun gegee
om genesing te bring vir elke siel op aarde.
Dankie vir ons enigste dogter
Mag daar genesing kom deur haar dood
vir elkeen wat sy aangeraak het – veral vir dié wat haar vermoor het.
Maria, moeder van God, ons kinders het gesterf aan die hand van bose manne
Lyndi het geen kans, geen tyd gehad nie,
