is twaalf dae voordat hy huis toe kom vir Kersfees. Ons gesin is opgewonde. Ons koop vleis, want wanneer Pa by die huis is, sal hy wil braai!
Op hierdie Sondagoggend is ek soos baie ander Christene in die kerk. As jy my daardie oggend sou vra waarheen ek sou gaan as ek sterf, sou ek met redelike sekerheid gesê het dat ek hemel toe gaan. Ek is gereeld in die kerk. Ek’s aktief in my gemeente en doen min of meer al die regte goed op al die regte plekke. Min het ek geweet wat ’n ware verhouding met Jesus, die God van hemel en aarde, regtig behels.
Ons dominee preek uit 1 Korintiërs 13. Ek, daarenteen, word vasgegryp deur 1 Korintiërs 10:13: “Geen versoeking wat meer is as wat ’n mens kan weerstaan, het julle oorval nie. God is getrou. Hy sal nie toelaat dat julle bo julle kragte versoek word nie; as die versoeking kom, sal Hy ook die uitkoms gee, sodat julle dit kan weerstaan.” Die woorde lyk of hulle groot uit my Bybel uitkom, voor my oopmaak en weer net so in die Skrif verdwyn. Ek sit ’n uur lank geheel en al vasgevang oor wat met my gebeur het. Ek verstaan glad nie wat ek beleef het nie. Ek het geen idee gehad van wat besig was om te gebeur nie.
Tweeuur daardie selfde middag kry ek ’n oproep en hoor Johann-hulle is vroeër die oggend (terwyl ons in die kerk was) gevange geneem deur vreemde magte in Irak. Niemand weet eintlik waar hulle is nie. My eerste reaksie op hierdie skokkende nuus is ontkenning. Ek is so geskok dat dit voel of ek ’n baie slegte droom beleef. Ek voel as ek net lank genoeg gaan lê en my uithuil, sal die nagmerrie verbygaan.
Die Here begin in hierdie tyd egter ’n baie dieper proses met my. Ek hoor kliphard die Skrifwoorde in Sagaria 13:8–9: “Daar sal net ’n derde van hulle oorbly in die land, en dié derde sal Ek met vuur louter soos silwer gelouter word. Ek sal hulle suiwer soos goud gesuiwer word. Hulle sal My aanroep, en Ek sal hulle gebede verhoor. Ek sal sê: ‘Hulle is my volk.’ En hulle sal sê: ‘Die Here is ons God.’” Ek weet instinktief dat hierdie woorde in die Bybel staan en begin soek daarna, maar dit neem my ’n hele jaar om die woorde, presies soos wat ek dit gehoor het, in Sagaria 13 op te spoor. En hier begin die Here se proses met my.
Gedurende die eerste drie weke van Johann se verdwyning hoor ek aanmekaar dié Skrifgedeelte. Die Here kon regtig tot my deurdring, want ek was so verslae, so volkome platgeslaan dat ek vandag self nie eens weet hoe ek daardie eerste paar weke oorleef het nie. In hierdie eerste paar maande is ek dag en nag voor die Here. Ek stoei en onderhandel met die Here. Ek bly belowe dat ek ’n beter lewe sal lei as Hy Johann net sal terugbring. Beurtelings skree, huil en veg ek met God die Vader. Ek sou alles gee of doen om Johann net weer terug te hê. Hy was die liefde van my lewe.
In die aand, wanneer ek voor die venster sit aan Johann se kant van die bed, is daar op my lippe net een pleitbede: Here, bring hom terug. Here, spaar hom. Laat u engele hom oppas. Maak ’n sirkel van vuur rondom hom sodat niemand aan hom kan raak nie.
In hierdie tye dat ek so voor ’n oop venster met die Here worstel, kry ek die reuk van afgebrande gras. ’n Vuil, olierige reuk bly in die lug hang. Verskrik vlieg ek dan op en kyk deur my oop venster om te probeer sien watter van my bure brand iets elfuur in die nag. Maar daar is niks nie. En sodra ek dan weer gaan sit en verder bid, bring die Here die soetste reuk, die reuk van fyn gemaalde blomme gemeng met olie na my toe.
Ek verstaan nie. Ek weet net ek beleef al hierdie ongelooflike oomblikke. Ek verstaan egter nie dat dit deel van ’n proses is nie. Ek weet die Here laat maal aanmekaar die woorde dat ons gelouter sal word soos deur vuur heen, soos wat goud en silwer gelouter word, deur my kop.
In Maart 2007 staan ek weer voor die venster. Ek hou die diefwering krampagtig vas. Soos gewoonlik is ek besig om te pleit dat God hierdie nagmerrie tot ’n einde sal bring – dat Hy Johann se lewe sal spaar en hom na ons sal terugbring. Uit skone benoudheid begin ek bid: “Ek slaan my oë op na die berge, waar sal my hulp vandaan kom? My hulp ...” en net daar, by daardie spesifieke gedeelte van my pleitgebed, spreek die Here my vir die eerste keer in my hele lewe direk aan. Die Here sê: “Marie, my genade is vir jou genoeg.” Op daardie oomblik, nodeloos om te sê, het ek só geskrik dat ek my hele tirade laat vaar, in my bed spring en die duvet tot styf onder my neus trek. Ek het net geweet: Geen woord verder nie. Nou moet ek stilbly en net rustig wees. Daar is geweldige krag in God se stem.
In April 2007, vier maande nadat Johann-hulle as vermis aangegee is, besluit ek om te vas. Ek doen dit uit pure desperaatheid. Ek het gaan kyk na voorbeelde in die Skrif waar die Here vir sy volk antwoorde gegee het toe hulle hul voor Hom verootmoedig en gevas het. In 1 Konings 21:29 staan: “Het jy gesien Agab het hom voor My verootmoedig? Omdat hy hom voor My verootmoedig het, sal Ek die ramp nie tydens sý lewe laat plaasvind nie. Tydens die bewind van sy seun sal Ek die ramp oor sy familie bring.” In die tyd van Esra het God ook die volk se gebede verhoor nadat hulle hul verootmoedig het en gevas het: “Ek het daar by die Ahawarivier ’n vasdag uitgeroep om ons voor ons God te verootmoedig en Hom te bid om ’n voorspoedige reis vir onsself, ons afhanklikes en al wat ons besit het ... Ons het dus gevas en die hulp van ons God gevra vir die onderneming, en Hy het ons gebede verhoor” (Esra 8:21, 23).
Dit is vir my ’n splinternuwe ervaring. Ek is egter gehoorsaam. Ek drink net water. Ek eet geen kos nie en bid voortdurend tot God die Vader.
Op die aand van die derde dag van my vas wys die Here my die ongelooflikste ding. Hy wys my die kant van sy mond. Letterlik soos ’n profiel waar jy net die lippe sien. Uit hierdie lippe kom die verskriklikste vuur, ’n vuur met ’n krag so sterk soos die wind in die Kaap. In die middel van hierdie bol vuur wat soos ’n wind uit God se mond uitgaan, is ’n bal. Hierdie bal lyk min of meer soos ’n bol wol, losserig opgedraai sonder ’n spesifieke, netjiese patroon. In die middel van hierdie bal sien ek vier mans regop staan. Die bal spin boontoe, ondertoe, regs en links soos die vuur se krag hom draai, maar die vuur gaan nooit die bal binne nie en die vier mans bly staan. Die vuur bly te alle tye aan die bal se buitekant. Ek besef dit is Johann, Kallie, Hardus en André. Dit is hulle wat in hierdie bal staan. Skielik besef ek dat die woorde van Sagaria 13:8–9, die reuk van die vuur en die olie, verband hou met die visioen van die vier manne in die bal. Die soet reuk wat ek tot in daardie stadium geruik het, weet ek skielik, is die reuk van die Heilige Gees.
Ek besef vir die eerste keer dat die Here besig is met ’n proses: ’n proses van suiwering. Wanneer goud gesmelt word, kom daar ’n stof na die oppervlak waarna mynwerkers verwys as “dros”. Hierdie stof moet van die goudstof afgeskep word om die goud volkome suiwer te kry. Ek besef dat God besig is om my, Marie, te suiwer en om soveel goed wat in die verlede vir my belangrik was, van my af weg te neem. Hy wil hê dat daar by my net een begeerte moet oorbly en dit is om by sy voete te sit en deur Hom vertroos te word.
Ons as ’n gesin gaan deur hel. Maande lank word ons deur verskeie mense belieg en bedrieg. Daar is soveel beloftes, soveel vals inligting wat aan ons deurgegee word, maar steeds is geen einde in sig nie. Die verdwyningsnagmerrie duur voort. Ons weet glad nie of die mans nog lewe nie. Ons het in geen stadium kontak met hulle of met die mense wat hulle gevange hou nie. Hierdie hele gebeurtenis van Johann se verdwyning is soos ’n swart kleed om my. Dit hang om my soos die dood self.
Op 21 Oktober 2007 kuier ek en my dogter, Carien, by vriende in Johannesburg. Ons gaan saam met hulle kerk toe en die dominee vra die gemeente om na ons as ’n gesin toe te draai, hul hande na ons toe uit te steek en vir ons te bid omdat ons deur hierdie moeilike tyd gaan. Terwyl die mense so omdraai en hul hande na ons uitsteek en bid, sê die Heilige Gees kliphard vir my: “Jesaja 62.” In gehoorsaamheid slaan ek dadelik my Bybel oop en lees: “Die Here het ’n eed afgelê, en deur sy groot mag sal Hy dit gestand doen: Ek sal jou koring nie weer aan jou vyande gee om te eet nie, uitlanders sal nie weer die wyn drink waarvoor jy hard gewerk het nie. Dié wat die koring oes, sal dit eet en hulle sal My loof; dié wat die druiwe oes, sal die wyn drink in die voorhof van my heiligdom” (vers 8–9).
Terwyl
