Heilige Gees sê die wyn is vreugde en koring is versorging. Nooit weer sal vreemde soldate kom en my versorging en my vreugde van my af wegneem nie: “Maar hulle wat dit insamel, sal dit eet en die HERE prys; en hulle wat dit oes, sal dit drink in my heilige voorhowe” (vers 9, 1933-vertaling).
En weet julle, daar breek iets in my los en vir die eerste keer kan ek die Here opreg bedank vir dit wat besig is om met ons te gebeur. Vir die eerste keer in al daardie maande, kan ek vir die Here dankie sê dat Hy my lewe verander het. Al is dit hoe moeilik, al is ons hartseer hoe groot en al mis ons Johann verskriklik baie. Ek kan dankie sê dat Hy my kinders se lewens verander het; dat Hy besig is om ons elkeen se lewe op ’n baie besondere manier te verander en ons verhouding met Hom te verdiep. Dit beteken nie dat daar nie pyn, hartseer en verwarring in my gemoed is nie! Daar is egter ’n diepe besef dat dit nie oor ons gaan nie, maar oor ons ongelooflike ontmoeting met die God van die hemel en die aarde – op ’n baie spesiale manier.
Die Here het my in verskillende stadiums en op verskillende maniere deur verskillende prosesse geneem. In 2008 was ek so desperaat dat ek saam met ’n Moslem-man op pad was Irak toe om te gaan kyk of ek Johann nie kon opspoor nie. Die naweek voordat ons sou vertrek, woon ek die Hadasa-vrouekamp by. By die kamp moet ons die Saterdagoggend ’n kaartjie uit ’n toegemaakte boks trek. Die kaartjie wat ek trek, het ’n kompas op en hierdie kompas wys noord. Op die noordelike rigtingwyser is ’n kruis. Ek sien dit as die bevestiging dat ek Irak toe moet gaan, dat ek veilig sal wees en dat daar niks slegs met my sal gebeur nie. Tydens een van die sessies staan ’n vroutjie wat nie geweet het van my oortuiging dat ek moet Irak toe gaan nie, op en sê die Here wys vir haar ’n geel muur en sy moet my waarsku dat ek nooit verby die geel muur moet gaan nie.
Toe ek in Johannesburg by Liresia se huis (waar ek sou oornag voor my vlug die volgende oggend) aankom, is die huis, tot my stomme verbasing, omring deur ’n geel muur. Ek sê in my hart: Here, U kan nie ernstig wees nie. U stuur my al die pad Johannesburg toe net om vir my te wys ek mag nie hierdie eiendom verlaat nie. Here, hoe is dit moontlik? U weet hoe baie ek opgeoffer het. U weet dat ek alles op die spel geplaas het. En nou sê U vir my ek moet binne hierdie geel mure bly?
Die volgende oggend kry ek ’n boodskap dat ’n onbekende persoon die Moslem-man omgery het wat my in Johannesburg sou ontmoet om saam met my Irak toe te vlieg. Sy beserings is van so ’n aard dat ons nie sal kan vertrek nie. Nou is ek opstandig. Nou is ek kwaad. Ek sit in Johannesburg en dit voel of die Here ’n gek van my maak. Ek sê vir die Here: “Here, kyk net na alles. By Hadasa het die kompas noord gewys. Here, kyk na my. Elke item wat ’n Moslem-vrou kan droom om te besit, is in my tas. Ek staan gereed om aan boord te stap, en nou dit?”
Ek lees Psalm 125. Die Heilige Gees praat met my in woorde wat ek nog nooit gehoor het nie en nie verstaan nie. Ek is verstom. Deur my trane sien ek die volgende geskryf staan in Psalm 125: “Dié wat op die Here vertrou, is soos Sionsberg wat nie wankel nie en altyd vas bly staan. Soos die berge Jerusalem aan alle kante beskerm, so beskerm die Here sy volk, nou en vir altyd” (vers 1–2).
Daardie oggend was ek in opstand, maar toe ek later terugkyk kon ek nie anders nie as besef dat ’n mens soms so graag ’n spesifieke uitkoms wil hê dat jy nie mooi hoor wat Gód vir jou wil hê nie. Jy luister na jou emosies en begeertes. In retrospeksie, weet ek die Here het eintlik vir my gesê: “Ek is reeds in Irak. Ek het nie jou hulp nodig nie. Ek is in beheer van die situasie.” Die kruis op die kompas was die teken dat God in die noorde, in Irak teenwoordig is, net soos in die suide, en dat Hy nie vir my, Marie, nodig het om die probleem uit te sorteer nie.
Ek begin soek na die betekenis van die woorde wat die Heilige Gees my gegee het, maar ek kry niemand wat dit vir my kan vertaal nie. ’n Jaar later sit ’n vriendin langs my in die kerk en vertel my opgewonde dat sy pas ’n rekenaarprogram gekoop het wat woorde van Hebreeus na Engels kan vertaal. Ek dog my hart gaan staan. Ek vra haar om te vertaal wat ek gehoor het en dit vir my neer te skryf. Die betekenis het my verbyster gelaat oor God se goedheid: “Die Vader sal alles voorsien wat jy nodig het om weer heel en volkome te wees.” Hy het al op daardie oggend in Augustus 2008 geweet wat sy unieke plan vir my lewe is, al het ek nie my omstandighede verstaan nie en al kon ek nie sy plan sien nie.
Aan die begin van 2009 skryf ek my seun vir sy eerste jaar by die Universiteit van Potchefstroom in. Teen hierdie tyd is die mans al drie jaar lank weg en die twyfel, seer en onsekerheid is besig om ons families op talle vlakke af te breek. Johann se ouers en ons kinders kyk na my vir antwoorde, maar ek het nie eens vir myself antwoorde nie. Ek besluit om in hierdie tyd dat ek Gideon by die universiteit inskryf, weer te vas. Ek sê vir die Here ek soek antwoorde op twee vrae: Wat is die plan met my lewe, en waar is Johann?
Ek hou sestien dae lank op met eet. Ek het soveel energie. Die Heilige Gees en die Here dra my op maniere wat ek nie eens kan begin verduidelik nie. Ek sit tussen kliënte in ’n restaurant, maar daar is geen hongerte in my nie. Ek kan met vreugde my water drink. Ek het geen behoefte aan die kos voor my nie, want die Here dra my in hierdie vas. So gaan die vasdae verby en op dag veertien is ek steeds saam met my seun en my dogter in Potchefstroom. Ons sit in die Keg-restaurant en oorkant my sit ’n man wat ’n bord skyfies eet. Skielik is daar ’n oneindige lus in my om handeviervoet op die tafel te spring en soos ’n dier na sy tafel toe te kruip en die skyfies in my mond te druk. Ek vertel vir Carien van hierdie vreemde, skielike lus en sy kyk na my en sê: “Ma, ek dink nie dis van die Here nie.” Ek vra: “Sussa, hoe weet jy?” Sy antwoord deur vir my te sê: “Ma, jy eet nie eens skyfies wanneer jy kán nie.” Ek bly ’n rukkie stil en sê vir haar in my gees gaan ek aanvaar dat hierdie ’n aanval van die Bose is. Ek eet nie.
Later dieselfde middag is ek na die gastehuis toe. Ek gaan lê op my bed om ’n bietjie te rus. Skielik sê die Here vir my: “Marie, gee My jou woede.” Ek is ontsettend verras, aangesien ek rustig voel en glad nie kwaad is nie. Ek sê vir die Here: Here, maar ek is nie kwaad nie. Die Here sê vir my: “Marie, soek die bron van jou woede.” En die Here neem my terug in my lewe. So ver terug dat ek later weer die klein dogtertjie is wat baie siek is met asma en wat meer tyd met ’n suurstoftenk by die hospitaal deurbring as tuis. Die Here sê weer vir my: “Gee My jou woede.” En op daardie oomblik oorhandig ek my woede aan God die Vader. Ek gee ’n groot, swaar klip aan Jesus oor.
Toe sê die Here: “Marie, gee My jou wraak.” Ek doen weer dieselfde ding en sê: Here, kyk na my. Ek is heeltemal rustig. Die Here laat my onthou van almal wat ons in hierdie sage belieg, bedrieg en seergemaak het. Die Here bring elke persoon se gesig afsonderlik voor my en dan moet ek hulle soen, vergewe en vir Hom teruggee. Toe die Here my deur al hierdie mense geneem het, was dit weer soos ’n groot, swaar klip wat ek vir Jesus gegee het.
Die laaste ding wat die Vader van my gevra het: “Marie, gee My jou beheer. Ek is ten volle daartoe in staat om die situasie te hanteer. Jy hoef my nie te help nie.” Dit was vir my baie swaar om beheer aan die Here oor te gee. Ek is ’n “doen-mens”. Ek het altyd ’n paar planne. Vreeslik besig en pro-aktief. En weer gee ek die Here ’n reuseklip. Toe bring die Here my uit die visioen. Ek besef vyf uur het verloop vandat ek gaan lê het totdat ek weer volkome wakker was. Ek besef toe dit was Satan wat my in die restaurant aangeval het. As ek opgestaan en die skyfies geëet het, sou ek dalk nooit hierdie middag saam met God beleef het nie. Satan het geweet wat kom, wat die Here met my gaan doen – dat Hy my sou bevry.
Twee dae later, op dag sestien van my vas, is ek steeds in Potchefstroom, maar in ’n ander gastehuis. Dis ongeveer agtuur die aand en ek het pas klaar gebad. Ek sit en kyk na iets op TV en die volgende oomblik voel dit of iemand sy hand in my liggaam druk en my hart oopruk. Ek skrik verskriklik groot. Daarmee saam hoor ek die Here kliphard sê: “Jy sal my Woord regoor die wêreld verkondig.” Ek sit daar en ek het nie woorde nie. Ek verstaan vir die eerste keer hoekom Daniël elke keer op die grond neergeval het wanneer die engel met hom gepraat het. Daar is ’n verskriklike krag in God se stem wanneer Hy met jou praat. Jou hele wese weet die beste posisie is een so na moontlik aan die grond, want hierdie is Jahwe, hierdie is die God van hemel en aarde.
