’n manier vind om weer vrede terug te vind. Ek moes dit doen ter wille van myself, die kinders en my loopbaan en vinnig ook!
Snags as ek wakker geword het van uitmergelende gewrigspyne, het ek gebid dat God my vrede moes herstel. Ek het begin besef die enigste weg na herstel was dat ek my man moes vergewe en dat ek my kinders daarmee moes help. In die Bybelboek Matteus het God my van 16 Desember 2006 stap vir stap geleer. Jesus is die volmaakte voorbeeld van iemand wat op aarde volgens die wil van sy Vader gelewe en gesterf het sodat ons verlos kan word van sonde en alles wat ons op aarde bind. Deur Matteus 5 het ek besef daar is geen ander keuse nie as om my man en my pa te vergewe. Om vas te klou aan die verlede het my verhinder om te wees wie ek in Christus moes wees. Met ’n wrok en bitterheid in my hart sou ek ook sukkel om te verstaan wat my roeping op aarde is. In Matteus 5:22 staan elkeen wat vir sy broer kwaad is, is strafbaar voor die regbank. God het my gelei en ek het Matteus as ’t ware verslind. Dit was vir my die enigste duidelike riglyn. Die wonderlike dag toe ek die prokureur kon afdank, kon ek met my proses van vergifnis begin.
Ons gesinnetjie het baie gepraat en gebid oor hoekom ons moes vergewe; dat ons ook ter wille van onsself deur die proses moes gaan. Sonder vergifnis sou ons in die slote bly lê en nooit daar uitkom en sodoende skyn vir God se koninkryk nie. Ons het besef ons gaan swaar sakke vol ou gemors en bagasie saam met ons deur die lewe trek. Ons sou bly wonder hoekom ons lewens so saai en sonder visie is. Stadigaan het ek weer hoop begin kry en gesien ek en my kinders kon weer lag en soms sommer net onsself wees – al was dit net vir kort oomblikke. Ja, die vergifnisproses duur langer as een dag. Dit is ’n wilsbesluit en ’n daaglikse lewenstaak.
Op ’n dag het God die pynlike proses waardeur ons moes gaan baie duidelik gemaak. Ek het toe vir die eerste keer besef elke mens op aarde kry ’n kruisie om te dra. Wat anders sou dan die doel van ons aardse bestaan wees? Net lekkerte en vet pret? Ek kan nou eerlik antwoord: Nee, asseblief nie, want ek onthou die tye toe dit met my baie goed gegaan het. Ek was selfversekerd en arrogant, sonder om werklik te besef waaroor ons aardse bestaan regtig gaan. Ek weet nou ons lewe hier is ’n voorbereidingstyd vir die ewige heerlikheid wat op ons wag. Die kruis wat ek hier op aarde dra en dit wat ek daaruit geleer het, sal my help om ’n lig en inspirasie vir ander mense te wees wat dalk ’n swaarder kruis dra sodat hulle sal moed hou in hul hoop en geloof.
Soms het vreemde vroue my voorgekeer om my te vertel van hul omstandighede. Ek het begin besef dat ek ná alles steeds soveel genade van God ontvang het. Vergifnis was nie eens meer onderhandelbaar nie. Ek moes dit eenvoudig net ter wille van God se koninkryk en my doel hier op aarde doen. Ek en die kinders sou nie God se seën en salwing op ons lewens ervaar het daarsonder nie. As ons nie doelbewus gekies het om te vergewe nie, sou die lewe absoluut geen sin gehad het nie en kon ek maar netsowel doodgegaan het toe ek destyds so graag wou.
Ek het egter steeds met een groot probleem geworstel: My man het nog nooit die waarheid erken of ooit gesê hy is jammer nie. Soms het ek te midde van al die getuienis gewonder of ek die regte ding gedoen het om hom te vra om te gaan? Gedurende ons trek terug stad toe in September 2010 het my dogter ons boeke in die boekrak teruggepak toe sy vir my ’n boekie bring en sê: “Mamma, kyk ’n bietjie hierna.” Ek het die boekie herken. Ek en my eksman het in 2000 ’n huwelikseminaar bygewoon. Elkeen van ons het ’n boekie gehad wat ons moes invul, maar in daardie stadium was ek so ongelukkig met ons huwelik dat ek nie die kursus voltooi het nie. Ek het een aand net uitgestorm huis toe. Hy het egter die kursus voltooi en sy boekie ingevul. Op ’n wonderbaarlike manier het hy hierdie boekie nie destyds ingepak saam met sy baie ander boeke nie. Ek glo dit was God se wil dat hierdie stukkie getuienis op die regte oomblik te voorskyn gekom het om my en my kinders te help om klarigheid en vrede in ons lewens te kry.
In die boekie het hy duidelik geworstel met sy swak verhouding met sy oudste kind, asook met sy gevoelens vir en seksdade met mans. Ek het dele in pienk omkring en vir hom uit die diepte van my hart ’n brief geskryf. ’n Brief waarin ek my opgekropte gevoelens verwoord en hom vertel het dat ek hom vergewe en vir hom bid. Ek het my trou- en verloofring (wat die belofte van ons huwelik was wat nou verbreek is) in ’n pakkie gesit en dit vir hom gestuur.
God het sy engele in die vorm van bekende én vreemde mense gestuur om ons gesin te help om weer regop te kom. Geestelik, finansieel en emosioneel het ons stukkie vir stukkie weer normaal begin funksioneer. Ons kon begin lewe sonder die angs en spanning wat die ontwrigting meegebring het. In die plek daarvan het ons weer hoop, vrede en vreugde begin ondervind. Ons is nou dankbaar oor die pad wat God ons laat loop het, want dit het ons laat groei en ons in voeling gebring met onsself en ons doel op aarde. Ek het God gevra om my te skuur en te skaaf soos dit Hom behaag, want ek weet vir seker God sal altyd by ons wees en voorsien in wat ons nodig het volgens sy wil. Lees gerus Matteus 6:32–33.
Vandag, ses jaar later, is ek nie slegs ’n ouer persoon nie, ek is ook ’n ander persoon. Ek is doelgerig oor die dinge wat sin maak in die lewe. Ek leef slegs een keer en wil dit die moeite werd maak vir God. Want anders ... wat was die doel dat Hy my gemaak het? Sou ek daarmee kon saamleef dat God eendag sou spyt wees oor my? Sou ek wou hê Hy moes liewers iemand anders in my plek geskape en aangestel het as sy dienaar?
Ek waardeer die klein dingetjies in die lewe baie meer. Ek verstaan nou dat die een wat gee in ’n baie beter posisie is as die een wat moet ontvang. Ek kan nou praat oor my pa en my man sonder om daardie verskriklike seer en woede te beleef. Nogtans moet ek daagliks werk aan hierdie proses van vergifnis, want die negatiewe gebeure in ons lewe bly ongelukkig altyd deel daarvan. Deur die baie genade wat ons ontvang, help God ons om met sy liefde en verdraagsaamheid hierdie mens in ’n pakkie toe te draai en voor sy voete neer te sit. Dieselfde geld natuurlik ook vir die baie ander mense wat daagliks ons pad kruis en dit soms so ingewikkeld maak.
Fisiek is ek besig om gesond te word en kan ek getuig dat God my en my kinders op alle vlakke van ons lewe deur voortdurende herstelprosesse lei. Ek weet nou my lewe het ’n wonderlike doel en dat Hy my mag vorm en skuur nes dit Hom behaag. Ek sal stil word, wag en luister omdat my hemelse Vader vir my en my kinders omgee en ons só liefhet dat Hy vir ons gesterf het en ons elke dag deur sy Heilige Gees leer hoe om te wandel volgens sy wil.
Verhaal 3: Verkrag, maar nie verbitterd nie
3
Verkrag, maar nie verbitterd nie
Hettie Brittz
Uittreksels uit Hettie Brittz se boek Vreesloos vry, saamgestel deur Helana Olivier
My man staan met sy hande agter sy rug vasgebind. Hy staan by die voetenent van ons bed, met drie donker rowers agter hom. Die vierde een staan links van my, met ’n rewolwer langs my kop. Hy beveel my om op my maag om te rol. Hulle bind my hande ook met veters agter my rug vas. Ek verwag die ergste toe ek die een rower oor my rug hoor buk en sy asem teen my arms voel stoot. Hy lig my hande op en skraap my trouring met sy tande van my vinger af. Toe hy die ander ring nie afgebyt kry nie, bied ek aan om dit vir hom af te haal.
Ek is van plan om alles te gee wat hulle vra. Hulle moet net my man en kinders uitlos. As ons net almal kan bly lewe, gee ek nie om wat gebeur nie. Meer as ’n uur lank is dit op en af met die trappe, heen en weer in die kamer en kantore, op soek na wapens, juwele, rekenaars en skootrekenaars. Uiteindelik staan ek op my knieë gedruk voor die kluis met ’n rewolwer teen my kop terwyl Louis hardop bid. Die deurtjie swaai gewillig oop. Hulle bind eers weer my hande vas en laat ons daar en dan op die mat lê terwyl hulle die kontant soos speelkaarte tussen die vier van hulle uitdeel. Hulle is baie tevrede met die geld.
Toe weer op met die trappe. Ek en Louis lê op die vloer, langs die bed in ons slaapkamer. Louis se voete wys oos en myne wes. Ons koppe is bymekaar. “Honey, as dit die einde is, sien ek jou aan die ander kant.”
Louis gaan saam met drie rowers na sy ateljee, waar hulle “iets” hoor biep. Die weerligbeskermers is al so lank uitgeprop nadat hulle die rekenaars gesteel
