kon ernstige gevolge gehad het. Daardie soldervenster is hoog. Ek is verbaas dat Bennie nie ernstig beseer is nie. Hy moes baie hard geval het.”
“Ou Bennie is so taai soos ’n ratel, Pa.”
Saartjie sê vir Apie hy en Bennie moet môremiddag ná ete by die somerhuisie in die tuin aanmeld. Sy gaan almal wat deelneem, toespreek en alles aan hulle verduidelik.
“Orraait,” sê Apie en dan wil hy weet wie die geld gaan hou.
“Wat se geld?” vra Saartjie.
“Die geld wat die mense die aand gaan betaal om ons ouens in die konsert te sien.”
“Ek het nog nie oor daardie aspek van die saak gedink nie,” snou Saartjie hom uit die hoogte toe.
Die volgende oggend by die skool nader Saartjie die ander kinders van Lynnekom wie se name op die lys is.
Tydens pouse stap sy na Matilda toe om haar te vra. Matilda is nogal aangenaam verras en sê sy sal daarvan hou om aan die konsert deel te neem.
Nadat Saartjie met Matilda gepraat het, stap sy na Lodewyk le Fras de Waal toe waar hy en ’n paar maats op die speelterrein staan.
“Galpil!” roep sy hom toe sy ’n entjie van hulle af is.
“Ja?” Die seun kom vinnig nader.
Saartjie merk op hoe slordig hy is. Sy kouse hang oor sy skoene en sy hare is ongekam.
Hy vryf sy hande en glimlag vriendelik.
“Ja, ou perd, wat kan ek vir jou doen?”
“Jy noem my nie ‘ou perd’ nie, hoor jy my?” sê Saartjie kil.
“Ag, dis mos maar net ’n manier van praat,” brom Galpil met sy growwe stem.
Saartjie vertel hom van die konsert en dat sy wil hê hy en sy twee maats, Gert en Piet, moet ook deelneem.
“Dis reg, Saartjie, dis als reg,” sê hy. “Hulle sal dit vir my doen en ek sal dit vir jou doen.”
“Wat presies bedoel jy, Galpil?” Saartjie se wenkbroue is vraagtekens.
“Ag, Saartjie,” grinnik hy en skop met sy skoen na ’n graspol. “Ag, jy weet mos . . . Ek . . . Ag, ek sal enigiets vir jou doen . . .”
Saartjie kyk hom verbaas aan. Hy lyk nou mos net soos haar broer Kris wanneer hy met Isabel Theron gesels . . . soos ’n verliefde hoender!
“Wees vanmiddag net ná ete by die somerhuisie in ons tuin,” sê sy kil.
“Vir seker, ek en my tjommies sal daar wees . . . Sien jou, Saartjie . . .”
“Tot siens, Galpil.”
Hy skop weer ’n slag na ’n graspol en dan draai hy om en skree vir sy maats wat wegstap: “Wag vir my, julle pêre!”
Die “pêre” wag vir hom en Galpil stap saam met hulle weg.
Saartjie staar hulle ingedagte agterna. Galpil kyk ’n keer om en waai vir haar. Sy waai nie terug nie. Sy wonder of dit ’n wyse ding was om Galpil en sy twee vriende te vra om aan die konsert deel te neem.
Dié middag kom al die lede van die Sonskynklub in die Baumanns se somerhuisie bymekaar.
Saartjie sit by ’n tafeltjie waarop daar skryfpapier lê. Sy gaan baie dinge moet neerskryf. Lina en Anna sit weerskante van haar.
Reg agter sit Apie en Bennie op twee stoele. Bennie het ’n verband om sy kop, maar dit verhoed nie dat hy Apie laggend met die vuis in die ribbes pomp nie. Apie pomp hom harder terug . . . “met rente,” soos die outjie sê. Dit is duidelik dat die speelse slanery enige oomblik in iets ernstiger gaan ontaard, want albei slaan al harder en harder.
Matilda Nielsen sit eenkant en alleen. Sy staar voor haar uit en af en toe haal sy haar bril af, blaas asem daarop en maak dit dan met haar sakdoek skoon.
Galpil, Gert en Piet sit op die tuinrusbank. Gert en Piet het norse uitdrukkings op hul gesigte asof hulle niks hou van die gedagte om hier te wees nie. Galpil se hare is netjies gekam en hy glimlag eenstryk deur. Saartjie maak of sy hom nie eers raaksien nie.
Die enigste een wat praat, is Muggie wat op ’n matjie op die vloer sit. Sy babbel aanhoudend oor die wonderlike konsert en watter wonderlike goeters hulle almal gaan doen en hoe wonderlik al die mense gaan sê dit was en hoe sy dink hulle moet sommer nou dadelik al begin oefen . . .
Dan staan Saartjie op. Sy maak eers keel skoon. Anna maak vir Muggie stil.
“Ek is bly julle het gekom,” sê Saartjie. “Dit is ’n goeie begin. Ons moet vuur en vlam wees . . .”
“Aan die brand, ja!” kom Galpil se stem hard.
“Dis reg, ja, maar los asseblief nou die aanmerkings. Ek sal alles eers verduidelik en dan kan ons dinge bespreek.”
Saartjie vertel hulle dat sy en Anna en Lina besluit het om hul toneelgroep die Sonskynklub te noem. Sy verduidelik vir watter goeie doel hulle die geld insamel en dat die plan is om die konsert vanaand oor presies ’n week hier in haar ouers se huis te hou.
“My ma het gesê sy sal sorg dat hier baie grootmense is en ek en sy sal nog besluit hoeveel toegang hulle moet betaal. Al wat ons nou moet doen, is om uit te vind wat elkeen van ons in die konsert kan doen.”
Saartjie sit nou weer by die tafel. Sy het die potlood in haar hand.
“Ek het my naam neergeskryf vir een of twee klavierstukke en ’n sangsolo. Anna gaan dans terwyl ek speel en Lina gaan voordra. Nou wil ons weet wat júlle kan doen. Ek wil hê ons moet almal een of meer keer alleen optree en dan sluit ons die konsert af met ’n toneelstuk waarin ons almal speel. Ek moet die stuk net nog skryf.”
“Gaan jy nie ook ’n paar pêre na-aap nie, Saartjie?” bulder Galpil van die hoek af waar hy en sy maats op die rusbank sit.
“Nee, ek dink nie dit sal so ’n goeie idee wees nie. Die mense wat ek na-aap, gaan almal in die gehoor wees en hulle sal nie daarvan hou nie.”
“Ek gaan sing en dans en ’n resitasie opsê,” sê Muggie en spring ook sommer op om vir hulle te wys hoe talentvol sy is.
Sy dans “Jan Pierewiet” terwyl sy die liedjie se woorde sing en pragtige, elegante bewegings maak.
Toe almal hande klap, hou sy ’n vuil handjie in die lug en sê: “Wag, ek is nog nie klaar nie. Nou vir my resitasie.”
Sy kom tot op haar tone, hou haar arms bo haar kop en laat haar vingers soos kloue lyk. Sy blaas haar wange op en sê dan met haar piepstemmetjie: “I am de witch of Witchland.”
Muggie dra die gedig skitterend voor, al is sommige Engelse woorde se uitspraak maar krom.
Sy word entoesiasties toegejuig en maak ’n paar buiginkies na alle kante toe voordat sy gaan sit.
Muggie
