wil hom nie verkoop nie. Ek gee Boesman liewer verniet weg. Maar ek wil hom self hou …”
Trompie is raadop. Die dag wat ou Safanja weggaan, kom al nader. Hy moet ’n plan maak. Trompie het nog nooit in sy lewe so lank en ernstig nagedink as oor hoe hy Boesman syne kan maak nie.
Een oggend staan hy op en voel baie beter. Hy het ’n plan. Hy het gedroom wat om te doen! Trompie lag lekker terwyl hy aantrek. Jafta en Safanja is baie bygelowig en hy wat Trompie is, gaan dit so ’n bietjie uitbuit.
By die skool vertel hy vir sy maats van sy wonderlike plan. Hulle dink ook dit sal werk. Trompie gaan vir Safanja vertel van ’n eienaardige droom wat hy kastig gehad het en dit sal die oubaas só die skrik op die lyf jaag dat hy Boesman sal weggee …
“Ja-nee,” lag ou Rooie, “dit sal werk en al werk dit ook nie, gaan ons vet pret hê.”
Net ná skool die middag begin Trompie met die eerste deel van sy plan. Hy stap na die buitekamer aan die onderpunt van die tuin. Toe Boesman hom gewaar, hardloop hy stertswaaiend nader en spring blaffend teen hom op. “Haai, Boesman, my ou maat,” sê Trompie en streel die hond liefdevol.
Die seun gaan sit op sy hurke langs Safanja.
“Hoe gaan dit vandag?”
“Nee, goed. Dit gaan sommer baie goed, Trompie.”
Trompie loer na die oubaas wat genoeglik aan sy pyp sit en suig. Nou gaan hy die aanval loods.
“Weet Oom, ek het laasnag ’n droom gehad – ’n baie vreemde een …”
“So? ’n Vreemde droom?”
“Ja, ek verstaan die storie nie eintlik nie.”
“Wil jy my daarvan vertel?”
Safanja kyk met sy verrimpelde gesig na die seun langs hom. Trompie frons en probeer bekommerd lyk.
“Wel, soos ek sê, dit was sommer ’n baie vreemde droom. Ek droom ek sit in die tuin en dis donker – baie donker. Toe sien ek ’n wit ding aankom, maar hy loop nie, aikôna, die ding sweef so deur die lug sonder enige bene of iets …”
Trompie loer na die oubaas wat ernstig sit en luister. Hy kan sien hy maak ’n indruk. Vol moed gaan hy aan: “Ja-nee, ek skrik toe, maar darem nie te groot nie. Ek kon sien dis ’n gees, maar ek het niks gedoen wat die geeste kon kwaadmaak nie. Ek is mos ’n soet en goeie seun.”
Safanja antwoord nie. Hy wag dat Trompie verder vertel.
“In elk geval, die spook kom al nader en nader, en toe hy voor my is, toe sê hy in ’n growwe stem wat lelik kwaai klink: ‘Waar is Safanja?’ Toe sê ek: ‘Hy slaap.’ Toe sê die spook: ‘Waar?’ Toe sê ek: ‘Hoekom?’ Toe sê hy: ‘Ek wil met hom praat oor ’n hond.’”
Trompie loer onderlangs na die ou grysaard wat só aandagtig luister dat hy nie eens meer aan sy pyp suig nie.
“Ek het sommer dadelik geweet hy praat van Boesman. Toe vra ek hom wat verkeerd is en toe sê hy hy’s die groot gees wat na honde kyk en toe sê hy hy wil vir Safanja sê hy moet sy hond hier laat bly, hy moenie Boesman weer langs die pad laat loop nie. Dis te wreed om so ’n mooi hondjie só te behandel …”
Trompie bly stil.
“Ja?” sê Safanja, “En toe?”
“Toe sê hy dis nou al bietjie laat om met Safanja te gaan praat, maar een van die aande sal hy kom. En toe, toe skrik ek wakker. Dis ’n baie vreemde droom, nè?”
“Ja, baie vreemd …”
Die oubaas sit ingedagte voor hom en uitstaar. Trompie staan met ’n sug op.
“Ai, ek kry oom Safanja vreeslik jammer,” sê hy en loop huis toe met Boesman al agter hom aan.
Dié middag doen Trompie al sy huiswerk, want hy wil seker maak hy kry toestemming om vanaand by Rooie te gaan kuier.
Toe sy huiswerk klaar is, haal hy ’n wit laken van sy bed af, vou dit netjies op en sit dit op die vensterbank neer. Hy hoop Rooie het ’n pampoen gekry en klein Dawie het gesorg vir die kers en vuurhoutjies. Vanaand gaan die Boksombende Safanja só laat skrik dat hy môre tog te gretig sal wees om Boesman vir Trompie te gee!
Ná aandete vra Trompie of hy by Rooie kan gaan speel. Sy pa vra eers uit oor sy huiswerk en sê dan: “Jy bly nie te lank weg nie, hoor.”
“Nee, Pa, ons gaan net ’n paar dingetjies doen, dan is ek weer terug.”
Trompie is by die agterdeur uit en langs die huis om. Hy gryp die laken by sy kamervenster en vat die pad na Rooie se huis. Rooie het ’n buitekamertjie en die Boksombende vergader daar. Blikkies en klein Dawie het ’n pampoendop aan ’n paal vasgemaak en nou smelt hulle ’n kers daarin vas. Die kers word aangesteek. Dit lyk nogaal heel aardig.
“Oom Safanja gaan hom doodskrik as hy hierdie pampoenspook sien,” sê Trompie laggend.
Hy staan op. Dis tyd om sy plan uit te voer.
“Kyk, manne,” sê hy belangrik, “ek wil nie haakplekke hê nie. Alles moet seepglad verloop. Wat doen jy, Dawie?”
“Niks, ek sit en luister na jou, Kaptein.”
“Nee man, ek bedoel wat doen jy vanaand?”
“O,” kom Dawie se piepstemmetjie, “ek kruip in die heining weg en gooi klippe op Jafta se dak.”
“Ja, maar eers wanneer jy my hoor fluit!”
“Ja, Kaptein.”
Trompie draai na Rooie. “En jy, wat is jou werk?”
“Ek klim in die eikeboom en wanneer Jafta en Safanja uitkom om ondersoek in te stel, laat ek die pampoenspook deur die takke afsak sodat dit voor hulle oë ronddans.”
“Reg,” sê Trompie. “En jy, Blikkies?”
“Ek kruip tussen die blomme langs die kamerdeur weg en wanneer hulle in hul spore vassteek soos hulle die spook sien, sê ek in ’n growwe stem: ‘Laat Boesman hier bly. As Boesman saam loop met die pad … soek jy wat Safanja is jou dood!’”
Trompie glimlag tevrede. Sy plan gaan skitterend werk.
“Perfek, manne. Wanneer die twee by die kamer uitkom, vlieg ek om die hoek, klap die deur toe, staan daar met die wit laken oor my en maak onaardse geluide. Hulle sal sien hulle is vasgekeer – voor hulle is die spook in die boomtakke en agter hulle is die gees by die deur. Hulle sal doodstil staan en bewe. Dan sê Blikkies sy sê. En dan maak ek asof ek hulle gaan stormloop. Hulle sal weghol en dan gee ons ook pad!”
Soos die geluk dit wil hê, is dit ’n donker aand. Die seuns stap stadiger toe hulle naby die Toeriens se plek kom. Hulle loop nie voor die huis verby nie, maar gaan agterlangs na die onderpunt van die tuin waar Jafta se kamer in die een hoek staan. Op hul tone beweeg hulle na die heining net langs sy kamer.
“Sjuut!”
