besit wat hy saam met hom kan ronddra. Hy kry homself jammer. Hy is arm – vreeslik arm! Sy ouers gee mos nooit vir hom niks nie. Hy word net altyd afgejak. Trompie kyk na sy paar ou besittinkies en skud sy kop weemoedig. Die platanna gooi hy by die venster uit. Hy sal dit nie meer kan gebruik nie. Die ding begin al ruik. Hy het die sywurms vir ’n ou stukkende tol geruil. Hy wil hulle aan Katrien verkoop. Sy boer mos met die goed. Hy sal darem seker ’n ietsie vir elkeen kry.
Trompie sug. Dis swaar om so arm te wees. Hy skuld Rooie ook nog geld en hy sal moet opdok. Die ou word al ongeduldig. Ingedagte sit Trompie ’n klippie in sy kettie. Hy korrel en trek los. Dis ’n kolskoot en die wit aster by die venster se blomblare spat grond toe. Een van die dae sal hy nie meer so na die asters kan lê en skiet nie. Die goed is al erg uitgedun. Hy skiet heeltemal te goed, dis die moeilikheid.
Hy lê en wonder of hy nog een sal klits toe hy Jafta, hul tuinman, by die venster sien verbystap. Jafta loop en gesels met iemand en daar draf ’n hond agter die twee mans aan. Die hond is maer en sy tong hang uit in die warm son. Trompie spring op en hardloop venster toe, maar Jafta-hulle en die vaal hondjie is al om die huis se hoek.
Die seun gaan lê weer op die bed. Hy wonder wie Jafta se vriend kan wees. En die hond? Wie s’n is dit?
Hy besluit om sy ma te vra.
“Ma!” roep hy so hard as wat hy kan. Hy wag ’n bietjie en luister. Hy hoor nie voetstappe nie.
“Ma!” skree hy weer. Hy luister en hoor haar voetstappe met die lang gang af na sy kamer toe aankom.
“Wat’s dit, Trompie?” vra sy toe sy die deur oopmaak. Trompie lyk tog te koddig met sy geswelde, blinkgesmeerde gesig. “Het jy nog seer?”
“Nee, Ma, ek makeer niks – ’n by kan mos nie seermaak nie. Maar Ma, wie’s saam met Jafta in die tuin?”
“Dis sy broer, Safanja, wat ’n paar dae kom kuier.”
“En wie se hond is dit?”
“Seker Safanja s’n.”
Trompie dink ’n oomblik en toe vra hy skielik: “Hoekom het ek nie ’n hond nie, Ma? Ek het niks op aarde nie.”
Sy ma kom sit op die bed by hom en sê sag: “Moenie so praat nie, Trompie. Jy het vir my en jou pa en jou suster …”
“Ja, maar ek het nie ’n hond nie!”
“Miskien nie, maar kyk na al die ander dinge wat jy het …”
“Soos wat? Daar lê al my besittings.” Trompie wys na die goed op die tafeltjie.
Sy ma kyk na die sywurms, die mes, die kettie, die halwe appel en die paar klippies en dan glimlag sy teer.
“Jy weet, Trompie, ek en jou pa sal vir jou enigiets gee wat jy vra, solank dit ’n redelike versoek is.”
“Onthou dit, Ma! Moet dit nooit vergeet nie!”
Toe hy weer alleen is, lê Trompie en dink. Sy ma sê hulle sal vir hom enigiets gee wat hy wil hê. Wel, hy wil ’n hond hê, dis wat! Hy gaan kyk of sy ma regtig bedoel het wat sy gesê het. Hy wil ’n hond hê, een soos wat netnou hier by sy venster verbygedraf het: so ’n vale wat ’n ietsie van alles is en ’n goeie maat, ’n hond wat oral saam met hom sal baljaar en vir wie hy toertjies sal kan leer. Só ’n soort hond wil hy hê …
Trompie trek sy oë nouer en omdat sy gesig so geswel is, is hulle nou amper heeltemal toe. Hoekom vat hy nie sommer die hond wat nou seker in die tuin voor ou Jafta se buitekamer in die sonnetjie lê nie? Hy is dalk net mooi die regte een. Trompie besluit hy sal môre bietjie uitvind wat gaan vir wat. Die hond is mos nou hier, so hy kan sommer hier bly wanneer Jafta se broer weer weggaan. Ja-nee, net môre gaan hy ondersoek instel.
Die volgende oggend lyk Trompie se gesig baie beter. Hy kyk in die spieël en probeer vir sy pa wys daar is nog plekke wat lelik geswel is, maar dit help niks nie: hy moet skool toe. Daar is niks meer met hom verkeerd nie. Vies stap Trompie skool toe en in die klas let hy nog minder as gewoonlik op. Hy dink net aan die hond in hul tuin. Voor hy skool toe is, het hy die brak by die kombuisdeur gesien. Hy het met wakker bruin ogies na Trompie gekyk en sy lang stert gewaai.
Mevrou Toerien het gesê Trompie moet vanmiddag reguit huis toe kom. Sy is bang sy gesig kan weer opswel as hy in die son speel. Ga, dink hy, maar hulle wou hom nie by die huis laat bly nie. Moet die bye ’n mens eers doodsteek voor jy uit die skool mag bly? Maar vanmiddag is hy gretig om huis toe te gaan. Hy wil met daardie hond speel en hom bietjie deurkyk. Hy sal sorg dat hy in die ou eikeboom se skaduwee bly. Dan het sy ma niks om oor te kla nie.
Trompie eet vinnig en dan hardloop hy met die tuinpaadjie af na Jafta se kamer in die hoek aan die onderpunt van die tuin. Voor die deur sit Jafta se broer in die son en pyp rook. Langs hom lê die vaal hond. Sy stert klap lui ’n paar lastige vlieë van hom af weg. Trompie sien Jafta nêrens nie, en dis maar goed so, want hulle twee kom nie altyd so lekker klaar nie. Jafta sien gans te vinnig deur Trompie se streke.
“Jy moet Trompie wees,” sê Safanja toe hy die seun gewaar.
“Middag,” sê Trompie en gaan sit op ’n groot klip. Hy het ongelukkig die ou man se naam vergeet.
“Wat is Oom se naam?” vra hy.
“Safanja. Ek is Jafta se broer.”
“Wie se hond is dit, oom Safanja?” vra Trompie vir die uitgedroogde grysaard wat so lekker aan sy pyp sit en suig.
“Myne. Hy’t sommer saam met my met die pad begin loop die ander maand.”
“Wat is sy naam?”
“Boesman. Ek noem hom Boesman.”
Die hond hoor sy naam. Hy kyk op en waai sy stert. Met verlange in sy oë kyk Trompie na die hond.
“Wil Oom hom nie verkoop nie?”
“Nee, hy’s my maat as ek so alleen loop.”
“Kan ek maar vir hom kos gee en bietjie met hom speel?”
“Is goed so. Speel maar met Boesman.”
Trompie stap ’n paar treë weg en kyk dan na die hond wat hom aandagtig lê en dophou. Hy klap sy vingers en roep: “Boesman! Kom, Boesman!”
Die hond spring op en draf langs die seun soos hy huis toe loop. Trompie voel trots dat Boesman so mooi na hom luister. Hierdie hond wil hy hê.
Wanneer Boesman se maag vol is, gaan hulle speel. Hy is ’n lewendige hondjie en stoei blaffend met Trompie op die grasperk. Hy gaan haal ook blitsvinnig ’n tennisbal wanneer Trompie dit vir hom gooi. Hy hardloop terug na die seun toe, maar wil die bal nie los nie. Trompie sukkel om dit uit sy bek te kry. Hy sal Boesman dit nog moet leer, en sommer baie ander dinge ook. Hy begin al klaar dink die hond behoort aan hom!
Die volgende paar dae gaan Boesman oral saam met Trompie. Die ander lede van die Boksombende is net so erg oor die hond. Trompie, klein Dawie, Blikkies en Rooie gaan gereeld by Safanja soebat om hom vir hulle te gee, maar tevergeefs. Hulle vat elke keer vir hom tabak ook, maar dit help niks. Hy sê net: “Dankie, maar Boesman is my maat. Ek kan hom nie weggee nie.”
Trompie
