het haar hart verloor op daardie nuwe ou in die prokureurskantoor … Dirk de Jongh is sy naam. Nadat ek dae en nagte, sonder om een keer te eet of te slaap, oor die storie nagedink het, het ek uiteindelik aan ’n manier gedink om haar te help, maar ek sê julle nou al, ek wil nie bloedvergieting hê nie.”
“Hoe wil jy hê moet ons haar help?”
Die bendeleier loer vinnig rond, dan buk hy vooroor en sê gedemp: “My plan is baie eenvoudig. Ons moet die twee net by mekaar uitbring. Dan sal Dirk vir haar sê hy’t haar lief en Anna sal vir hom sê sy’t hom lief – en dan is alles mos reg.”
Trompie se drie volgelinge dink hieroor na.
“Dit klink goed, Kaptein,” sê Dawie, “maar hoe gaan ons dit regkry?”
Trompie praat weer in ’n fluisterstem en elke keer loer hy vlugtig of daar nie miskien iemand aankom nie. Hy weet niemand sit ooit ’n voet naby die vervalle ou skuur nie, maar dit lyk beter as ’n mens elke slag eers so rondloer.
“Ons plan van aksie is soos volg,” sê Trompie sag en hy is tevrede om te sien die ander drie skuif nader sodat hulle elke enkele wysheid wat oor sy lippe kom kan hoor, “ek en Dawie gaan vanmiddag na meneer De Jongh se kantoor toe …”
Klein Dawie se ondeunde ogies glinster en hy stoot sy bors uit. “En dan, Trompie, wat doen ons dan? Kry ons hom beet?” vra hy.
“Moenie mal wees nie!” blaf Trompie en die klomp skrik, want hy het vergeet om te fluister. Ná ’n oomblik verduidelik hy sag verder: “Jy gaan net saam met my omdat dit beter sal lyk as ons twee is.”
“Maar wat gaan ons by hom doen?”
“Jissie man, kan jy nie jou mond hou nie? Ek vertel mos nog!” Trompie gluur Dawie aan.
“Nou ja,” gaan Trompie aan, “soos ek sê, ek en Dawie gaan na Dirk de Jongh se kantoor toe. Dan sal ek vir hom sê my suster Anna het my gestuur. Sy wil hê hy moet vir haar kom kuier. Sy is verlief op hom. Al wat Dawie moet doen, is om net elke slag op die regte plekke sy kop te knik.”
Trompie swyg en kyk na sy maats. Hulle dink ernstig hieroor na.
“Maar wat doen ek en Blikkies?” vra Rooie uiteindelik.
“Ek het vir daai vraag gewag,” sê Trompie en probeer die houding inneem van iemand wat alles weet.
“Ja-nee, ek het geweet jy gaan dit vra – en dit is die tweede deel van my plan.” Trompie skuif nóg nader en fluister verder: “Wanneer ek en Dawie na Dirk se kantoor toe loop, gaan jy, Rooie, en Blikkies na Anna toe. Sy sal vanmiddag by die huis wees.”
“Wat moet ons daar gaan doen?” vra Blikkies.
“Vir Anna sê julle kom nou net van meneer De Jongh af. En dat hy julle gestuur het om te sê hy kom vanaand agtuur vir haar kuier. Want hy’s dolverlief op haar. Jy praat, Blikkies, en al wat jy doen, Rooie, is om net elke keer op die regte plekke te knik. Dis al. Verstaan julle? Dis baie beter as om bloed te vergiet.”
Die seuns dink ernstig oor Trompie se woorde na. Dan sê Rooie: “Aha, nou verstaan ek! Jy bedoel hy kom in en sê sy sê van sy groot liefde en sy sê haar sê en dan sê hulle hulle is meisie en kêrel en alles is weer reg.”
“Net so,” sê Trompie opgewonde, “dan is alles weer reg. En hulle sal nooit uitvind die boodskappe wat hulle gekry het, was nie waar nie. En al vind hulle dit ook later uit, maak dit nie saak nie. Want dan is hulle mos smoorverlief en hulle weet hulle is smoorverlief, en hulle is bymekaar.”
Die Boksombende keur Trompie se plan goed, maar hulle is nogtans nie so ingenome daarmee soos wat hy verwag het nie. “Die spul het ook g’n verstand nie,” mompel hul leier toe hy en klein Dawie na die prokureursfirma toe stap waar Dirk de Jongh werk. Rooie en Blikkies is op pad na Trompie se huis toe om vir Anna te vertel De Jongh wil kom kuier. Vanaand sal Trompie die twee in die sitkamer afloer en môre sal hy vir sy maats vertel hoe uitstekend sy plan uitgewerk het.
Voor die prokureurskantoor begeef Trompie se moed hom byna. Hy wonder of dit regtig so ’n goeie plan is. Moet hy dit nie maar los nie? Hy loer na klein Dawie. Hy sien sy maat hou hom onderlangs dop. Rooie en Blikkies is seker nou al by Anna. Nee, hy sal maar moet deurdruk.
Sommer by die eerste kantoor waar Trompie en Dawie inloer, sien hulle vir Dirk de Jongh agter ’n groot lessenaar sit. Hy kyk op na die twee vuil gesigte in die deur.
“Wat wil julle hê?” vra hy bars.
Trompie sluk en stamel: “Ons het ’n boodskap.”
“Nou kom binne. Hoekom staan julle daar?”
Trompie en Dawie maak die deur versigtig agter hulle toe.
Trompie haal sy pet af. Die twee stap nader.
Die man kyk na die slordige seuns. Die grootste een se gesig lyk bekend.
“Wie’s jy?” vra hy.
“Ek’s Trompie, Oom, Anna se boetie.”
Nou onthou De Jongh hom. Natuurlik, dis die klein skurk wat verlede Saterdag met so ’n grynslag op sy bakkies in die Toeriens se sitkamer gesit het!
“Wat wil jy hê?”
“Anna het my gestuur.”
“Ja?”
“Ja, Oom, sy sê Oom moet asseblief vanaand by haar kom kuier. Dis glo baie dringend.”
Dirk de Jongh verstaan dit glad nie. Hy was nou die dag vir die eerste keer by haar, maar dit het nie goed gegaan met die kuiertjie nie. Hy het besluit sy ’n mooi meisie, maar nie sy soort nie. Hulle pas glad nie bymekaar nie.
“Wat wil sy hê?” vra hy.
“Nee, ek weet rêrig nie,” antwoord Trompie en skud sy kop treurig, “maar sy huil van Saterdag af baie – sommer vreeslik baie …”
Klein Dawie sug diep en mompel ook: “Baie-baie …”
“Hoekom huil sy?” wil die prokureur weet.
“Wel, dis moeilik om te sê,” sê Trompie versigtig, “maar van praatjies wat ek by die huis hoor, lyk dit my sy’s verlief. Baie verlief …”
De Jongh kyk die twee seuns verbaas aan.
“Op wie?”
“Wel, …” Trompie sluk-sluk kastig. “Sy het begin huil toe Oom Saterdag so gou daar weg is en sy huil nog een stryk deur.”
Die prokureur kan sy ore nie glo nie. Anna huil oor hom? Hy trek sy das tevrede reg en skiet ’n donsie met sy wysvinger van sy hempsmou af. Baie meisies het al op hom verlief geraak, maar só gou! Nogtans, sy het dae aaneen geoefen om “Die Blou Donou” vir hom te speel. Dan moet dit seker so wees.
Hy kyk na Trompie.
“Sê vir haar ek sal agtuur daar wees.”
“Reg,
