Buite bokspring Trompie en Dawie ’n paar keer.
“Sien jy,” sê Trompie opgewonde, “ek het jou mos gesê my plan sal werk.”
Soos afgespreek, ontmoet hulle Rooie en Blikkies voor die Griek se kafee.
“Hoe het dit gegaan?” wil Trompie dadelik weet.
“Nie te sleg nie,” sê Blikkies. “Ek en Rooie het vir Anna gesê meneer De Jongh het ons gestuur om te vra of hy vanaand kan kom kuier, maar sjoe, Trompie …”
“Wat’s dit?”
“Ons het niks gesê van sy groot liefde vir haar nie, want sy het nogal moeilik gelyk.”
“Wat bedoel jy, moeilik?”
“Wel,” antwoord Blikkies, “toe ons sê hy vra of agtuur haar sal pas, het sy net gesê: ‘Wat wil die vent hê? Maar sê hy kan maar kom.’”
Die seuns dink hieroor na.
“Trompie,” vra Rooie skielik, “is jy seker die twee hou van mekaar? Anna lyk nie soos ’n verliefde meisie nie …”
“Man, hulle is mal oor mekaar. Ek weet dit,” sê Trompie, maar hy voel nie meer so lekker oor die affêre nie.
“Ek sal vanaand kyk hoe sake staan en môre vir julle alles vertel.”
Aan tafel die aand sê Anna vir haar ouers: “Dirk de Jongh het laat weet hy kom vanaand kuier.”
“O,” sê mevrou Toerien. “Dis nogal onverwags.”
“Ja, ek wonder wat die verwaande vent wil hê.”
Trompie luister met gespitste ore. Hy hou nie van die woorde “verwaande vent” nie. Is dit moontlik dat hy wat dinge wil regmaak nou weer opgemors het?
Meneer en mevrou Toerien gaan die aand na ’n vergadering toe. Anna sit in die sitkamer en lees. Trompie dwaal voor op die lang stoep rond. Hy het reeds gesorg dat die een sitkamervenster oop is. Hy sal daardeur kan loer en hoor hoe die twee hul liefdesverklarings doen.
Die tuinhekkie piep. Trompie sien dis Dirk de Jongh. Hy sit doodstil in die donker hoekie langs die prieel. Hy hoor hoe die prokureur sy suster groet en sy hom binnenooi. Die seun loop stilletjies met die stoep langs tot by die oop venster. So ja, nou kan hy alles hoor en sien.
De Jongh sit op ’n stoel oorkant Anna wat weer op die rusbank gaan sit het. Hy maak keel skoon en dan begin hy: “Anna, ek … ek het nie besef jy voel so oor my nie.”
Anna frons.
“Wat bedoel jy?”
Die jongman gryns verleë.
“Jy weet goed.”
Anna frons nog dieper.
“Nee, ek weet nie. Wat presies bedoel jy?”
Anna se stem is so koud soos die koudste wind van die Noordpool af. Dirk de Jongh sit ongemaklik rond. Hy voel daar is iewers ’n fout. Iets is nie pluis nie. Het sy dan nie gesê hy moet vanaand na haar toe kom nie? Huil sy dan nie al van Saterdag af oor hom nie?
“Ek bedoel – jy weet mos,” stamel hy, “ek het nie besef hoe jy oor my voel nie … Dat jy … op my verlief is nie.”
Anna is asvaal. Trompie se oë is groot waar hy deur die venster staan en loer. Sake loop lelik verkeerd.
“Verlief!” Anna se stem is skril. “Op jou? Waar op aarde kom jy daaraan?”
“Maar jou boodskap …” prewel Dirk verslae.
“Wat se boodskap?”
“Die boodskap wat jou boetie en sy maat vanmiddag vir my gebring het … dat ek vanaand moet kom kuier.”
Anna kners op haar tande.
“Het jy nie twee seuns gestuur om vir my te kom sê jy wil my vanaand spreek nie?”
“Nee,” antwoord Dirk oorbluf. “En hoekom sou ek hierheen gekom het as jy my nie genooi het nie?”
Anna is woedend. Die dekselse Trompie! Wag tot sy hom in die hande kry! Sy gaan sy nek omdraai.
“Hoor hier, meneer De Jongh,” sê sy kil, “ek het nie vir jou ’n boodskap gestuur nie. Waarvoor sou ek? Ek is net so min op jou verlief soos op … die man in die maan.”
Dirk de Jongh is doodsbleek. Hy staan op en mompel: “Dit moet ’n misverstand wees …” Oomblikke later is by die deur uit en met die stoeptrap af. Die hek klap agter hom toe.
Verslae sit Trompie in die donker langs die prieel. Hy het so hard probeer om dinge reg te maak en daar flop dit toe sowaar. Hy hoor hoe Anna na sy kamer toe loop. Sy soek hom. Hy hoor haar terugkom. “Jissie,” mompel hy, “wie sou nou kon dink dinge gaan só uitwerk?” Hy sal die volgende paar dae wye draai om haar moet loop. Sy gaan hom nie maklik vergewe nie. En hy sal ook moet sorg dat hy Dirk de Jongh nie iewers teëkom nie. Die man sal hom sommer bydam en iets aandoen.
Trompie sug hard. Die ou lewe is darem maar moeilik. Grootmense verstaan nie as kinders iets goeds probeer doen nie. Hy wens daar is nie grootmense op die aarde nie. Dit sal wonderlik wees. Hy wat Trompie is, sal die Grootkaptein wees, en die Griekse kafee sal aan hom behoort.
Hy dink aan die lekkers in meneer Stavrinos se plek. Hy kan nou maar vergeet van die geld wat Anna vir hom sou gegee het. Hy sal nie lekkers kan koop nie en hy sal ook nie sy skuld by Rooie kan afbetaal nie.
Ja-nee, die lewe is maar moeilik.
7
Trompie en Boesman
Ná die prokureur se rampspoedige kuiertjie by Anna sorg Trompie dat hy uit sy suster se pad bly. Sy wou hom al ’n paar keer in sy kamer gaan invlieg, maar sy ma het darem altyd gekeer. Toe Trompie eendag agterkom sy lyk nie meer so kwaad nie, mompel hy vir haar ’n verskoning. Sy glimlag net en sê: “Toemaar, Trompie, dis alles is reg. Ek besef nou jy het dit goed bedoel.”
Daar is nou weer vrede in die Toeriens se huis, maar vir hoe lank?
Een middag sit Trompie op sy bed en maak sy sakke leeg. Hy pak alles op die tafeltjie langs sy bed uit. Dis warm, maar hy mag nie buitentoe gaan nie. Hy was die oggend ook nie skool toe nie. Sy arms, gesig en nek is blink gevryf met salf en nog opgeswel. Trompie, Blikkies, Rooies en Dawie het gistermiddag ’n byenes in die kloof ontdek. Die ongeluk was die bye het hulle ook ontdek. Trompie het gehardloop vir al wat hy werd is, maar dit was nie vinnig genoeg nie.
Vandag is hy in die bed. Hy sit sy knipmes op die tafeltjie neer en dan ’n tol met tou styf daarom gebind, ’n paar klippies, sy kettie, twee sywurms wat in moerbeiblare toegedraai is, ’n dooie klein platanna wat hy gister in sy onderwyseres se tas wou gesit het, maar toe nooit die kans gekry nie,
