laat sak sy kop en mompel: “Ja, Dominee, maar onder die sterkste provo-… provokasie!”
Dominee glimlag. “Wat bedoel jy daarmee?”
“Ek bedoel, Dominee, ons wou regtig net graag met Kees gespeel het.”
“Maar hoekom het julle hom dan by die kerksaal laat los?” Die predikant se stem klink ’n bietjie vriendeliker.
“Dis die honde se skuld,” sê Trompie blitsig. “Hulle het ons aangeval!”
Dominee kyk voor hom uit. ’n Glimlag plooi sy mondhoeke. Hy dink aan die uitdrukking op die dames se gesigte toe die bobbejaan, die honde en die seuns die saal binnegestorm het. Dit was nogal iets om te aanskou. Die leraar kan nie help om te grinnik nie. Die seuns kyk vir hom, dan vir mekaar en begin giggel. Dominee lag hardop … die lede van die Boksombende ook. Maar dan sluk Dominee sy lag en kyk hulle weer streng aan. Die vier verstar.
“Julle kan gaan,” sê hy en probeer sy stem kwaai hou. “Ek sal julle hierdie keer oorsien, maar sorg dat dit nie weer gebeur nie. En maak seker julle is Sondag in die Sondagskool, anders is daar moeilikheid!”
“Ja, Dominee, dankie, Dominee,” mompel die seuns en is vinnig by die deur uit.
Toe hulle laggend agter die pastorie se tuin verbystap, kan hulle die versoeking nie weerstaan om deur die gat in die heining te loer nie. Vier vuil gesigte bekyk die bobbejaan wat nou houtgerus op sy paal sit.
“Ou Kesie, ons was amper in groot moeilikheid, maar eendag is eendag gaan ons jou nog kom vaslê,” sê Trompie. Dawie gooi ’n klip na die paal en die bobbejaan begin weer ’n keel opsit.
’n Paar minute later stap Trompie by sy ouers se huis in. Hy voel heel gelukkig. Dit was ’n lekker middag. Maar soos hy die voordeur agter hom toemaak en sy pet behendig deur die portaal laat trek om netjies op ’n stoel te lande te kom, merk hy onraad. Dis stil in die huis. Véraf hoor hy sy pa en ma se stemme. Hulle is in die studeerkamer en hy weet as hulle daar is, veral hierdie tyd van die dag wanneer sy ma gewoonlik in die kombuis is, praat hulle oor hom. Hy het weer iets aangevang! Maar wat? Trompie het nooit gedink sy kaskenades met die bobbejaan sal sy ouers die joos in maak nie. Dominee het hom mos al klaar voor stok gekry daarvoor! En hoe kan sy pa en ma nou al van die middag se dinge weet?
“Trompie!”
“Ja, Pa.”
Traag loop Trompie studeerkamer toe. Hoekom kan die mensdom hom nie net met rus laat nie?
“Dag, Pa; dag, Ma.”
Die ouers kyk die seun wat hulle altyd soveel probleme gee kwaai aan.
“Wat het jy nou weer vanmiddag aangevang?” vra Trompie se pa, die dorp se bankbestuurder.
“Ek? Niks, Pa; niks besonders nie.” Sy ouers kyk na mekaar. Dan sê sy ma sag: “Ek was vanmiddag in die kerksaal.”
Trompie kyk haar verbaas aan. “Ma was ook daar? En ek het Ma nie eens gesien nie! Het Ma ook flou geval?”
“Nee, ek het nie, maar jy het my in die skande gesteek deur soos ’n barbaar te skree terwyl jy agter daai bobbejaan aan hardloop.” Mevrou Toerien ruik iets wat in die kombuis brand. “Ek moet by die kospotte kom. Praat jy met hom, my man.”
Trompie slaak ’n sug van verligting. Dis nou darem een minder wat met hom gaan staan en skoor soek. Hy het nog nooit aspris kwaad gedoen nie, maar dit help nie – hy is altyd in die moeilikheid.
Soos ’n martelaar staan hy voor sy pa.
“Ek het alles gehoor van jou kwajongstreke met die bobbejaan,” sê meneer Toerien. “Hoe durf julle klomp Dominee se bobbejaan gaan steel?”
Trompie wil verduidelik dat hulle die bobbejaan net wou geleen het, maar hy weet dit sal niks help nie. Grootmense verstaan mos nooit nie. Hy sal maar stilbly.
“Trompie, jy moet gestraf word hiervoor.”
“Ja, Pa.”
“Jy werk môre heeldag in die tuin!”
“Maar Pa …”
“Ja?”
“Dis môre Saterdag – wat beteken dis vakansie – en nog ’n ding, ou Jafta jaag my altyd uit die tuin. Hy wil nooit hê ek moet hom help nie.”
“Seker omdat jy altyd in die pad is en droogmaak.”
“Is seker so, Pa,” sê Trompie gedwee en kyk aandagtig na sy skoenpunt wat so ingeduik is van al die graspolle, klippe en blikke waarna hy gedurig loop en skop.
“Ek sal met Jafta praat. Ons twee sal wel vir jou iets te doene kry aan die onderpunt van die tuin.”
Trompie lyk verslae. Hy wil iets sê, maar meneer Toerien tel sy koerant op. Die saak is afgehandel. Trompie ken sy pa. Hy weet dit sal nie help om verder te praat nie. Hy stap stadig deur toe.
“Tot siens, Pa,” sê hy sag by die deur en kyk hoopvol terug.
“Tot siens, Trompie.”
“En Pa …”
“Ja?”
“Eendag sal Pa nog jammer wees Pa het my so sleg behandel …” Trompie maak hom haastig uit die voete.
Dié aand lê die Boksombende se Kaptein op sy bed en dink vir die soveelste maal aan hoe onregverdigheid die lewe is. Sy familie verstaan en waardeer hom nie. Dit is die probleem. Sy ma raas gedurig met hom omdat hy kamtig nie na sy klere kyk nie en altyd slordig is. Hy snork verontwaardig in sy kussing. Mens sal sweer hy is ’n babatjie! En sy pa gee hom net altyd werk. Kastig om hom uit die moeilikheid te hou. Asof hy in die strate rondloop en nonsens soek! Hy sal dit mos nooit doen nie!
Dan is daar nog sy ousus, Anna – sy is nes sy pa en ma. Pik altyd op hom. Doen dit! Doen dat! Dit hou heeltyd so aan. Die afgelope tyd is sy weer hoog die dinges in. Sy praat nie ’n woord met hom nie, maar dis ook maar goed. Dan kan sy hom ten minste nie aanhoudend rondstuur nie. En hoekom is sy nou eintlik kwaad? Trompie skud sy kop vererg. Omdat hy een van haar kêrels by die hek ingewag en met hom onderhandel het! Dis al wat hy gedoen het en nou wil sy iets oorkom. Dit was bloot ’n transaksie. Hy het maar net vir die vent gesê om vir hom geld te gee in ruil vir ’n goeie woordjie by sy suster. Dis al. Kan sy nie verstaan hy het geld nodig nie? Hy skuld Rooie nou al vir twee weke ’n paar rand en die ou begin moeilik word! Is dit só moeilik om te verstaan?
Trompie gee nog ’n snork en die bed kraak soos hy omdraai. Maar toemaar, eendag sal hy hulle wys! Hy wat Trompie is, sal sy pa en sy ma en sy suster, Anna, nog wys! Hy gaan wegloop. Hy gaan ’n seerower word! Dis wat hy gaan doen! En eendag sal hy terugkom met die wêreld se skatte in ’n groot sak. Dan sal hy maak of hy hulle nie eens ken nie. Wel, miskien sal hy darem vir sy ma so ’n paar juwele gee. Maar sy pa en Anna – hulle kry niks! Môre is Saterdag, ’n heerlike dag om by die dam in die kloof te gaan speel – en hy moet in die tuin werk. Maar toemaar, hy sal ’n plan maak.
Trompie se asemhaling word al hoe reëlmatiger. Hy geniet die oomblikke net voor die slaap hom geheel en al oorval. Hy glimlag. Dit was darem groot pret daar in die kerksaal vanmiddag
