hande in die lug. “Jy’s van lotjie getik!”
“Luister klaar. Ek betaal jou ’n miljoen rand daarvoor –’n halfmiljoen ná ses maande en die res aan die einde van die jaar.”
Haar oë rek en sy val agteroor teen die bank se rugleuning, voel hoe histerie in haar opbou. Dan bars sy uit van die lag asof Simon so pas ’n baie snaakse grap gemaak het.
“Jy’s nie dalk op drugs nie, nè?” Sy bedaar effens toe sy sy gesig sien. “Jy’t skielik baie geld om rond te gooi.” Sy kyk op, soek in sy oë vir ’n aanduiding dat hy met haar die gek skeer, maar hy is doodernstig. “Die meeste gewone mense is platsak ná so ’n vakansie, maar jy’t sommer nog ’n miljoen iewers in jou gatsak wat jy wil blaas.” Sy vlieg op, hande op die heupe. “En die troustorie? Wil jy hê ek moet dit vir soetkoek opvreet?”
Sy oë trek op skrefies. “Jy sal nog leer, Telani, daar is een ding wat vir my dodelike erns is, en dis my woord,” sê hy. “Ek is ’n sakeman, ek gooi nie geld rond nie.”
“Yeah right, ons trou, sommer net so.” Sy skud haar bos swart hare agteroor. “Nee, Simon, nou het jy dit heeltemal verloor.”
“Hoekom nie? Jy moet tog ander werk kry, en dan kan jy sommer ook geld spaar op verblyf. Dink ’n bietjie uit die boks uit. Dis voordelig vir almal van ons.”
“Dis net so goed jy vat ’n miljoen rand en gaan dobbel daarmee in een van Vegas se casino’s. Jy het niks waarborge nie.”
“Ek dobbel nie en vir my is dit ’n belegging, vir my seun se toekoms.” Sy gesig is ongewoon ernstig. “Toe, komaan, wat sê jy? As ons trou, is jy ten minste seker van ’n huis, en as jy ná ses maande wil opskop, staan dit jou vry. Ek betaal jou steeds.”
“As jy ernstig hieroor is, watse stertjies word alles bygelas?” vra sy agterdogtig.
Hy lag. “Jy is verniet agterdogtig. Ek sal ’n kontrak laat opstel, dan’s ons al twee gedek.”
Sy betrag hom. Hy kyk haar vierkant in die oë, sy gesig ernstig. “Kan ek hieroor dink?” vra sy uiteindelik huiwerig. “Ek sien nog kans om jou kind te help, maar die trouery is ’n ander storie. Dis ’n gek idee, om die minste te sê. Dalk is jy ’n reeksmoordenaar en probeer my so in jou nes inlok met die aandoenlike storie.”
“Ek ken jou ook nie, moenie dit vergeet nie. Maar dink gerus daaroor, jy kan net wen.” Hy staan op. “Wel, ons het al vordering gemaak as jy bereid is om dit te oorweeg. Wat ek jou eintlik wou vra, is om saam met my die stad te gaan verken, dan kan ons sommer die transaksie vier. Miskien sal jy, nadat ons ’n dag in mekaar se geselskap deurgebring het, sien dis nie so ’n vergesogte idee nie. Toe, hoe lyk dit?” vra hy hoopvol.
Telani wil nie oorgretig lyk nie, maar dit sal eintlik lekker wees. Sy het nie daarna uitgesien om die laaste dag van haar vakansie alleen te moet deurbring nie.
Hy sien dat sy twyfel. “Asseblief?”
“Ek weet nie. Ek het my eie goeters om te doen en ek moet nog kom inpak. Dalk is ek net in jou pad.”
“Kom nou, moenie verskonings soek nie.”
Wat sal een ou daggie nou saak maak? Dalk sien sy ’n ander sy van hom wat haar sal help om te besluit. Dis voorwaar ’n sappige wortel wat hy voor haar neus hou. Dit sal al haar probleme oplos. ’n Huis waar sy vir niemand hoef weg te kruip nie, en sy kan die werk doen waarvoor sy opgelei is én ’n hengse klomp geld daarvoor verdien. Sy moet mooi dink voor sy nee sê.
“Wat het jy in gedagte gehad?”
“Ek sou baie graag weer na die Strip toe wou gaan. Ek was een keer daar, maar daar was nie genoeg tyd om alles behoorlik te bekyk nie. Ek het myself belowe om terug te kom, want ek wil dit weer sien, al is ’n hele dag ook nog te min.” Toe hy sien dat sy aandagtig luister, sê-vra hy: “Maar jy was seker al daar?”
“Nee, ek was nie. Ek het daarlangs gery, maar ek was nie in ’n bui om stoksielalleen daar rond te dwaal nie.”
“Nou waarvoor wag ons?” nooi hy weer.
Sy twyfel nie meer nie. “Oukei, ek is in jou hande, solank jy my veilig terugbring. Ek is maar bra rigtingloos.”
“Reg so. Moenie jou kamera vergeet nie, en vat iets warms saam. Mens sal nie sê dis in die middel van die winter nie, want dis so ’n pragtige dag, maar dit kan nog geniepsig koud word. Gelukkig reën dit bitter min hier in die middel van die woestyn.”
Terwyl hulle op ’n taxi wag, is menige oë bewonderend op die aantreklike paartjie, en dit ontgaan Telani nie. Natuurlik oor die hunk hier langs haar, dink sy geamuseerd. Sy hand rus beskermend op haar arm en sy staan bietjie nader. Vir hierdie een dag kan almal maar dink hy behoort aan haar, dink sy. Sy kan doen met ’n bietjie selfvertroue.
Die taxi vleg deur die verkeer en toe die eerste hotelle opduik, vra Simon die bestuurder om te stop.
“Kom ons klim hier uit, Telani. Hiervandaan kan ons stap en besluit wat om te sien. Tussenin is daar volop vervoer, en wanneer ons moeg word, ry ons verder.”
Sy is klaar besig om haar aan alles te vergaap. “Jy was reg, Simon, ek is bly ek het na jou geluister.”
Sy kyk na die hotel voor hulle, waar ’n magdom spuitfonteine op maat van musiek ’n skouspel lewer.
“Sjoe, dis verskriklik mooi,” fluister sy in vervoering.
“Ek het gedog dit sou jou beïndruk, en dis nog net die begin. Kom, die dag stap aan.”
Hulle loop verder, maar Simon moet Telani kort-kort aanjaag. “Ek wil jou my gunsteling wys, maar dan sal ons moet aanstoot.”
Daar is te veel om te sien, en sy wens hulle het meer tyd gehad. Duidelik kan mens hierdie roete nie in een dag doen nie. By die hotel met die gekleurde glaswerke en Romeinse beelde binne en buite, sukkel Simon behoorlik om Telani weg te kry. Sy wil elkeen deeglik bekyk.
“Ek wil jou nog die hoogste hotel hier wys. As jy wil, kan ons tot heel bo gaan. Daar is goed soos uitskopswaaie wat jou ’n asemrowende uitsig reg rondom die hotel gee.”
Haar stem styg van pure angstigheid. “Nee, dankie, daarin sal jy my nooit kry nie. Ek het ’n verskriklike hoogtevrees, en as jy die res van die dag met iemand in ’n semi-koma opgesaal wil wees, moet jy my in een van daai goed vasmaak.”
“Nie eens as ek jou hand vashou nie?” terg hy.
“Nee, nie eens dan nie. Baie dankie, ek bly veel eerder op die grond.”
“Nes jy wil, dan los ons dit liewer. Kom ons loop verder.”
Die tyd vlieg verby. “Dankie dat jy my omgepraat het, Simon,” sê Telani naderhand. “Dis hoekom ek nie alleen hierheen wou kom nie. So iets moet mens met iemand deel.”
“Ek het geweet jy sou daarvan hou.” Hy kyk op sy horlosie. “Dis al namiddag en ons het nog niks geëet nie. Ek weet van net die regte plek.”
“Ek kan doen met ’n happie, die stappery maak mens lekker honger.”
“Dis nie veel verder nie, net hier voor om die draai.”
“Nou
