Ent verder steek Telani vas. “Watse ligte flikker so, Simon? Dit lyk amper asof dit mens nader lok.”
Hy lag kliphard toe hulle voor die helder verligte ingang gaan staan. “Wil jy nou meer. Dis een van daardie kapelle waar mens sonder enige fieterjasies kan trou.” Hy kyk na die naam. “As ek my nie misgis nie, is dit hier waar ’n bekende popsangeres ook halsoorkop getroud is.”
“Jy speel seker.” Sy loer met groot oë binnetoe. “Kan ons nie ingaan sodat ek net hier voorlangs kan sien hoe dit lyk nie? Asseblief, Simon, ek het nog net hiervan gehoor. Dan kan ek spog dat ek ook in so ’n plek was.”
“Jong, ek weet nie. Netnou gooi hulle ons uit as ons nie besigheid wil doen nie,” skerm hy. “Tensy . . .”
Skielik is sy in ’n roekelose bui. “Komaan, bangbroek. Ek sal voor loop. Bly jy net agter my,” nooi sy ewe kordaat.
Binne is alles romanties in die oortreffende trap en strelende musiek speel in die agtergrond. Sy gaan staan voor ’n boog wat oordadig versier is en kyk rond. Agter daardie toe deure is seker waar die seremonie voltrek word, dink sy.
Simon kom agter haar staan en sy arms vou om haar lyf.
“Trou met my, Telani,” fluister hy in haar nek. “Sommer net hier.”
Sy ruk weg. “Ek is wragtag aangeklam. Amper het ek jou verkeerd verstaan.”
“Jy’t reg gehoor. Hoeveel keer moet ek nog vra?”
Sy draai om na die aantreklike man hier by haar. “Ja, sure, hoekom nie? Ons kan netsowel die kans gebruik,” speel sy saam. “Dink net hoeveel geld ons kan spaar.”
“Ek bedoel dit, Telani, ek herhaal my aanbod, ek wil met jou trou.”
Hoekom is sy stem so ernstig? wonder sy. Dis mos ’n hengse groot grap, veronderstel om haar op te beur.
“Jy is sowaar ernstig, nè, Simon? Kom ons loop liewer, die plek tas jou sinne aan.”
Sy arms hou haar stywer vas. “Ek het netnou jou paspoort en identiteitsboekie in jou handsak gesien. Ons het alles wat ons nodig het. Jy moet net ja sê, asseblief, Telani?”
Sy kyk in sy pleitende oë, bewus van sy strelende hande op haar arms. Aag, wat de heng? Sy’s mos weer ’n alleenloper, sy gaan instem, kyk hoe ver die speletjie gaan.
“Oukei, hoekom nie? Ons is mos in Vegas. Hier word alles in die oortreffende trap gedoen. Ek het niks om te verloor nie, kom ons gaan trou,” willig sy giggelend in.
Hy lag verlig. “Gedog jy gaan nooit ja sê nie,” sê hy en trek haar saam.
Die ontvangsdame is vriendelik en behulpsaam toe Simon hulle besonderhede gee.
“Jy wil seker ’n trourok dra, of . . .” vra hy onseker.
“Natuurlik wil ek,” val sy hom in die rede. “Dis immers elke meisie se groot dag. En jy dra niks anders as ’n swawelstertpak met ’n keil nie.” Sy waai vir hom toe sy agter die meisie aanstap.
“Ek gaan solank die registrasie en papierwerk afhandel,” roep hy agterna.
Telani kyk geamuseerd om haar rond na al die bruidsuitrustings en toebehore. Sy vat die eerste die beste bruidsgewaad en verdwyn in die aantrekkamer. Sy trek vinnig aan, smoor haar gedagtes aan die ingevoerde skepping wat nou nutteloos in ’n kas by die huis hang.
Toe sy na haarself in die spieël kyk, moet sy hard sluk om die snikke te keer, maar die trane stroom oor haar wange. Dis heeltemal anders as wat haar smaak is, maar hierdie hele besigheid is soos popspeel – hoe verder van die waarheid, hoe beter.
Die assistent rangskik die sluier op haar kop, druk ’n paar blomme in haar hand en beduie waarheen sy moet gaan. So ja, ten minste kan Simon nie die trane sien nie. Sy stap hom stadig tegemoet en kyk twee keer na die aantreklike ou voor die altaar om seker te maak dis die regte man met wie sy gaan trou.
Sy oë is vol bewondering op haar en hy glimlag bemoedigend terwyl sy oë haar gerusstel. Sy stap stadig op maat van die troumars tot langs hom, haak by hom in en kry dit reg om selfs liefies te glimlag toe die meisie die sluier oor haar kop lig.
Sy hoor niks van die seremonie nie. ’n Onbeheerste lagbui wil haar oorval toe sy dink hoe lekker hulle nog in die toekoms hierdie storie aan hulle vriende gaan vertel –nie asof iemand dit sal glo nie. Dis amper soos kleintyd toe sy en haar maatjies so lekker trou-trou gespeel het. Sy sien nog die wit laken om haar lyf gedrapeer en haar ma se teenet op haar kop, kompleet soos ’n sluier. Net die bruidegom het ontbreek, maar in daardie stadium was hy van minder belang. Alles het om die bruid in al haar kinderlike glorie gegaan.
Toe Simon die ring aan haar vinger moet steek, onthou albei daar is nie een nie. Maar hier word aan alles gedink. Die dame wat getuie van die seremonie is, is blitsig by met ’n houer vol ringe en Simon kies een wat naastenby reg lyk. Hy glip die ring aan Telani se ringvinger en hou haar hand styf vas. Sy oë blink toe hulle man en vrou verklaar word en die ampsbekleër sê dat hy sy bruid mag soen. Simon se lippe raak net vlugtig aan hare en Telani glimlag mooi toe daar selfs foto’s van hulle geneem word.
Ná die plegtigheid handel Simon die dokumentasie af terwyl Telani gaan verklee. Sy hou die rok ’n oomblik styf vas. Dis seker die naaste wat sy aan trou sal kom, dink sy hartseer.
“Dit was nou lekker, onverwagse vermaak,” wag Simon haar in. “Hulle het sowaar vir alles gesorg, daar het niks ontbreek nie.”
“Het jy onthou om die foto’s te vat?” vra Telani. “Ons pelle sal hulle doodlag as hulle dit sien.”
Hy gee die koevert aan en sy soek tussen die papiere en haal ’n foto van haar en ’n glimlaggende Simon uit. Sy hou dit triomfantelik omhoog asof hulle ’n eerste prys in die skoolkonsert gewen het.
“Hierdie een gaan ’n lekker storie wees.” Sy draai na hom. “Het ons dit regtig gedoen, Simon?”
Hy knik, kyk by die venster uit, ontwyk haar oë. “Jip, ons is man en vrou.”
“Nou kan ek ook sê ek is getroud waar party van Hollywood se bekendes al getrou het,” sê sy selfvoldaan.
Simon wink ’n taxi nader. Hy is ongewoon stil. Telani is skielik lomerig, asof die lang en opwindende dag besig is om sy tol te eis. Die sagte geruis van die motor laat haar kop knak en sy is skaars bewus daarvan toe Simon haar saggies teen sy skouer laat rus.
3
“Wakker word, Telani, ons is hier.” Iemand skud haar liggies.
Telani maak haar oë oop en kyk verward rond. Sy en Simon is by die hotel.
Half deur die slaap loop sy saam met hom tot by haar kamer. Nou soek sy net haar bed. “Dit was ’n heerlike dag, Simon. Baie dankie vir al die mooi plekke wat jy my gewys het.” Sy probeer ’n gaap onderdruk. “Kyk net hoe laat is dit al. Vanaand gaan ek darem soos ’n klip slaap,” sê sy terwyl sy in haar handsak krap vir haar kamersleutel. Hy neem dit en sluit oop.
“Mag ek my bruid oor die drumpel dra, mevrou Van Breda?” vra hy en tel haar op.
Sy skrik haarself wawyd wakker en lê doodverskrik in sy arms. Watse
