na die toneel voor haar. Breë kanale waarin turkooisblou water vloei, omring die majestueuse gebou. Gondels vaar rustig heen en weer op die water.
Sy gryp Simon se arm. “Dis asemrowend, Simon. Ons kon netsowel in Venesië gewees het.”
“Ja, sy naam is nie verniet die Venetian Hotel nie. Ek sê jou wat, kom ons eet hier. Daarna neem ek jou vir ’n rit op ’n gondel.”
“Ek sien so uit daarna, ons hoef nie eers te eet nie.”
“Nee, ons eet eers. Daarna behoort dit al sterk skemer te wees, en as die stadsliggies begin aanskakel, gaan dit prentjiemooi wees.”
Die swier waarmee die ete bedien word, is ’n belewenis op sy eie, maar vir Telani duur dit glad te lank. Sy kan nie wag om in die gondel te kom nie, maar Simon laat hom nie aanjaag nie.
Uiteindelik is hulle buite en wag geduldig hulle beurt af. Toe hulle hul sit gekry het, wieg die boot liggies oor die water weg, en vir Telani is dit so rustig dat al die knope wat oor die afgelope weke in haar binneste vasgeknoop het, losgaan. Sy kan voel hoe die spanning uit haar vloei.
“Jy’s baie mooi, weet jy dit?” onderbreek Simon haar gedagtes.
Sy lippe raak skrams aan haar wang en sy draai haar kop weg. Dis lekker om te weet iemand komplimenteer haar nog, maar iewers pieng ’n waarskuwingsklokkie en sy skuif weg.
“Nou skiet jy darem lekker spek, en amper glo ek jou,” maak sy dit ligweg af.
“Ek jok nie.” Sy oë is warm en sy sien die eerlikheid daarin. “Ek bedoel elke woord. Ek kan nie ophou kyk na jou as jy so ontspanne is nie.”
Sy skuif weg. “Ek is net ’n vaal, doodgewone mens, en” – haar stem bewe sonder dat sy dit kan keer – “boonop aan die mollige kant.”
Hy gooi sy arms in die lug. “Watter dommie het jou dit vertel?” Hy probeer haar hand vat, maar sy ruk dit weg. “En hoekom glo jy sulke bog?”
Haar oë is so vol seerkry dat hy wegkyk.
“Ek moes dit aan my eie bas voel, Simon, en dis ’n bitter pil om te sluk.”
Hy sê niks, wag tot die boot vasmeer en help haar uit.
Vir Telani voel dit asof ’n seepborrel gebars het. Hoe het dit gebeur? Vir die eerste keer in weke het sy dit geniet om iets saam met iemand te doen, en skielik het alles versuur. Sy sal moet leer om nie alles persoonlik op te neem as iemand iets oor haar voorkoms sê nie. Hier probeer hy uit sy pad gaan om haar goed te laat voel, en sy jak hom af net omdat een man haar selfbeeld aan flarde het . . .
“Telani.” Hy wag totdat sy langs hom staan, maar sy kyk opsetlik weg. Sy het nie lus vir ’n preek nie en sy hoef niks aan hom te verduidelik nie.
“Luister nou na my. Ek weet nie wat in jou verlede gebeur het nie, behalwe dat iemand jou seergemaak het. Onthou, mense het verskillende idees van mooi wees en goed lyk, maar uiteindelik is dit die innerlike wat tel.”
Mooi woorde, net jammer die persoon van wie sy dit die graagste sou wou hoor, het anders gedink. Sy sluk hard om die trane te keer wat ongevraag oor haar wange begin drup, en hy sien dit. Sy hande vou om haar gesig en sy vingers streel die trane weg. “Vir my is jy pragtig. En jou lyf” – hy glimlag tergerig, hoewel sy oë ernstig is – “jou lyf is net reg. Ek het nog nooit van die skraal, benerige soort meisie gehou nie.”
Sy glimlag dapper. “Jammer, Simon, en dankie vir die troosprysie. Amper verongeluk ek die hele dag met my simpelgeit. Vergewe my.”
“Dit was allesbehalwe ’n troosprys, maar ek aanvaar dit op een voorwaarde. Ons gaan nou ’n plek soek en lekker yskoue sjampanje drink voordat ons teruggaan. Dalk oortuig dit jou van my goeie bedoelings en besef jy hoe ’n voordelige saketransaksie dit kan wees.”
Sy lyk skepties. “Het jy jou nog nie bedink nie?”
“Nee, en ek wag in spanning op jou antwoord.”
“Gewoonlik drink ek nie sjampanje nie, maar skielik is ek lus daarvoor. Miskien is dit tyd dat ek wegdoen met ’n paar van my vooropgestelde idees.”
Sy hand is warm op hare. “Kom, nie ’n woord verder nie. Die res van vanaand is dit net ons twee, niks en niemand gaan dit bederf nie.”
Sy lag flouerig. “Nou toe dan, waar kry ons die sjampanje? My keel is skielik baie droog.”
Dit neem nie lank om ’n plek te kry waar hulle privaat kan wees nie. Sy sien hoe aandagtig hy die dranklys bekyk en sy luister hoe selfversekerd hy aan die kelner verduidelik presies waarna hy soek.
“Op ’n heerlike dag. Hopelik is daar nog sulke tye in die toekoms, Telani. Hierdie een is spesiaal op jou besluit,” glimlag hy terwyl hy die glas aangee.
Sy proe versigtig. Die man ken beslis die verskillende soorte sjampanjes, want vir haar is dit amper so lekker soos koeldrank.
“Dankie, Simon, dis heerlik.”
“Wanneer kan ek ’n antwoord kry?”
“Nie nou nie. Ek wil vannag daaroor slaap, dan sien ons wat môre bring.”
“Is dit ’n belofte?”
“Ja, daar’s ’n paar los drade wat ek moet uitsorteer, maar dan behoort ek te weet watter koers om te vat.”
“Nou ja, dan drink ons daarop.”
Ná die tweede glas voel sy lighoofdig, maar ook sonder die swaarmoedige gedagtes wat die laaste tyd deel van haar lewe is. Sy gaan nie toegee aan swartgalligheid nie, sy gaan ten minste hierdie een aand enduit geniet.
Sy raak kriewelrig toe sy sien hoe Simon na haar kyk sonder om ’n woord te sê.
“Hoekom kyk jy so na my?”
“Omdat jy nie weet hoe ’n aantreklike prentjie jy maak nie.”
“Is dit nou jy of die vonkelwyn wat praat?”
“Nee, Telani, jy is baie mooi. Jou groen oë wat so skerp afsteek teen jou swart hare is baie treffend, om nie te praat van daai lang, swart wimpers nie.”
Sy bloos bloedrooi. “Hou op, Simon, jy sien al my blapse raak.”
Hy lag skuldig en wink na die kelner. “Jy’s reg. Ek sal my heelaand aan jou kan sit en vergaap.”
Sy is amper spyt toe Simon opstaan. “Komaan, dis tyd om jou terug te neem.” Hy trek haar aan haar hand orent en hou haar vas toe sy effens onvas op haar voete is.
Sy giggel soos ’n skooldogter. “Oepsie, my kop draai ’n bietjie. Jy beter my nie laat los nie.”
“Ek is net hier langs jou. Kom, ons kry ’n taxi.”
Maar Telani stribbel teë. “Nee, dis darem nie so erg nie. Ek wil liewer stap, vars lug kan my net goed doen.”
Hy kyk geamuseerd na haar. “Ons hotel is ver hiervandaan.”
“Ek sien kans om Kilimandjaro uit te klim. Wat was
