was seker maar eensaam vir haar.”
“Sy wou nie die huis verkoop nie, alhoewel dit eintlik te groot vir haar was, en dit staan ook nogal afgesonder. Sy het ’n goeie huishoudster gehad, maar dit het moeilik geword toe sy siek word. Ons moes ’n verpleegster vir haar kry, en hulle kon die dokter nie altyd betyds bereik nie …”
“Dit moet swaar gewees het,” sê mevrou Hattingh en staar in die vuur. Dit beteken vir haar niks nie, dink hy, en sy vra hom ook niks meer nie. Die vrae wat in hierdie huis aan hom gestel is, het almal oor bekende mense gegaan, oor dinge wat aansluit by die bekende en vertroude, en dié skraal, middeljarige invalide op die rooskleurige diwan met haar Franse tydskrifte en Engelse romans bied geen aanknopingspunte meer nie. In hierdie stilte waarin net die geknetter van die vuur nog hoorbaar is, is dit moontlik om die gesprek in ’n nuwe rigting te stuur en ’n ander onderwerp aan te roer, maar hy wil oor sy moeder praat en hoor wat hulle hom nog oor haar kan vertel.
“Sy het stiller gelewe nadat my vader dood is,” sê hy. “Dit was natuurlik nie meer nodig om soveel te onthaal nie, baie van hulle gaste was eintlik sy sakevriende gewees. En dit was ook nie so lank ná sy dood dat sy siek geword het nie.” Hulle luister egter nouliks, hulle reageer nie. “Sy het ’n paar keer na Londen of Parys gegaan,” sê hy; “sy het belanggestel in opera en ballet. Eenkeer het sy nog met vakansie gegaan, na die Italiaanse mere, maar sy het daar siek geword en sy moes ná ’n week al terugkom. Sy het met ’n vriendin gegaan,” voeg hy by in ’n laaste poging om hulle aandag te trek. “Mevrou Minnaar; haar man was vroeër militêre attaché …”
Dit is tevergeefs: in ’n halwe kring sit hulle na die vlamme en kyk asof hulle van sy aanwesigheid vergeet het. Sy stem sterf weg en hy kyk na hulle roerlose gesigte in die vuurlig, laat sy oë van die een na die ander gaan, en sien dan dat die meisie, wat in die kombuis agtergebly het, ongemerk binnegekom het en agter die ander na hom staan en kyk. Hy kan haar nog net uitmaak in die skadu aan die rand van die groep, en wonder wanneer sy gekom het en hoe lank sy reeds so na hom luister.
Dan gaap die oudste seun en rek hom uit. “Ek gaan slaap,” sê hy. “Ek is vaak.”
“Wat is jy dan so ongesellig?” vermaan mevrou Hattingh hom.
“Ek moet môre dieselfde tyd opstaan as altyd, daar is baie werk.”
“Ons moet die aartappels invat koöperasie toe,” sê Hattingh.
“Tog nie môre al nie.”
“Môre of oormôre. Ons kan nie tot aanstaande week daarmee wag nie.”
Johannes skuif sy stoel ook terug. Die drie seuns het geen deel aan die gesprek geneem nie, net ’n bietjie onder mekaar gepraat, maar wanneer hulle opstaan, word die groep nogtans opgebreek.
“Ja,” sê mevrou Hattingh, “dis seker tyd om te gaan slaap,” en sy sug, maar staan nie op nie.
“Is dit nog altyd jou plan om môre Rietvlei toe te ry?” vra Hattingh vir George.
“As u vir my sal verduidelik hoe om daar te kom.”
“O, dis nie so moeilik nie, maar dit lyk vir my nouliks die moeite werd om die hele ent soontoe te gaan. Daar’s skaars nog ’n murasie oor, die geboue is heeltemal vernietig.”
“Deur wie?” vra hy.
“Dit is al jare lank verwaarloos, geen mens kom ooit daar naby nie; die hele plaas het verwilder. Julle het te lank op julle laat wag.”
“Daar moet tog ’n oppasser wees,” sê George. “Hulle het ons laat weet dat daar ’n oppasser is – my ouers het gereeld geld gestuur …”
Hattingh lag. “Iemand het julle lekker verneuk. Hulle geniet dit, hulle’s maar net te bly as hulle iets uit ons uit kan kry. Jy moet op jou hoede wees in hierdie land, sê ek vir jou.”
Mevrou Hattingh het al opgekyk toe hulle oor Rietvlei begin praat. “My man sê ek sou miskien kan saamry Moedersgift toe,” sê sy.
“Ja natuurlik, mevrou.”
“Ek was maande laas by tant Miemie, en dis nie uit jou pad uit nie, jy moet tog daar verbyry.”
“Ek sien jou in elk geval nog môreoggend,” sê Hattingh.
Hulle het nou almal opgestaan. Stoele word reggestoot, Hattingh klop sy pyp uit, die meisie is besig om hulle leë glase bymekaar te maak.
“Het jy genoeg komberse?” vra mevrou Hattingh vir George.
“Ja dankie, mevrou.” Sy het hom reeds die vraag gevra.
“Ek kan vir jou nóg uithaal as jy wil. Die aande is al koud …” Sy trek haar trui stywer om haar terwyl sy met hom saam die gang af stap na sy kamer, so vertroud met die huis dat sy die donker nie eers merk nie, alhoewel hy met sy hand na die muur moet voel. “Ja, tant Miemie sal my ook nooit vergewe as ek jou nie daar langs bring nie: Moedersgift grens aan Rietvlei, sy en jou grootouers was bure, sy ken jou familie al jare lank. Laas toe ek daar was, het sy nog oor jou moeder gepraat.” Hy struikel en steek sy hand uit om nie te val nie, maar sy het reeds die deur van sy kamer bereik en skakel die lig aan. “Sy is nog ’n wonderlike vrou vir haar leeftyd, en dit ná alles wat sy deurgemaak het. Haar man was Senator in die ou dae,” voeg sy ingedagte by en kyk vinnig rond om vas te stel of alles in die kamer in orde is: die ouderwetse ledekant, die wastafel met gekraakte marmerblad, die goedkoop klerekas met die deur wat nie behoorlik sluit nie en die geblomde gordyne, “Jy moet sê as daar iets is wat jy nodig het, George,” sê sy. “Ek kan maar vir jou op jou naam noem, nie waar nie? Jy is mos nie ’n vreemdeling nie. Wel te ruste, George.”
Die aand is inderdaad koel, en hierdie onverwarmde, ongebruikte kamer voel klam. Hy moes vanoggend reeds Rietvlei toe gery het, dink hy ongeduldig terwyl hy hom begin uittrek, en hierdie plek verlaat het. In ’n hotel sou hy gemakliker wees as in hierdie huis, en met hotelpersoneel nie minder vreemd as met hierdie mense nie. Maar waarheen sou hy ook gaan? Hy skakel die lig af en klim in die bed.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
