kan ek in my kamer leer. Dit is soveel beter.
Noudat dit vir my lekkerder is op skool kom oom Johan-hulle net pouses kuier. Hulle wil hê ek moet goed doen, daarom gun hulle my die tyd. Maar ek kan steeds nie wag dat Pappa my Vrydae kom haal nie. Wanneer ek hom sien, bokspring my hart van blydskap. Dis lekker om dan saam met hom te gaan inkopies doen, maar eintlik wil ek net huis toe. Ek pak Donderdae al my tas en slaap soms met my skoolklere aan sodat ek nie iets vergeet nie.
Maar Maandag is dit weer terug hok toe. Wat dit vir my makliker maak, is die kosblik met tjips en lekkergoed en koeldrank wat Mamma vir my inpak. As Pappa my groet, druk hy ook altyd sakgeld in my hand. Maar ek weet ook ek sal dan vir juffrou Swanepoel weer sien. Sy is so ’n kort juffrou wat biologie gee. Ek wil baie graag goed doen in haar vak; ek wil baie graag dat juffrou Swanepoel vir my lief raak.
Ek wil ook baie graag soos oom Johan wees: vriendelik met almal, altyd gereed met ’n grappie. Dis seker hoekom mense dink ek is die nar van die klas, want deesdae maak ek ook met almal grappies. Jy kan maar sê ek gee die kinders rede om te glimlag. Eintlik is dit oom Johan wat my so maak.
Ek ruk van die skrik toe my naam oor die koshuis se interkom geroep word: “Harriet Christou, daar is voordeur vir jou.” Wie kan dit dan wees, want dis die middel van die week?
By die voordeur sien ek my broer se metaalblou Ford Capri staan by die hek. Wanneer laas het ek hom gesien! Ek hardloop met die paadjie af, maar by die hek steek ek in my spore vas. Mamma klim stadig uit die motor. Sy het ’n groot oranje trui oor haar nagrok aan, haar hare staan wild om haar kop en sy het my broer se nommerelf-tekkies aan.
Kan dit regtig my ma wees? Sy wat so gesteld is op haar grimering en hare … Ek hoop nie iemand anders sien haar so nie, maar wat op aarde gaan aan?
My broer neem my ma aan haar arm en my ma kyk stadig op na my, vee ’n sliert van haar voorkop. “Ek het jou pa gelos,” sê sy.
Wat? Ek kan nie glo wat ek hoor nie. Ek kyk na my broer, maar hy kyk weg en ek weet wat sy sê, is waar. Ons is nie meer ’n happy family nie. Ons is nie meer wat ek gedink het ons is nie.
“Ma?” sê ek. “Moeksie?” Ek druk haar teen my vas, voel hoe koud en benerig haar lyf is.
“Toemaar, Poppie,” sê my ma. “Moenie bekommerd wees nie, Poppie. Moenie.”
“Maar wat gaan Moeksie nou maak? Waar gaan Mamma nou heen?” Ek voel hoe ’n onbeheerbare woede van my besit neem. Ek is woedend vir my ma omdat sy toelaat dat so iets gebeur, vir my pa wat iets – wat? – gedoen het om haar sover te laat gaan. Ek wil wegkom van die hele gekke spul. Eintlik wil ek nie weet wat aangaan nie, ek wil niks met die gedoente te make hê nie.
My ma klim terug in die motor. My broer slaan sy deur toe en trek weg. Ek sien die motor verdwyn. Ek begin huil. Eers sagte snikke, maar toe huil ek met alles in my.
Ek weet nie hoe lank ek daar by die koshuishek gestaan het nie. Ek het eers weer bewus geraak van wat om my aangaan toe ek ’n hand op my skouer voel. “Hartjie, ons is hier vir jou as jy wil praat.” Dit was oom Johan.
Ek het sy hand geneem en ons het na die tennisbane toe gestap. “Hoekom, Oom?” het ek gevra. “Hoekom moet my ouers só baklei? Waar gaan ek nou bly?”
“Hartjie, ek ken nie al die antwoorde op jou vrae nie, maar dinge gebeur met ’n doel. Jy moet net nie ophou glo nie.”
Radeloos het ek gesoek na iets wat my pyn sou herlei. Ek het ’n tak van die naaste boom afgeruk en onophoudelik my bene gekrap. Dit wou nie seer genoeg maak nie, en ek het ’n skerp klip opgetel. “Hou tog op, Hartjie,” het oom Johan gesmeek, maar die seer in my hart moes uit. Ek het die klip so hard moontlik in my dy ingedruk en ná ’n rukkie het daar ’n bietjie bloed uitgesypel. Eers toe ek die bloed sien, het ek rustiger geraak.
Daardie aand gebruik ek my snoepiegeld om my pa te bel. Die sentrale sê die lyn bly beset. Ek bel drie keer voordat my pa antwoord. Ek huil so dat ek nie kan praat nie. “Gaan alles oukei wees, Pappa?” is al wat ek uiteindelik uitkry.
“Moenie alles glo wat jou ma sê nie,” sê my pa. “Maar alles sal oukei wees.”
My lewe verander ingrypend, ek word ’n ander mens. Ek het belangstelling in my skoolwerk verloor en gee glad nie meer om om goeie punte te behaal nie. Ek het na ’n niemandsland verhuis waar net ek en oom Johan-hulle bestaan. Hulle is die enigstes wat ek nog kan vertrou; hulle maak my nooit seer nie.
My ma het ’n rukkie by vriende gebly totdat sy ’n werk by ’n kitskosrestaurant in Bloemfontein gekry het en in ’n woonstel bokant die restaurant ingetrek het. Ek moet nou naweke by my pa op Wepener gaan kuier, en dit is aaklig om sonder my ma in die groot huis te wees. Ek gaan saans by my pa inkruip, want die man met die sekel is steeds daar in die gang. Ek help my pa naweke in die winkel, maar eet seker meer van die voorraad op as wat ek verkoop. Op ’n manier is dit tog lekker om alleen by my pa te wees, en oom Johan meng nooit in as ek by Pappa is nie. Hy gun my altyd die ruimte as iets vir my kosbaar is, maar hy is altyd daar om ’n ogie te hou.
Maria vra elke keer hoe dit met my ma gaan, en dan jok ek maar en sê dit gaan goed. Ek probeer in elk geval om nie aan my ma te dink as ek by my pa is nie en andersom as ek by haar is. Dis nie dat ek nie vir hulle omgee nie, maar ek wil drink wat die een in daardie stadium vir my skink.
’n Maand of ses nadat my ouers uitmekaar is, kom ek by ons huis op Wepener en kry ’n vreemde vrou in die sitkamer. “O, Tinna,” sê my pa, “dis tannie Ansie. Ansie, dis nou my dogter, Harriet.”
Dit was gou duidelik dat die tannie nie maar net ’n toevallige kuiergas was nie, sy was my pa se nuwe metgesel. Skaars ses maande en hy het al iemand anders! Het my ma dan so min vir hom beteken?
Ek het uit die staanspoor niks van haar gehou nie. Hoewel ek niks van haar geweet het nie, het ek in my kop klaar besluit. Van toe af het ek enige verskoning gebruik om eerder by my ma te bly as om Wepener toe te gaan. Maar ek kon dit nie oor my hart kry om die waarheid vir my ma te vertel nie. Dit sou haar knak.
Toe ek uiteindelik een naweek my mond verbypraat, kon ek die seer in my ma se oë sien. Ek moes haar toe noodgedwonge alles vertel, en ek het nog kwater en kwater vir my pa geraak omdat hy my in daardie situasie laat beland het. Dis nie asof hy gesê het ek mag nie vir haar sê nie, maar omdat ek die verantwoordelikheid teenoor haar gevoel het, het dit my nog woedender gemaak.
Ek het gesien hoe my ma verkrummel. Ek wou haar vashou, maar Moeksie het toe lankal nie meer daarvan gehou om vasgehou te word nie. Ons het net daar teenoor mekaar gesit en huil, elkeen op sy eie stoel met ons hande wat mekaar vertroos. Daardie aand, en nog ’n hele paar aande daarna, het ek gelê en luister hoe sy haarself aan die slaap huil.
Al wat dit vir my moontlik gemaak het om terug te gaan na my pa, was die feit dat oom Johan elke keer belowe het hulle gaan saam. Die ander vrou se teenwoordigheid het dit nie maklik gemaak nie; sy was kortaf met my en ek met haar. Dit het gevoel asof sy my ma se plek wou inneem en alles oorneem en maak asof my ma nooit bestaan het nie.
Ek het ook dikwels siek geword as ek van haar kos geëet het, en ek het doodeenvoudig geglo sy gooi gif daarby. Ek was oortuig dat sy my wou doodmaak. Soms het ek dan net gemaak asof ek eet, en as hulle nie kyk nie het ek die kos in ’n plastieksak gegooi wat ek by my gehad het. Party Maandae was ek so uitgehonger van die hele naweek se min eet dat ek die eerste pouse al my koshuisbroodjies verslind het. Oom Johan het my probeer oortuig dat daar niks in haar kos was nie, maar ek het vas bly glo sy wou my vergiftig. Ek het geglo sy wou van my ontslae raak om my pa vir haarself te hê. Lisa het my soms gesmeek om iets te eet, maar
