was nie. Dit was nie meer mý huis nie. Ek was sonder gesin en sonder huis. Soms het ek van my vriende gesmeek om saam met my huis toe te gaan.
Die bakkie se enjin dreun buite en ek hardloop kombuisdeur toe. Pappa sit al agter die stuurwiel; tannie Ansie staan aan die ander kant. “Ons is vanmiddag terug,” sê Pappa en klap die deur toe. Tannie Ansie hou haar hand teen haar voorkop en kyk kwaai na my. Pappa kyk net voor hom uit.
“Moet nou nie staan en moeilik wees nie, Harriet,” sê tannie Ansie. “Jou pa het mos nou gepraat.”
My pa kyk oor sy skouer agtertoe en die tannie klim in. Sy klap haar deur hard; ek weet my pa hou nie daarvan nie. Die bakkie begin agteruit ry. Hulle ry sonder my. My pa kyk nie eens na my nie. Ek kyk hoe die bakkie met die paadjie afry en om die huis verdwyn. Ek hoor hoe hulle wegry.
Daar is iets soos ’n bol dorings in my bors. Op die kombuistafel lê ’n messie, die hef is koel in my hand. Ek loop oor die wit gras na die tuinhuisie in die middel van die grasperk, langs die mopkopboom. Lisa sit op ’n kruiwa en kyk na my. Sy huil. Moenie, Harriet, nee, sê Lisa. Ek druk die messie se punt onder die vel op my bobeen in en ’n groot druppel donkerrooi bloed kom uit. Die druppel bly ’n rukkie net daar sit voordat dit teen my been afloop. Lisa huil harder, maar ek weet nie wat ek anders kan doen nie. Ek kyk na die bloed, maar ek sien net my pa in die Ford-bakkie, hoe hy en die tannie wegry. Die tuinhuisie se deur gaan oop. Hartjie, sit neer daardie mes. Dis oom Johan. Hy loop tot langs die kruiwa en kyk na my. Tannie Anna is agter hom. Wat sal jy nou vir ’n ou man luister, sê sy. Sny! Sny! Laat jy leegbloei, meisiekind, dis al wat help. Jou stupid ou man! skreeu ek. Jou vieslike, vieslike ding wat wegry en my net so los. Maar oom Johan word nie kwaad nie. Hartjie, sê hy. Hartjie.
My ma, wat ’n gesiene vrou in die gemeenskap was, moet nou in ’n takeaway-plek werk, vir ’n salaris waarmee sy nie eens haarself kan onderhou nie, wat nog van my. Ek kry soms skaam om te sê waar my ma werk. Lisa neem my saans na my ma se kamer, en ek bly dan in die deur staan terwyl sy my ma se trane afvee. My ma is ’n sterk vrou, maar sy is ook weerloos in die nag.
In die skool het ek fokus verloor. Baie keer staar ek net by die venster uit terwyl die juffrouens klasgee. Hulle sê ek het rooihakskene, maar verliefdheid is geensins my probleem nie. Ek kan nie konsentreer nie, al is oom Johan-hulle daar. Wat het geword van die bruisende, borrelende persoonlikheid? Die een wat aan alles deelneem? Die een wat nie bang is om die juffrouens uit te daag nie?
Die dag toe ek as hoofrasieleier gekies is, wou ek nie eers opgewonde raak nie. Dis die ou Harriet wat gekies is, het ek gedink. Ek het my glimlaggie aangeplak en gemaak asof ek in ekstase was. Dit was immers ’n groot eer om uit al die kinders gekies te word.
My ouers se egskeiding het my hart geknak. Ek was nie meer die mens wat ek eintlik moes wees nie, ek was net ’n bondel vrees in ’n vel. Dae het soos maande gevoel en die begeerte om weg te loop het gereeld in my binneste opgeborrel. Ek wou van die seer en warrelwinde van vrae ontvlug, maar daar was ook ’n stem in my wat gesê het ek moes bly loop al was my hart verlam.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
