om nie te bel en te hoor of hulle veilig is nie. Vreeslike gedagtes van verdrinking jaag deur haar kop. Yhoshi kan so onverskrokke wees in die see. Môre is sy sesde verjaardag, dan werk sy nie en gaan sy ook daarheen. Shabbat en Sondag is sy met verlof. Sy is dankbaar dat Chaim en Hadassah beskikbaar is om na die kinders om te sien noudat Marc vir die eerste keer in ’n skoolvakansie milu’im doen.
Sy en ’n kollega is net besig om die swaar instrumentetas uit die ambulans te laai toe die depot se luidspreker begin skel. Hulle verstyf albei. Dit blyk ’n ernstige skietaanval op ’n openbare bus naby die suidelike hawestad Eilat te wees. Hulle haas hulle binnetoe, waar ander kollegas voor die televisie saambondel. Hoewel sewe passasiers, van wie twee kinders, gewond is, skyn dit nie so ernstig te wees soos verwag kan word nie. ’n Verslaggewer sê skote is uit ’n verbygaande motor op die Egged-bus gevuur. Die terroriste het militêre uniforms aangehad wat volgens die busbestuurder soos Egiptiese weermaguniforms gelyk het.
“Noudat Moebarak nie meer aan bewind is nie, is daar chaos in Egipte.” Nahum skud sy kop. “Die wetteloosheid daar hou niks goeds vir Israel in nie.”
“Al was hy ’n diktator, het Egipte ons minstens dertig jaar met rus gelaat. Ofskoon dit ook maar ’n koue vrede was. Maar …!”
Voordat iemand op Itzik se kommentaar kan reageer, volg nog ’n skokkende berig. ’n Israelse patrollie-eenheid aan die Egiptiese grens het hulle na die toneel van die aanval gehaas en twee versteekte landmyne afgetrap. Ernstige beserings, twee soldate dood.
“Adonai Elohei,” kreun iemand agter Rivkah.
Sy draai om en sien dis haar kollega Chavah, wie se seun in die weermag op die oomblik aan die Egiptiese grens patrolliediens doen. Rivkah druk haar styf vas. Daar is geen trooswoorde wat sy kan bied nie, behalwe dat daar meer as een sulke patrollies is. Sy help die vrou haar besittings bymekaarkry sodat sy dadelik kan huis toe gaan. Maar voordat hulle nog klaar is, lui Chavah se selfoon. Dis die weermag. Rami is ernstig beseer. Rivkah help die hulpeloos huilende vrou in ’n taxi.
Terug voor die TV word die nuus ál skokkender. Dit word duidelik dat die Egged-bus wat aangeval is, soldate wat met verlof is en hul gesinne na Eilat vervoer het. Terselfdertyd word berig dat mortiere oor die Egiptiese grens gevuur word.
“Dan is dit miskien wel Egiptiese soldate wat betrokke is,” sug Nahum weer. “Of hulle kyk eenvoudig anderpad en los die terroriste om hul gang te gaan.”
“Meer waarskynlik, sou ek sê. Dit doen die Libanese en Siriërs tog ook op ons gesamentlike grens,” sê iemand anders. “Ek dink dit was ’n dodelike fout van Ehud Barak (Israelse minister van verdediging) en die regering om Egiptiese soldate toegang tot die Sinai-skiereiland te verleen.”
“Ek het nie eens daarvan geweet nie.” Itzik klink verontwaardig. “Ek dag onder Camp David mag hulle net klein patrollies daar instuur en dan net met vooraf toestemming van Israel.”
“So was dit ook. Maar die regering het toegestem omdat Hamas en al-Qaeda ná Moebarak se verdwyning openlik daar bedrywig geraak het. Om nie eens van Iran te praat nie. Dit het ’n terroristenes geword.”
Maar dit is nog nie die einde van die dag se ellende nie. Binne minute word verskeie tenkafweerprojektiele, waarskynlik RPG’s (vuurpylaangedrewe granate), afgevuur op ’n weermagbus, wat aan die brand slaan. ’n Privaat voertuig word ook getref en vier mense sterf. Nog ’n burgerlike sterf in sy motor en sy vrou word ernstig gewond, hoor hulle kort daarna.
Die groepie voor die televisie kyk woordeloos toe.
“Daar kom ongetwyfeld vergeldingsaanvalle,” merk iemand later op.
“Marc doen milu’im in die Negev,” prewel Rivkah. “Sal hulle nie dalk nou opgeroep word nie?”
Almal doen hul bes om haar te verseker dis buite die kwessie, maar sy glo hulle nie heeltemal nie. Hy antwoord nie sy selfoon toe sy bel nie, en haar vrees neem toe. Toe sy later klaarmaak, gaan sy nie huis toe nie want sy sien nie kans om daar alleen te wees met haar groeiende vrees nie. Sy bly dus saam met die ander voor die televisie.
Daar word berig ’n spesiale polisie-eenheid het intussen die terroristesel opgespoor wat die eerste bus aangeval het en al drie terroriste is in ’n skietgeveg dood. Twee van die liggame was met plofstof bedraad. Nog vier terroriste is gevang en in die proses doodgeskiet. Die IDF het al die paaie na die suide gesluit en onderneem ’n uitgebreide soektog na nog terroriste en plofstof. Inwoners suid tot by Eilat, Israel se mees suidelike stad and hawe, wag gespanne op die IDF se vergeldingsmaatreëls. En die seker wete dat Hamas gewelddadig daarop sal reageer.
Toe Rivkah se selfoon in haar uniformsak lui, verstyf sy. Maar dis Marc se naam wat op die skermpie flits. Nee, hy is nie by vyandelikhede betrokke nie, verduidelik hy haastig, sy moet haar nie bekommer nie, hy sal vanaand weer bel. Hoewel sy nie seker is dat dit die volle waarheid is nie, is sy meer gerus en besluit sy om huis toe gaan.
Die aand se televisieprogramme verskaf veel meer besonderhede. Rivkah maak vir haar kos en gaan sit voor die televisie. Sy mis Marc en die kinders verskriklik en het dit ’n slag oorweeg om vanaand al Bat Yam toe te gaan, maar sy is doodmoeg ná al die ure wat sy die week oortyd moes werk in die plek van kollegas met skoolgaande kinders wat verlof geneem het.
Eers is eerste minister Binyamin Netanyahu – alombekend as Bibi – aan die woord. Hy lig die nasie in dat diegene wat verantwoordelik was vir die skokkende terreuraanvalle “nie meer leef nie”. Nege Israeli’s het omgekom en dosyne is gewond in die aanvalle deur terroriste wat die Egiptiese Sinai oorgesteek en Israel op die mees suidelike punt ingesypel het. Minstens ses terroriste van die PRC (Populêre weerstandkomitees) is gedood. Onder andere die groep se leier, Kamal Nirab. Hy kondig ook aan dat vliegtuie van die Israelse lugmag op daardie oomblik besig is om PRC-installasies in die suide van Gasa aan te val.
Soos altyd in die demokratiese Joodse staat het elkeen ’n vry sê waarvan onverwyld gebruik gemaak word. Barak, stafhoof lt.genl. Benny Gantz en die hoof van Militêre Intelligensie word verkwalik dat hulle gefaal het om die suide te beskerm. Dit ten spyte van die feit dat hulle geweet het die Egiptiese weermag staan op die punt om ’n volskaalse teenterreuroperasie in Sinai te begin. Dié drie loop kwaai deur omdat daar gereken word hulle moes besef het Palestynse en al-Qaeda-terreurorganisasies sal dié optrede uitbuit. Dat dit Israel kan blootstel aan terreuraanvalle. Die voorbereiding vir so ’n goed beplande reeks aanvalle kon tog nie onopgemerk geskied het nie. Hoe het die aanvallers daarin geslaag om met een van die hoofroetes na Eilat te beweeg sonder om die agterdog van die Israelse weermag of die grenspolisie te wek? Het die minister en die stafhoof geslaap of het hulle nie omgegee nie?
Die emosies loop hoog. Nege mense is immers dood en dosyne ander gewond in veelvuldige terreuraanvalle waarin twee busse, twee privaat voertuie en ’n IDF-patrollie aan die Israeli-Egiptiese grens aangeval is. Hoe kon so iets onverhoeds gebeur in ’n land wat veronderstel is om uiters veiligheidbewus te wees? Waar was die intelligensie?
Laataand verskyn bedroefde familielede en vriende van die twee egpare wat op pad na Eilat in hul motor gesterf het op Ynet. “Ek moes hulpeloos toekyk hoe my broer sterf,” sê ’n getraumatiseerde Danny Gez. Net 50 m het Danny en sy broer Moshe van mekaar geskei toe terroriste Moshe, sy vrou en nog ’n egpaar, twee vriende van hulle, doodgeskiet het. Hy kon niks doen om sy broer en die ander mense in sy motor te help nie.
“Wat gebeur het, is omdat die polisie en die leër misluk het,” sê Danny.
Algaande ontvou die verhaal van twee susters, Flora Gez en Shula Karlinsky, en
