die bosrand langs loop kap het. Borolini het vir my stil van geaardheid gelyk, sy oë was ook nie heeltemal so lewendig soos die ander s’n nie. Skraal van gesig, met ’n haakneus soos ’n valk. Coccia het ek nie vertrou nie, hy het sy hemp se moue tot in die skouernate opgerol asof hy wou wys hoeveel spiere hy het. Mooi man. Toe Mirjam later die handbyltjie bring en self ook kom help, was dit of sy oë skielik die kooigoedbos wou los en op haar bly, met die gevolg dat ek haar aangesê het om ’n ent agtertoe te loop kap. Nie lank nie, toe kap hy ook agtertoe.
“Los hom, Pa.”
“Kap hom sommer met die byl!”
“Pa is besig om ’n regte ou hoenderhen te word.”
“Omdat al wat haan is skielik om mý kuiken wil draai, ja.”
“Ek kan na myself kyk, Pa.”
“Solank jy net nie na een van hierdie vabonde kyk nie. Hulle sal foeter met ’n vrou, ek waarsku jou.”
“Hoeveel koppies koffie het Petroniglia al vandag vir Pa aangedra?”
Ek het niks van die vraag gehou nie; daar’s dinge waarmee ’n mens kan spot en dinge waarmee jy nie spot nie. “Ek stuur vir jou kooi toe voor die son sak,” het ek vir Mirjam gesê. “Die vrou dink sy kan my kom staat en vergeeftig in die hoop lat ek vir haar ’n plan sal maak om op die dorp te kom. Jy moet onthou lat ek vanaand van die treksel drink voor ek gaat lê. En as een van ons weer dorp se kant toe loop, moet daar melkhoutbas afgemaak word om te trek. Ek wil hulle almal ’n dop injaag, dit help vir swaarte van gemoed. Vir Amêrika wil ek sommer ’n dubbeldop ingee.”
“Sy naam is Antonio, Pa.”
“Hy kom vinnig as ek Amêrika roep.”
“Petroniglia se man lyk nie gesond nie.”
“Ek sien, ja.”
“Borolini ook nie.”
Teen die tyd wat ons die kooigoedbos vasgetrap het, was Christie ligter van gemoed en moes hy erken dat dit beter was teen die skuinste. Ek het hom laat neerskryf dat die sinkplate en die ysterhoutpale waarvan die houtskerm agter die tente gemaak is, uit Silas Miggel se houtkamer kom. Die sinkbad en die emmer en die plate vir die vuurskerm ook. Dit sou nie saam met hulle op die skip gelaai word nie. Toe sê Christie die volgende probleem gaan die vis wees. Watse vis? Ek sê vir hom die vleis kan mos nog nooit op wees nie. Toe sal ek hoor dat hulle ’n geloof het wat hulle nie toelaat om op Vrydae vleis te eet nie. Net vis. Ek het hom reguit gesê dan sal dit die beste wees as hulle ’n ander geloof kry, want waar moes ek vis kry? Die naaste aan vis in die Bos is palings en die palings is in die watergate onder in sekere bosklowe, maar oor hulle bang is vir die Bos, sal hulle sonder palings moet bly. Ek was nie van plan om te loop paddas vang vir paling-aas nie. Toe sê hy hulle meel en vet is ook amper op, hulle moet knoffel en tamaties en olyfolie ook kry. En seep. Seep? Without se blare is net so goed soos seep, sê ek vir hom, maar oor hulle bang is vir die Bos, sal hulle maar moet vuil bly, ek gaan nie vir hulle blare aandra nie.
Halfdag, toe ek hulle laat uitval om die kinders kos te gee en self ook iets te eet, sê ek vir Christie daar is ’n ding wat ek wil hê hy baie duidelik vir hulle moet sê. Daar moenie misverstand wees nie:
“Jy sê vir hulle elke woord wat ek gaat sê, jy sê vir hulle ek, Silas Miggel, staat nie aan hulle verhuur nie; wat ek doen, doen ek om my blyreg op hierdie platrand te verdien, en vir niks anders nie.” Hy het dit gesê.
En heel laaste het ek gehelp om ’n beter wal te gooi in die afloopspruit aan die oostekant van die tente, en vir hom gesê dis waar hy en die Italiane skep, nié by die geelsloot nie. Ek skep nie saam met vreemdes nie.
Maar die aardigste van die dag was die laaste tent wat ons na die skuinste toe moes skuif. Ek het vroegoggend agtergekom hulle werk suutjies om die tent en los hom vir laaste. Eers dog ek daar slaap seker nog ’n kind of iemand. Later kom ek agter dis vier van die loslopers se tent: Borolini en Amêrika en Taiani en die lang skrale met die blou oë, Cuicatti, s’n. Toe hulle uiteindelik die goed begin uitdra, sal ek sien reg in die middel is klippe gepak, op die klippe is die plank en op die plank is die ding onder die nat sak. Toe Borolini die sak oplig, staan daar ’n vierkantige glasbesigheid met ’n vaste deksel en binne-in lê ’n menigte neteldoeksakkies, almal by die nekke geknoop.
“En dít?” vra ek vir Christie.
“Dis die sywurmeiers,” sê hy.
Tot op daardie oomblik het ek gedink ’n eier is ’n eier en Barrington weet alles, maar ek was verkeerd. By Christie sal ek hoor dat elke mannetjie- en wyfiemot wat klaar is met hulle besigheid, in so ’n sakkie gesit word sodat die wyfie haar trop eiers kan lê en saam met die mannetjie vrek. Dan word die dooie motte uitgehaal en fyngestamp soos poeier en die poeier word onder ’n ding bekyk wat alles vergroot om te sien of hulle nie siektes het nie. As hulle ’n siekte het, word hulle met sakkie en eiers en al verbrand. Elke sakkie eiers in daardie glasding was sonder skeet of kwaal. Dure eiers. Die probleem was om hulle koud te hou sodat hulle nie begin uitbroei voor daar genoeg blare aan die moerbeibome was om hulle daagliks te voer nie.
“Moerbeibome wat waar is?” vra ek vir Christie.
“In hierdie geval,” sê hy, “is dit ’n kwessie om hulle koud te hou sodat hulle hulle saam kan terugneem en immers iets het om weer mee te begin. Dis duur eiers.”
Borolini en Taiani het die glasding met die eiers na die skuinste toe gedra, Cuicatti het met ’n kooideken skaduwee oor hulle gemaak, en Amêrika het bly water spat om alles koud te hou.
Skemeraand, toe ek en Mirjam by die huis kom, was daar gerustheid in my: die reën kon maar val, hulle sou nie wegspoel nie; die vuurmaakhout sou droog bly, die vuur sou brand, die kinders sou beter lê op die kooigoedbos, en bo alles het ek geweet ’n groot stuk van my blyreg was afbetaal.
“Dis anderster mense, Mirjam.”
“Ja, Pa, dit is.”
“Watse kraletjies met kruise onderaan het die vroumense om hulle nekke, tot party van die mansmense ook?”
“Dit het iets met hulle geloof te doen, Pa.”
“Snaakse geloof.”
“Ek dink hulle bid daarmee.”
“Wie’s die man wat agtermiddag al agter jou wou aan?”
“Giovanni Pontiggia. Hy praat nie so baie met sy hande soos die ander nie, hy kyk ook anders na ’n mens. En moet nou asseblief nie dat Pa se verbeelding begin hardloop nie, ek sal nie ’n man vat nie.”
Sy het kos gemaak en ons het geëet. Ons was net mooi klaar toe ons dit hoor: die musiek. Van die tente af. Die Italiane het musiek gemaak, hulle het gesing. ’n Mooie lied. Een het ’n viool gespeel en een ’n mandolien. Toe ons buite kom, toe is dit vir my of die klanke oor die hele donker platrand rol en in die Bos in wegraak en oral gaan lê.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив
