ek ’n bietjie aan my Engels geoefen. Oor die tussenin woorde het ek nie veel getraak nie; solank ek die main words had om vir Christie te gee, sou ons mekaar ver genoeg verstaan. Kom daar die dag regtig misverstand, moes Mirjam kom help, sy was goed met die Engels.
“Hoe sê ’n mens vir Gouna se platrand op Engels, Mirjam?” Ek het sommer van die tafel af kamer toe gepraat, want sy het al gelê.
“Gouna’s plato, Pa.”
“Dit klink nie vir my reg nie. Is dit nie flêt rênd nie?”
“Pa vra vir my, ek sê vir Pa en dan stry Pa.”
“Hoe sê ’n mens op ’n ordentlike manier en op Engels vir ’n man dis nie sy plek hierdie nie?”
“Pa gaan nie met Mister Christie skoor nie!”
“Ken jy jou pa as ’n skoormaker, Mirjam?”
“Nee, maar as Pa die dag verkeerd is, is Pa harder as ’n stuk ysterhout.”
“Jy maak ’n fout, Mirjam, nie die dag wat ek verkeerd is nie, die dag wat ek reg is en wat ek my nie van ’n byl laat kap nie. ’n Man wat nie sy staan kan staan nie, beteken niks.”
“Solank Pa net nie vergeet dat dit Mister Christie is wat oor die Italiane aangestel is, en nie Pa nie.”
“Van wanneer af staat hy bo die kroon? Hy’s gehuur om hulle taal te praat. White is die goewerment se man en ek staat in vir White. Jy kan maar sê tot die dag wat die skip kom, is Silas Miggel die kroon oor hulle. Die ergste wat ek vir my sien voorlê, is om die spul goed by die name te leer ken.”
Toe ek weer sien, toe staan sy by die tafel. “Dis nie goed nie, Pa, dis mense!”
“Nou dan het ek nog nooit van mense met sulke name gehoor nie, en dit sal bars om die spul uitmekaar te ken. ’n Man se tong kan agteroorslaan. Dis alles net erre, dit rol en dit hardloop.”
“Daar is die mooiste ou seuntjie met ’n pikswart krulkoppie onder hulle, Pa. Sy naam is Felitze.”
“Hoekom kan hulle nie plyn Fielies sê nie?”
“Moenie vir hulle begin byname gee nie, Pa!”
As daar net iewers was waarheen ek haar kon stuur tot hulle weg was, maar waarheen? Die kers het skeef gebrand en die was het ’n bolling in die blaker gemaak. Deur die venster het ek gesien die weerlig slaan agter op die see. As dit agter op die see weerlig, kon jy maar tel: oor drie dae val die water. Dit kon neuk.
Ek het voordag opgestaan en weer die strikke gaan naloop. In die derde een was ’n bloubokkie, skaars genoeg om twee mense van kos te gee. In die ander was niks. Toe ek by die huis kom, sê Mirjam Mister White was daar om te kom groet, hy is klaar weg. En ek staan nog langs die huis om die bokkie af te slag, toe kom Christie uitgevat daar aan en sê vir my daar moet vuurmaakhout by die tente kom. Nie good morning of good day nie, net die order vir die hout. Ek sê vir myself: Silas Miggel, jy sal nie jou siel tot niet vererg vir hierdie man nie, jy sal waardig staan op die platrand. Ek roep Mirjam om te kom oorneem by die vleis en ek sê vir Christie ek was net my bande, hy kan maar solank vir my ’n paar manne gaan bymekaarmaak, ek bring die byle en die rieme.
“Die Italiane, Mister Miggel,” sê hy vir my met ’n vieserige trek van die mond, “sal nie in hierdie bos ingaan om hout te kap nie.”
“Dan sal hulle sonder hout moet klaarkom, Mister Christie: wie nie kap nie, het nie hout nie. Whet of de forest.”
Toe staan Mirjam en lag. “Nie whet of de forest nie, Pa, law of the forest!”
“Nou law of the forest dan! En lag jy weer vir my, stel ek jou aan om vir hom te sê wat ek sê sodat hy vir hulle kan sê wat jy sê wat ek sê en dan kyk ons watse gemors dit is.”
Christie was aan die rondtrap. “Die mense moet hout hê, Mister Miggel!”
“Dit glo ek. ’n Mens kan nie sonder hout leef nie. Loop kry vir my drie sterkes onder hulle en sê vir hulle ek is nou daar met die byle en die rieme.” Ek wou nog byvoeg dat hy vir hulle moet sê om ou klere aan te trek, maar toe ek weer sien, is hy al op pad terug tente toe met lang treë nes ’n konstabel.
Ek het die drie oorkap-byle, die handbyl en die rieme gevat, my skoene aangetrek en tente toe geloop. Party het rondgestaan, party het rondgesit en van Christie was daar nie ’n teken nie.”
“Buon giorno, signor Miggel.” Dit was Petroniglia. Sy’t verlep geklink. Van die ander het agter haar aangesê en een vir een het nader gekom en na my kom staan en kyk asof ek hoop is wat opgedaag het. Sonkant van ’n tent het een op sy hurke bly sit en nie opgekyk nie.
Ek het sommer in die bondel in op Hollands gepraat: “Julle sal vir julle moet regskud, julle lyk kompleet soos goed sonder asem. Ek sê vir julle, hier kom groot reën aan en voor dit val, sal hier baie gedoen moet word. Eerste is die vuurmaakhout.”
Christie het my gehoor, want hy’t skielik uit ’n tent gevlieg en sy vinger amper in my gesig kom druk. “Mister Miggel,” sê hy, “ek is besig om aan Mister White te skryf en te eis dat daar onmiddellik ’n ander persoon gestuur word om my by te staan.”
“Jy sal die skrywery maar eers moet los, hier kom reën aan. Die hout moet gekap kom, daar moet skerm gemaak word om onder vuur te maak, en honderd ander dinge.”
“Ek sien geen wolke nie.”
“Ek sê vir jou, voor jou ink behoorlik droog is, draai die wind wes en reën jy uit jou tent uit. Maar eintlik wil ek van jou weet hoekom hierdie mense so sleg lyk. As die goewerment dit sien, is daar moeilikheid en jy’s kastig die voorman. Wat makeer die man wat daar anderkant sit, is hy lam?”
“Hy was onder die indruk dat hierdie Amerika is. Twee van sy neefs het Amerika toe geëmigreer.”
Die lyf hét vir my ’n bietjie bekend gelyk. Kort en maer, asof hy nog nie behoorlik uitgegroei was nie. “Wat is sy naam?” vra ek vir Christie.
“Antonio Mazera.”
Toe hy sy naam hoor, kyk hy op en toe hy my sien, toe is dit oombliklik weer: “Amêrika, Amêrika.” Maar dit was nie meer om te vra nie, dit was ’n geween. Ek loop tot by hom en ek sê: “Genade, mens, kerm jy nog altyd oor Amêrika? Kry end en kom op jou voete!” Hy’t sleg gelyk. “Jy kan nie hier kom sit en afsterwe nie. Die goewerment het julle getel. As een makeer, gaat hulle hom van my kom vra. Staat op!”
Hy’t opgestaan. Maar toe was dit weer Christie wat ontevrede is. “Mister Miggel,” sê hy, “ek is die tolk. Ek wil weet wat jy vir die man gesê het.”
“Moenie jou verknies nie, Mister Christie, die man het nie verstaan wat ek gesê het nie, hy weet maar net wat ek bedoel het. As Mister Christie nou net sal help praat lat die hout gekap kan kom, sal ek bly wees. En voordat ek met hulle in hierdie bos kan ingaan, is daar dinge wat hulle moet weet as hulle weer daar wil uitkom, daarom moet Mister nie ’n woord uitlaat van wat ek vir hulle wil sê nie.”
“Jy sal hulle nie in die Bos kry nie.”
“Mister, moenie lat ons van die begin af sukkel nie. Sê vir hulle ek soek drie man, want ons gaat behoorlik loop houtkap, nie dunhout breek op die bosrand om mee rook te maak nie. Sê vir hulle hulle hoef nie bang te
