wees, maar ek is ordentlik en hardwerkend en my Mirjam is dieselfde. Ek sou in elk geval nie toelaat dat John óf Hal óf Will ’n oog na haar draai nie.
Hal het op die trap voor die agterdeur gesit.
“Middag, oom Silas.”
Dit was al vir my of hy skuldig klink. “Middag.” As ek moes agterkom dat daar ’n ding tussen hom en Mirjam was, sou hy bars.
“Ek wag al ure vir oom.”
“Hoekom het jy nie jou loop gekry toe jy gesien het ek is nie hier nie? Vir wat het jy Mirjam uit haar werk uit gehou?”
“Ek het Mirjam nie uit haar werk gehou nie, oom. Sy het dan nou maar eers hier aangekom, sy wou nie eers vir my ’n bietjie koffie maak nie, sy’s reguit na die aartappels toe.”
Dit was nie Hal nie. Ek wou vir hom vra of sy van die tente se kant af gekom het of uit die Bos, maar my trots het my gekeer omdat ek nie wou hê ’n Barrington moes my in onrus sien nie. “Ek neem aan jou pa het jou gestuur,” het ek ander praatjies gemaak en vooruit die huis ingeloop.
“Ja, oom.”
Een ding sal ek van Hal sê: van al Barrington se kinders was hy die enigste wat ooit aan Silas Miggel se tafel kom sit het om saam te eet as dit etenstyd was. John en Will sou nie verder as die deur met ’n boodskap gekom het nie en die meisiekinders het nie verder as die oorkant van die kloof saam met Mirjam geloop nie.
“Sit.”
“Dankie, oom.”
Ek het die vuur begin opmaak, maar ’n kommer oor Mirjam het deur my lyf getrek en in my hande loop sit. “Breek vir jou ’n patat, dis onder die doek.”
“Dankie, oom. My pa vra of oom nie asseblief sal kom help met die kaste se maak nie. Die eetkamer se mure moet gepleister word, die huis kom net nie weer klaar nie.”
“Hoeveel jaar is dit vanlat hy afgebrand het?” Dit was beter dat ek Hal tussen my en Mirjam hou sodat daar eers kalmte in my gemoed kon kom. Hoekom het sy my nie in die gesig gekyk nie?
“Dis tien jaar, oom.”
“Wat sê jou pa van die Italiane?”
“Nie veel nie, oom, maar ek weet hy voel skuldig. Ek ken hom. Hy het gistermiddag lank met die teleskoop gestaan en hier na die platrand toe gekyk. Pa is nie gesond nie, oom. Hy bekommer hom oor die hout en oor die tuin en oor die beeste en oor Will op Karawater. Oom kan nie vir Pa nou sommer net los nie. Daar is omtrent al weer nie ’n werksmens op Portland nie, John het vanoggend die perd opgesaal, maar sonder ’n enkele een teruggekom.”
“Hy moet ophou met daardie manier van hom om die werksmense met die perd te wil loop aankeer. Dis nie beeste nie. Hoekom help jy en John nie liewerster julle pa nie?”
“Oom ken my pa, niks wat ons doen, is goed nie.”
Dit was nie heeltemal waar nie, maar ek was te vol van die onrus oor my meisiekind om met Hal te stry. En Hal was glad nie onskuldig nie; hy was een wat lief was om sy pa te treiter en het die vervloekste manier gehad om al sagter en sagter te praat as sy pa naby was, dan dink die stomme ou man dis die doofheid wat hom oorval. Die groot fout wat Barrington jare tevore gemaak het, was om vir John en Hal en die oudste dogter, Flos, klein-klein op die skip te laai en hulle in Engeland in die skool te loop sit. Vyf jaar lank moes die kinders daar oorkant alleen leer lees en skryf. Vir wat? My oorle pa het ons self leer lees en skryf. Vyf jaar is lank vir kinders. Toe hulle terugkom, was hulle vreemd. En as dit eers vreemd raak tussen jou en jou kinders, bly dit vreemd. Dit moes nie tussen my en Mirjam vreemd raak nie. Nooit nie.
Vir die vier jonger kinders het Barrington die slag ’n school teacher uit Engeland laat kom om hulle oorkant op Poortland te kom leer, ’n Miss Ritchie. Party van die kinders was al groot. Imar was twaalf, Gabrielle ses en Kate seker al veertien. Mirjam was elf. Miss Ritchie was nie lank daar nie, toe begin Imar en Gabrielle en Mrs Barrington neul dat daar vir Mirjam plek gemaak word in die skoolkamer op die dae wat ek daar uitgehelp het. Nie hoër of laer nie. Ek het nie beswaar gehad nie. Barrington was die een met die beswaar. Hy het gesê Miss Ritchie kos hom baie geld. Nie alleen moes hy haar skipgeld van Engeland af betaal het nie, maar boonop moes hy haar sestig pond in die jaar gee plus slaapplek en drie keer se kos op ’n dag. Daar kon vir Mirjam plek gemaak word in die skoolkamer, maar dit sou my ’n sjieling ’n dag kos. Bloedgeld. Maar ek het dit betaal. Ses maande lank. Toe stop Barrington Mirjam se skoolganery omdat Miss Ritchie dit konsuis te moeilik kry met die kind wat eintlik net Hollands ken. Dit was ’n lieg. Die kind het dan van kleins af op Engels moes speel met Imar en Gabrielle. Wat kon ek doen? Dit was nie mý school teacher nie. Mirjam het ’n volle week gehuil toe sy hoor sy kan nie meer skoolgaan nie en het toe maar bedags om die opstal rondgespeel tot die kinders uit die skoolkamer uit kon loskom. Miss Ritchie het drie jaar gebly. Lank nadat sy weg is, het Mrs Barrington my eendag gevra of Mister Barrington my ooit gesê het hoe slim Mirjam in die skool was. Barrington het my nie ’n woord daarvan gesê nie.
“Kan ek vir Pa sê oom sal môre kom help?”
“Nee. Die dag as die skip die Italiane kom laai, daardie dag kan jou pa my weer laat roep. Nie voor dit nie. Jou pa is ’n geleerde man en hoog gereken by die goewerment, sê vir hom hy moet ’n brief skryf en vra dat die skip voor die maand uit is, gestuur word. As die winterreëns eers begin val, gaat die spul doodverkluim hier in die tente.”
“Ek sal vir my pa sê, oom.”
Mirjam het nie naby gekom solank Hal daar was nie. En Hal was skaars weg, toe is White daar. Vyftien jaar lank het ek en Mirjam in vrede gewoon, met net af en toe ’n siel om ’n beker koffie voor te skink, nou was my huis skielik aanloopplek van vroeg tot laat. Waar moes dit eindig? En White het skaars gesit, toe kerm hy:
“Ek weet nie meer watter kant toe nie, Miggel.”
“Ek ook nie, Mister.”
“Die Grassi’s sê hulle het nié die kind vir Tomaso gegee nie.”
“Dink Mister nou hulle sal sê as hulle dit gedoen het? Ek mog dom wees, maar ek is nie onnooslik nie. Sou Mister op daardie skip geklim het as jy geweet het jou kind het konsuis weggehardloop? Die skip kon vaar tot anderkant die see, ek sou nie op hom gewees het nie, ek sou my kind loop soek het. Ek sou nie tot hier gekom het en dan kom staat en huil het nie. Ek sê vir Mister hulle het agterna spyt gekry.”
“Ek kan nie met jou saamstem nie, Miggel. Hierdie man en vrou is werklik verpletter van hartseer oor hulle kind.”
“Mister moenie vir elke snotbel en traan begin siestogfoeitog nie, kou eers voor jy sluk. En watse klas voorman is Christie watself nie loop kyk het waar die kind is nie? Ek sê vir Mister, hulle het die kind weggegee en hier kom spyt kry.”
“Ek het nie besef hoe hardvogtig jy is nie, Miggel.”
“Omdat ek nie wil saamtjank nie, is ek hardvogtig.”
“Christie is besig om ’n brief aan die polisie te skryf en te sê dat die Grassi’s nié die kind vir Tomaso gegee het nie. Hulle moet haar onmiddellik van hom wegneem en daar moet teen hom opgetree word.”
“Ek hoop nou net nie dit gee ’n lang gestryery van briewe af nie, want dan gaat hulle binnekort weer op ’n skip klim sonder die kind. Hoekom sê julle nie liewerster hulle moet die kind daar hou nie, hulle kan haar sommer met die verbygaan optel?”
“Ons
